Dokument Netflixa jest pełen wartościowych, poruszających pomysłów. Ale sposób, w jaki reżyserzy nakręcili i zmontowali ten materiał, przenosi go na inny poziom.
Zdjęcie: Netflix/Everett Collection

Nowy dokument Netflixa Córkiwyreżyserowany przez Angelę Patton i Natalie Rae, stanowi doskonały przykład tego, jak temat może zostać wzbogacony przez wrażliwe, artystyczne filmowanie. Przedstawia on organizację tańca ojciec-córka między więźniami w więzieniu w Waszyngtonie i ich córkami, których wiek waha się od 5 do połowy nastoletnich lat. Inicjatywa została zapoczątkowana w Richmond w stanie Wirginia przez samą współreżyserkę Patton w 2012 roku i od tego czasu się rozszerzyła. Ma ona na celu zapewnienie rzadkiej okazji dla dziewcząt i ich uwięzionych ojców, z których wielu nie widziało się od lat, do osobistej interakcji. Reżyserzy powiedzieli, że jednym z celów ich realizacji jest zwrócenie uwagi na fakt, że wiele więzień zrezygnowało z „wizyt dotykowych” między więźniami a rodzinami, tak aby mogli się spotykać tylko za pośrednictwem połączeń wideo lub przez telefon. Wszystkie te pomysły są godne uwagi i prawdopodobnie wystarczyłyby, aby Córki podziwiany, uszlachetniający obraz. Ale realizacja filmu, sposób w jaki reżyserzy nakręcili i zmontowali swój materiał, przenosi go na inny poziom.

Patton i Rae spędzają dużo czasu CórkiCzas trwania filmu śledzi garstkę dziewcząt i ich ojców, którzy przygotowują się do balu. Kwalifikujące się więźniarki muszą najpierw ukończyć dziesięciotygodniowy program, w ramach którego spotykają się z Chadem Morrisem, trenerem życiowym, który pomaga im przygotować się na to, co z pewnością będzie wstrząsającym, nierealnym doświadczeniem. „To będzie emocjonalny rollercoaster” — ostrzega je. „Bo będziecie na haju, gdy odbędzie się ten bal, a gdy zegar będzie tykał w stronę czasu zakończenia, przejdziecie przez własną gamę emocji”. Tymczasem dziewczęta wyznają przed kamerą swoje skomplikowane uczucia dotyczące swoich ojców — czy to uczucia porzucenia, pozbawienia, czy nadziei. Pięcioletnia Aubrey, która chwali się, że jest najmądrzejszym dzieckiem w swojej klasie, ozdobiła ściany swojego domu certyfikatami, które wygrała w szkole, dzięki obietnicy złożonej kiedyś swojemu ojcu, Keithowi. Spędza dni na powtarzaniu tabliczki mnożenia — urocze, tak, ale także jako sposób na próbę zrozumienia zimnej matematyki wyroków więzienia i zwolnienia warunkowego oraz tego, kiedy jej tata może wrócić do domu. Tymczasem 11-letnia Ja’Ana, której ojciec, Frank, nie był nawet w pobliżu przez kilka pierwszych lat jej życia, nie wie, co o nim myśleć. Nie rozmawiali od lat, a późniejsze sceny między nimi, ojciec tak cichy i niezręczny jak jego niepewna córka, należą do najbardziej rozdzierających serce w filmie.

Córki mógłby z łatwością być standardowym dokumentem o procesie, o logistyce i biurokracji związanej z organizacją czegoś takiego, i mógłby być interesujący jako taki. Ale Patton i Rae wolą skupić się na niezapomnianych twarzach w sercu swojej opowieści, podczas gdy dziewczyny i ojcowie z niecierpliwością oczekują i przygotowują się do swojego wielkiego dnia. Co znamienne, nie ma żadnej dyskusji o tym, za co skazano tych mężczyzn, a dokument nie pokazuje zbyt wiele z ich codziennego życia jako więźniów. Wszystko to widzieliśmy już na niezliczonych zdjęciach. Te dziewczyny znają ich jako ojców, a filmowcy również mądrze przyjmują tę perspektywę. Narastanie ludzkich szczegółów opłaca się mistrzowsko, gdy dochodzimy do samego tańca — zwłaszcza gdy dziewczyny widzą swoich ojców po raz pierwszy. Niektóre nawet nie wiedzą, czy się rozpoznają. (Uwaga, spoiler: Tak.) Szczegóły pokazywane po drodze są krótkie, ale wzruszające: ojcowie ćwiczący zakładanie krawata; Sama Patton informuje ich, że jej 80-letni pops dobrowolnie czyści im buty przed tańcem. Po imprezie widzimy stosy butów, krawatów i pasków leżące na podłodze, a następnie szybki rzut oka na wychodzących ojców, z powrotem w pomarańczowych kombinezonach.

Dopiero w ostatnim akcie filmu dowiadujemy się, że Córki był długofalowym dokumentem — że ten taniec miał miejsce w 2019 roku i że te dziewczyny i ich ojcowie przeżyli od tego czasu więcej lat. Związki i postawy uległy zmianie. Wyroki uległy zmianie. Niektórzy ojcowie zostali zwolnieni i próbują wskrzesić swoje życie. Inni wpadli głębiej w system więzienny, a ich zdolność do interakcji z rodzinami została poważnie ograniczona. Można by rzec, że te ostatnie sceny są najbardziej druzgocące — nie z powodu wielkich objawień emocjonalnych lub rozwoju narracji, ale dlatego, że podkreślają podstawową prawdę, do której zmierzał cały film: Czas jest najcenniejszą rzeczą, jaką mamy.