Tzwiastun Apple TV+ Nowy wygląd jest ekscytujące. Wyskakują żarówki błyskowe. Wirują modelki w wykwintnych sukniach. Zachwycający „Haute” Janelle Monáe krzyczy. Ben Mendelsohn i Juliette Binoche, jako Christian Dior i Coco Chanel, rzucają tlące się spojrzenia w kamerę. „Paryska moda może wpłynąć na to, jak tysiące zwykłych kobiet marzą i żyją” – głosi Glenn Close, wcielając się w rolę wpływowej Bazar harfara redaktor Carmel Snow. Wielbiciele nie tylko mody, ale także bujnych dramatów historycznych z pewnością odliczają dni do premiery serialu 14 lutego.

Szkoda, że ​​10-odcinkowy serial w tak niewielkim stopniu przypomina promujące go reklamy. Nie do końca oddaje także wstępny tekst zapowiadający premierę: „To jest historia o tym, jak stworzenie pomogło przywrócić światu ducha i życie”. Oprawiony jako relacja z błyskawicznego wzrostu popularności Diora po II wojnie światowej, Nowy wygląd to w praktyce nudna, ponura i zaskakująco przeprowadzona wędrówka po okupowanej przez nazistów Francji, którą prowadzą dwie najsłynniejsze nazwiska w historii mody. Tempo jest powolne, a postacie cienkie. Aktorzy i reżyserzy z najwyższej półki są marnowani. Wielkie pytania dotyczące sztuki i polityki pozostają nie tylko bez odpowiedzi, ale w dużej mierze bez odpowiedzi. Jeśli w ogóle można powiedzieć, że serial uchwycił jakiegoś ducha, to jest to typowy wojenny mrok.

Seria rozpoczyna się w 1955 roku. Podczas gdy Coco rzuca prasie zadziorne żarty przed swoją pierwszą kolekcją od czasu inwazji Niemiec na Francję, Christian, panujący król paryskiej mody, przemawia do publiczności zdumionej gwiazdami mody na Sorbonie. Jednak wydaje się, że wszyscy chcą rozmawiać tylko o powrocie rywala. Jedna z młodych kobiet bierze mikrofon i pyta: „Czy to prawda, że ​​podczas niemieckiej okupacji Paryża Coco Chanel zamknęła swoją pracownię i odmówiła projektowania sukienek dla żon nazistów, a ty dalej projektowałaś i zarabiałaś pieniądze?” Moderator próbuje zamknąć pytanie, którego odpowiedź jest technicznie Tak, ale Christian nalega, aby odpowiedzieć. „To prawda” – mówi. „Ale za tym zawsze kryje się inna prawda”.

Każdy, kto wie dużo o Chanel i Diorze, musi być tego świadomy, jest to dość niedopowiedzenie. Wróćmy do retrospekcji do roku 1943, który na pierwszy rzut oka wydaje się krótki, ale w rzeczywistości jest prawdziwym początkiem osi czasu, która przesuwa się boleśnie powoli od trzeciego roku okupacji do debiutu pierwszej kolekcji House of Dior w 1947 roku. Kiedy spotykamy Christiana, pracuje on dla potężnego projektanta mody Luciena Lelonga (niewykorzystanego Johna Malkovicha), którego zastraszano, by dostarczał sukienki żonom i dziewczynom nazistów. Choć Christian jest niezadowolony z obsługi tej klienteli, ma rodzinę na utrzymaniu. Jego młodsza siostra Catherine (Maisie Williams) podejmuje się niebezpiecznych misji dla ruchu oporu. Więc to tylko kwestia czasu, zanim zostanie zatrzymana przez nazistów, torturowana i wysłana do brutalnego obozu pracy.

W innym miejscu Paryża, w hotelu Ritz ubranym w swastyki, Coco – już królowa francuskiej mody – popada w apopleksję, ponieważ jej żydowscy partnerzy biznesowi, Wertheimerowie, uciekli do Ameryki i pozbawili ją dostępu do wpływów ze swojego hitowego zapachu Chanel No. 5 Ma także długi u grzecznego nazisty Hansa Günthera von Dincklage, znanego również jako Spatz (Claes Bang), który pomógł uwolnić jej ukochanego siostrzeńca André Palasse (Joseph Olivennes) z obozu jenieckiego. Chociaż na początku słusznie mówi o swojej niechęci do bratania się z nazistami, Coco łatwo daje się nakłonić do podjęcia w ich imieniu kluczowego zadania w zamian za ofertę Rzeszy dotyczącą powołania się na aryjskie prawa w celu przejęcia udziałów Wertheimerów Chanel.

Podczas gdy Coco spędza większość długiego sezonu na załatwianiu spraw dla Rzeszy, a następnie stara się ocalić swoją reputację w Paryżu przed Szwajcarią, Christian może skoncentrować się na niczym innym, jak tylko na coraz bardziej niebezpiecznej misji ocalenia Katarzyny – której znajome, przerażające doświadczenie z rąk nazistowskich widzów zmuszane są do długotrwałej obserwacji. W rezultacie jego historia toczy się płynnie. Pomysł jest taki, że przechodzi przez ból serca, który dotknął tak wielu ludzi w Europie, w kierunku zbawienia, jakim jest ponowne odnalezienie chęci do projektowania. (Jakaś postać ciągle powtarza jakąś wersję „kreacja jest naszą drogą naprzód”). Jednak przez większość czasu obserwujemy, jak tarza się w niepowodzeniach różnej wielkości, zanim nagle triumfuje w finale. Całe odcinki kręcą się wokół jego niechęci do budynku przypominającego mauzoleum, w którym jego poplecznik chce mieć siedzibę Izby, i jego dylematu, czy zatrudnić szwaczki od swoich bardziej doświadczonych kolegów.

„New Look” to określenie Snowa na przełom dla Diora, a Christian – który jest zdecydowanie bardziej sympatycznym liderem – najwyraźniej ma być głównym bohaterem serialu. Ale Coco ma bardziej ekscytującą historię, od dzikich przyjęć po szpiegostwo o wysoką stawkę, nazistowskie igraszki po żarliwe napady złości. W połączeniu z herkulesowymi wysiłkami Binoche, by nadać swojej postaci złożoność, przechyla to równowagę uwagi w jej stronę. Jednak cały ten czas ekranowy nie daje wglądu. Czy to tylko egoizm skłonił ją do współpracy z nazistami, czy może sympatyzowała z ich ludobójczym antysemityzmem? Twórca Todd A. Kessler (Linia krwi, Odszkodowanie) tak naprawdę nie chce tego sprawdzać. Zamiast tego nierozważne zachowanie Coco przypisuje się jej dzieciństwu w sierocińcu i pewnym niejasnym pojęciom na temat feminizmu. „Czy zastanawiałeś się kiedyś, z czym musi się zmierzyć kobieta, aby przetrwać na tym świecie?” żąda od Żyda, który uciekł z Holokaustu.

Taka powierzchowność jest typowa dla tej dziwnie pozbawionej ciekawości serii. Nowy wygląd wskazuje na potencjalnie fascynujące aspekty życia bohaterów, nigdy się w nie nie zagłębiając. Partner Diora, Jacques (David Kammenos), jest często obecny, ale Kessler ledwo bada relacje między gejami żyjącymi pod rządami nazistów, kilkadziesiąt lat przed ruchem wyzwolenia queer. Jacques służy popychaniu fabuły, dostarczając wiadomości Christianowi, a tym samym widzowi. Społeczność młodych projektantów, w skład której wchodzą ludzie stojący za niektórymi z najbardziej pożądanych obecnie marek – Balenciaga, Balmain – funkcjonuje głównie jako doradca Christiana.

Co najdziwniejsze, Kessler wydaje się zasadniczo niezainteresowany sztuką projektowania mody. Trudno zrozumieć, co było tak rewolucyjnego w New Look, nie wiedząc, co go poprzedziło, jaki etos za nim stał i dlaczego się przyjął. Poza krótkimi pokazami mody odbywającymi się w pierwszych i ostatnich 15 minutach serialu, prawie nie widzimy, a tym bardziej nie słyszymy, jak ktoś mówi o kreacjach Diora. Kultowy garnitur Bar pojawia się kilka razy, ale o jego znaczeniu dowiesz się więcej z jednego akapitu na stronie internetowej Metropolitan Museum of Art niż z pokazu. Nikt się tego nie spodziewa być programem edukacyjnym. Po prostu trudno powiedzieć wiele na temat roli formy sztuki podczas i po wyniszczającej wojnie, gdy nie można oddać sprawiedliwości samym podstawom tej formy sztuki. Również pod tym względem Nowy wygląd zadowala się muskaniem powierzchni.

Pod tą fasadą konstrukcja serialu jest tandetna. Odcinki wydają się być wklejone razem z tekstem ekranowym, który zapewnia ekspozycję i podobnie jak serial dokumentalny Bravo z lat 40. XX wieku, identyfikuje drobne postacie. Bezkształtne wątki fabularne dają tak wybitni reżyserzy jak Tytan Laureatka Złotej Palmy Julia Doucournau i Jeremy Podeswa (Stacja jedenasta, Gra o tron) trochę do roboty. Mendelsohn, Binoche, Williams, Malkovich, Close, Bang i Emily Mortimer (jako wróg Coco, Elsa Lombardi) to tak mocna obsada, jak tylko można sobie życzyć, ale nie zawsze razem mają one sens. Mendelsohn ma 54 lata i jest o ponad dekadę starszy, niż Dior byłby w 1947 roku; on i Binoche (59 l.), której postać jest o pokolenie starsza od niego, wydają się być mniej więcej w tym samym wieku. Jest to szczególny problem, ponieważ Christian ma reprezentować powiew świeżego powietrza dla branży znajdującej się w stagnacji pod rządami Coco. Williams jest prawie trzydzieści lat młodsza od Mendelsohna i czyta częściej jako córka niż jako rodzeństwo. To sprawia, że ​​zawieszenie niewiary jest trudne.

Moda w najlepszym wydaniu sprzedaje nieodpartą fantazję. Niczym sprytnie zmontowany zwiastun sprawia, że ​​chcesz zobaczyć więcej, dowiedzieć się więcej, spędzić więcej czasu w jego urzekającej obecności. Produkt to przyjemność. Iluzja jest doskonałością. Ale Nowy wyglądżmudna harówka, pokazuje każdy krzywy szew.