Między Pokaż mi bohatera, Dwójka, Judasz i Czarny Mesjasz I Ostatnie dni Ptolemeusza Graya, Dominique Fishback mogłaby mieć nominację do Oscara i kilka nagród Emmy w swoim życiorysie. Ona nie.

Jednak pozycja Fishback jako jednej z najbardziej niezawodnych i pomijanych aktorek rozrywkowych powinna osiągnąć punkt zwrotny dzięki Amazonowi Rójnie do opisania nowy siedmioosobowy występ Janine Nabers w swoim pierwszym występie od tego czasu Atlanta, Donalda Glovera. Przytrzymując prawie każdą sekundę hybrydy horroru, komedii i podróży, Fishback błyszczy, dając występ, który zmusił mnie do ponownego obejrzenia głośnego śmiechu lub łamiącego serce rytmu – i prawdopodobnie wymaga ponownego obejrzenia całej serii, aby zobaczyć, jak każdy nowy kawałek lub informacja o odwróceniu oczekiwań wpływa na każdą działającą decyzję.

To przedstawienie delirycznie dziwacznych wyborów zakotwiczających pokaz delirycznie dziwacznych wyborów i chciałbym móc być tak wylewny w kwestii Rój jak ja o jego gwiazdę. Rój jest zuchwały i prowokacyjny i w pełni angażuje się w to, do czego dąży. Ale do swoich satyrycznych celów idzie młotem, podczas gdy od czasu do czasu preferowane byłoby precyzyjne narzędzie. Jest tak mocno zakorzeniony w tym momencie kulturowym, że nie byłbym równie zdziwiony, gdyby patrząc wstecz z nieco większej odległości, Rój pojawił się jako jeden z moich ulubionych programów roku lub zamiast tego stał się niemal śmiesznie szeroki.

Jest tak wiele szczegółów w Rój że Amazon chce zachować tajemnicę, że wymagane jest chodzenie na palcach. Fishback gra Dre, niezwykle niezręczną młodą kobietę mieszkającą ze swoją siostrą Marissą (Chloe Bailey) w Houston. Marissa ma obiecującą karierę jako wizażystka i przystojny chłopak (Khalid Damsona Idrisa). Dre ma… cóż, Dre ma głębokie przywiązanie do popowej sensacji Ni’Jah, a nawet prowadzi popularny kanał na Twitterze dla The Swarm, przerażającej grupy fanów Ni’Jah. Ok dobrze. To nie tylko przywiązanie. To obsesja, a po tym, jak Dre maksymalizuje kartę kredytową na bilety do Ni’Jah, sprawy zaczynają iść bardzo źle. Wieloletnia – seria zaczyna się w 2016 roku – i rozpoczyna się wielopaństwowa odyseja.

Z Gloverem za kamerą dla pilota, a za nim Adamma Ebo (Zatrąbić dla Jezusa. Ocal swoją duszę.) I Atlanta weterani Stephen Glover i Ibra Ake, Rój wydaje się najbardziej jak jeden z niepokojących samodzielnych odcinków, które wypełniły drugą połowę Atlantabieg, z warstwową alegorią i różnorodnymi wątkami gatunkowymi. To przepis na Strefa mroku odcinek — lub, w tym przypadku, siedem półgodzinnych Strefa mroku epizody — zunifikowane przez Fishbacka, nuty niemal halucynacyjnej ponurości i projekt dźwiękowy przerywany w momentach o dużej intensywności przez leżące u podstaw tytułowe brzęczenie.

Bez wchodzenia w spoilery, są odcinki Rój które są niepokojące i szokująco brutalne, oraz inne, które są absurdalnie zabawne (i być może nadal szokująco brutalne). Jest usiany gościnnymi gwiazdami, od niedostatecznie używanych (Rory Culkin w premierze, ale nie jestem pewien dlaczego) do zabawnie rozmieszczonych (wygląd Paris Jackson jest jeszcze lepszy, jeśli pamiętasz „Teddy Perkins” Atlanta odcinku) do jednego epizodu w czwartym odcinku, który jest tak doskonały, że każdy, kto go zrujnuje wcześniej, powinien zostać przeklęty przez niefortunne starcie z Dre.

Najbardziej niezwykłą rzeczą w głównym występie serialu jest to, że Dre wydaje się być nieco inną osobą w każdym odcinku, ale Fishback sprawia, że ​​każde przejście wydaje się organiczne. Potrafi być zombie o tępych oczach – nie dosłownie – w jednej chwili i zręcznym komikiem fizycznym w następnej, sympatyczna i powiązana w jednej interakcji, a mrożąca krew w żyłach socjopata w następnej. Dopiero w drugiej połowie charakterystyka staje się bogatsza i bardziej złożona Rój pochyla się nad próbami patologizacji Dre, określając czynniki, które sprawiają, że tyka z samoświadomą oczywistością, sugerującą satyrę na popularny zakątek twórczości Ryana Murphy’ego.

Ta oczywistość może drażnić. Jest wielka wesołość w „Tee-hee, Ni’Jah jest bardzo podobny do Beyoncé!” rozpoznanie pierwszego epizodu, ale im wyraźniejsze staje się porównanie, tym mniej jest ono satysfakcjonujące. (Po obejrzeniu programu dowiesz się, że jest to o wiele bardziej skomplikowane niż to, ale mama jest słowem!)

Nie wiem też, ile punktów daję za spostrzegawczość Rój za wypatroszenie toksycznego fandomu i performatywność internetowego trollingu. To kolejny przypadek, w którym unikalność programu, która może zrazić niektórych widzów, staje się atutem: jeśli nie zgadzasz się z krytyką mediów społecznościowych lub kultury celebrytów, po prostu poczekaj, a dojdziesz do ulepszenia prawdziwej zbrodni lub kultowe filmy dokumentalne. Bez względu na to, na punkcie czego jako społeczeństwo mieliśmy obsesję w ciągu ostatnich pięciu lat, Rój ma obsesję na punkcie. Nie jestem w stanie stwierdzić, czy zawsze rozdziera powierzchowność tych obsesji, czy też od czasu do czasu pada ofiarą podobnej powierzchowności.

Nie będziesz wiedział co Rój jest za pilotem. Nie martw się. Zmienia kształt od historii miłosnej przez domowy melodramat do hałaśliwej przygody z gangiem striptizerek, a potem jest jeden odcinek, który całkowicie zmienia ton, styl i strukturę serialu na głowie. Ciesz się wypaczonym Rój muszli, doceń wydajność Fishbacka i dołącz do mnie, czekając, aby zobaczyć, jak starzeje się podejście „wszerz i wszerz”.