To, co zaczęło się jako zabawny projekt na zjeździe klasowym po 20 latach, przerodziło się obecnie w film dokumentalny, którego reżyser ma nadzieję rzucić światło na czasy w liceum.

W czymś, co określa jako „… najdłuższy rozwój filmu dokumentalnego w historii”, Barbara Bentree, absolwentka klasy Austin z 1974 r., składa fragment archiwalnej historii, która opowiada wyjątkową historię na przestrzeni lat.

„Widzisz, jak priorytety ludzi zmieniają się na przestrzeni lat” – powiedział Bentree. „To w pewnym sensie odtworzenie szkoły średniej. Po prostu cudownie jest obserwować ewolucję każdego z nas.”

„Powinieneś iść?” zostanie pokazany podczas zjazdu klasy z okazji 50. rocznicy powstania klasy 14 września o godzinie 14:00 w Paramount Theatre.

„Nawet jeśli nie ukończyłeś naszej klasy, istnieje wiele podobieństw i duże zainteresowanie” – powiedziała. „Myślę, że będą tam ludzie w klasach po obu stronach naszej klasy”.

Geneza projektu rozpoczęła się w 20. rocznicę powstania w 1994 r. i polegała na tym, że Bentree po prostu używał ósemkowej kamery do filmowania kolegów z klasy odpowiadających na szereg pytań. Kontynuowano ją podczas zjazdu z okazji 40-lecia w 2014 r., podczas którego odnalazła te same osoby z 1994 r. i ponownie przeprowadziła z nimi wywiady.

Działo się to, zanim Bentree stała się reżyserką, jaką jest dzisiaj, ale projekt szybko zaczął przejmować kontrolę i w październiku ubiegłego roku Bentree wybrała się do Minneapolis, aby przeprowadzić trzecią rundę wywiadów.

Powiedziała, że ​​to interesująca koncepcja, którą można realizować od początku do końca, ze względu na odzwierciedlenie projektu w jej klasie i okresie, w którym dorastali.

„Myślę, że to fascynująca rzecz” – powiedział Bentree. „To było bardzo podnoszące na duchu i pod pewnymi względami zaskakujące. „Myślę, że dorastaliśmy w naprawdę wyjątkowych czasach – pod koniec lat 50., 60. i na początku 70. Austin kwitł.”

Chociaż dla kogoś, kto patrzy z zewnątrz, może być łatwo stwierdzić, że będzie to projekt dla osób z jej klasy, Bentree stwierdziła, że ​​chce przekształcić go w coś innego. Coś, co mogłoby poruszyć każdego.

„Jako reżyserka staram się znaleźć jakąś uniwersalną prawdę” – powiedziała. „To rodzaj filmu, który robię cały czas. Coś szerszego niż wąski temat i coś, z czym każdy może się utożsamić.

Zauważyła również, że zjazdy mogą być przypomnieniem czasów sprzed mediów społecznościowych. Bentree wyjaśnia, że ​​mogą one stanowić sposób na fizyczne nawiązanie kontaktu, zamiast polegać na mediach społecznościowych w celu utrzymania tych połączeń.

Jednocześnie jest to kolejny sposób na zachowanie żywych wspomnień tych, którzy chodzili do szkoły w tym czasie. Jako przykład podaje muzykę.

„Słyszysz tę piosenkę i jest to po prostu powódź wspomnień i uczuć związanych z tamtym okresem i tym, przez co przechodziłeś” – powiedział Bentree. „Liceum było naprawdę ważnym okresem. To w pewnym sensie kształtuje to, kim jesteś.”

Nawiązując do tego, Bentree stwierdziła, że ​​jest więcej niż wystarczająco materiału, aby osoby z jej klasy i spoza niej mogły przyjrzeć się temu i zdać sobie sprawę, jak ważne były te lata.

Jednocześnie chodzenie na zjazdy utwierdziło ją w tym, co naprawdę znaczyły dla niej zajęcia, niezależnie od tego, jak blisko była w tym czasie z uczniami.

„Chodzenie na zjazdy właśnie otworzyło przede mną całą tę grupę ludzi i nową społeczność ludzi, z którymi wciąż byłam związana” – powiedziała. „Teraz ludzie się spotykają”.

Jej inną nadzieją związaną z tym filmem jest to, że osoby z jej klasy, które być może straciły kontakt z resztą klasy, będą miały szansę dowiedzieć się o filmie i obejrzeć go, a także wziąć udział w tym samym doświadczeniu, co jej koledzy z klasy jak również na sam zjazd, któremu przewodniczył Komitet Zjazdu pod przewodnictwem Connie i Ricka Brekke oraz Grega Thorsheima.

Bentree ma nadzieję, że dzięki weekendowi wypełnionemu zajęciami ten film po prostu zwiększy szansę na przywołanie większej liczby wspomnień.

„Myślę, że to będzie bardzo zabawne. Kiedy obejrzysz film o swoim rodzinnym mieście?” Bentree powiedział. „To bardzo inspirujące, bardzo zabawne. Fakt, że robimy to w Paramount Theatre – bycie tam powoduje niesamowitą nostalgię”.