LOS ANGELES (AP) – Jeśli kiedyś brałeś udział w najdzikszym zgromadzeniu w Atlancie zwanym Freaknik, uważaj: możesz pojawić się w nowym dokumencie Hulu o legendarnej imprezie ulicznej, która stała się popularna dzięki folklorystycznym opowieściom o korkach, nagości w miejscach publicznych i autostradach rozpusta.

Wiele z tych zdjęć z pewnością będzie można zobaczyć w „Freaknik: The Wildest Party Never Told”. Ale dokument nie koncentruje się wyłącznie na hiperseksualnym środowisku i obawach związanych z bezpieczeństwem publicznym, związanych z festiwalem, który narodził się czterdzieści lat temu. Opowiada także o tym, jak to kultowe wydarzenie rozpoczęło się od prostego gotowania w czarnym college’u, które ostatecznie przyciągnęło tysiące ludzi z całych Stanów Zjednoczonych, definiując Atlantę jako kolebkę kultury i muzyki.

„To bardziej kwestia kultury. To wersja „Beat Street” z Atlanty” – powiedział Jermaine Dupri, który był producentem wykonawczym projektu wraz z kilkoma innymi osobami, w tym Lutherem „Uncle Luke” Campbellem i 21 Savage. Dokument miał swoją premierę we wtorek wieczorem na SXSW w Austin w Teksasie. Będzie transmitowany na Hulu 21 marca.

„To jest nasza historia o naszym wkładzie w kulturę” – kontynuował Dupri. „Poprzez muzykę i imprezy, które odbywały się podczas Freaknik. To znacznie więcej niż ludzie stojący na dachach samochodów i grający muzykę na zewnątrz”.

W „Freakniku” pojawią się perspektywy Killer Mike’a, Jalena Rose, CeeLo Greena, Rasheedy i Too $horta. W projekcie biorą udział założycielki Freaknik, Emma Horton, Amadi Boone, Monique Tolliver i Sharon Toomer, które omawiają pochodzenie festiwalu i nazwę Freaknik – połączenie pikniku i dziwaka. Inspiracją dla utworu była piosenka grupy R&B Chic „Le Freak” z 1978 roku.

Dupri początkowo wątpiła, czy dokument będzie skupiał się wyłącznie na seksualnym charakterze festiwalu. Ale potentat muzyczny był przekonany inaczej po spotkaniu z producentami Swirl Films, Jayem Allenem i Nikki Byles, którzy powiedzieli mu, że dokument skupi się na pełnej historii.

„Chcemy, aby ludzie, którzy nie zetknęli się z Freaknikiem, ponownie przeżyli to, co dobre, złe i brzydkie” – powiedział Allen. „Ludzie, którzy tam byli, będą mogli opowiedzieć swoje historie i swoją prawdę”.

Dupri chce, aby widzowie zobaczyli, jak Freaknik podniósł kwitnącą obecnie scenę muzyki hip-hopowej w Atlancie i pomógł jej stać się miejscem docelowym dla przedsiębiorczości i wzmocnienia pozycji Czarnych. Usłyszał krytykę dotyczącą filmu dokumentalnego, który „stawia Czarnych wstecz”. Pojawiły się również doniesienia, że ​​niektóre kobiety podejmą kroki prawne, aby zablokować publikację filmu dokumentalnego w obawie przed potencjalnym ujawnieniem w klipach z retrospekcjami. Nie jest jasne, czy kiedykolwiek złożono pozew.

„To wszystko ma charakter edukacyjny. Dla mnie osobiście jest to historia Czarnych” – powiedział Dupri, który uczęszczał do Freaknik. „Dla tych, którzy potrzebują tego zapewnienia, nigdy nie pozwoliłbym, aby moje nazwisko było powiązane z czymś, co rzuciłoby okiem na Atlantę, lub zrobieniem czegokolwiek, co moim zdaniem cofnie tę kulturę”.

Wujek Luke nazwał tych krytyków „hipokrytami” za udział w sprośnych działaniach Freaknika, a następnie skrytykował to pokolenie za podziwianie artystów hiphopowych, takich jak Cardi B, Ice Spice i Sexyy Red, którzy są znani z sugestywnych występów.

„Posmakują trochę własnego lekarstwa” – powiedział Luke, którego uważano za ojca chrzestnego Freaknika za włączenie do festiwalu swojej prowokacyjnej natury. Materiał filmowy pochodził głównie z crowdsourcingu, a niektóre z jego taśm VHS, które zostały przekonwertowane na format cyfrowy.

Inne nagrania Byles zabezpieczył poprzez kontakt w mediach społecznościowych i pukanie do drzwi byłych uczestników Freaknik, którzy przekazali to, co im wygodnie było przekazać.

„Łatwo jest wytykać palcami czyjeś dzieci i mówić, że prowadzą życie takie, jakie w rzeczywistości prowadzili jako rodzice” – powiedział wujek Luke. „Chciałem pokazać tę perspektywę. Ale jest też ten wielki mit o Freakniku. Słyszało o tym wiele osób z Zachodniego Wybrzeża. Niektórzy ludzie słyszeli te historie. To była ta historia, która tak naprawdę nigdy nie została opowiedziana. Chcieliśmy opowiedzieć tę historię skąd ona naprawdę się wzięła.”

Freaknik była rozległą imprezą uliczną w całej Atlancie w latach 1983–1999. Trzydniową imprezę, która odbyła się w kwietniu, zorganizowali czarnoskórzy studenci (koleżeństwa Morehouse i Spelman) z DC Metro Club, którzy utknęli w kampusie podczas przerwy wiosennej i postanowili zebrać się w parku, aby pokonać nudę za pomocą boom boxów, lodówek i jedzenia.

Z biegiem lat Freaknik dzięki oddolnej metodzie stał się miejscem wypoczynku wiosennego, przyciągając około 250 000 imprezowiczów z całego kraju. Wydarzenie było tak masowe, że rozlało się po całym centrum miasta i obszarach miejskich.

Jednak wraz ze wzrostem popularności Freaknika niekontrolowany tłum sprowadził mnóstwo problemów. W połowie lat 90. pełne zabawy wydarzenie przekształciło się w niesforne i ostatecznie straciło aktualność po sporadycznych grabieżach, ogromnych korkach i lubieżnych działaniach. Władze miejskie zamknęły imprezę po ciągłym narastaniu napięć między bywalcami festiwalu, organami ścigania i lokalnymi mieszkańcami.

Toomer, jedna z pierwotnych organizatorek, stwierdziła, że ​​była pod wrażeniem sposobu, w jaki dokument przedstawia pełną historię Freaknika. Toomer jest rozczarowana zakończeniem festiwalu, ale ma nadzieję, że widzowie zrozumieją prawdziwą istotę ich twórczości.

„Myślę, że ludzie przeżyją ten moment: «Nie wiedziałam o tym» i w pewnym stopniu to docenią” – powiedziała. „Jestem tym podekscytowany. To naprawdę było – w swoich najlepszych i gorszych latach – wydarzenie szczególne. Przez te wszystkie lata konieczność rozpoczynania rozmowy od słowa była frustrująca, w przeciwieństwie do doświadczenia, które spotkało tak wielu młodych czarnych ludzi”.

Reżyser P. Frank Williams powiedział, że dokument ukazuje zbieżność polityki, mediów, muzyki i kultury. Powiedział, że dotknie to również tych, którzy próbowali wskrzesić Freaknika, ale bezskutecznie.

„Znam ludzi w Internecie i wszyscy szukają słodyczy, zabawy, dziewczyn, frekwencji i samochodów” – powiedział Williams. „Daliśmy ci to, jeśli obejrzysz film. Ale są też warzywa, co jest czarną kulturą. Czarna tożsamość. Próbuję przeciwstawić się systemowi, który przygotowywał się do Igrzysk Olimpijskich (1996) i niekoniecznie chciał, aby te dzieciaki wychodziły na ulice. To znacznie głębsza historia.

„Wszyscy martwią się o swoje ciotki i te wszystkie memy” – powiedział. „Ale mam nadzieję, że po obejrzeniu zobaczysz, że zrobiliśmy coś znacznie więcej niż tylko imprezę”.

___

Ta historia została zaktualizowana, aby poprawić nazwisko Amandi Boone.