Panuje założenie, zwłaszcza obecnie, w epoce kręcenia filmów po Juddzie Apatowie, że komedie to wielkie festiwale improwizacji. Gotowy scenariusz jest fajny i w ogóle, ale kiedy zbierzesz grupę zabawnych ludzi, nie możesz pozwolić im wywołać burzy; zapewnij sobie wiele opcji podczas montażu i pod warunkiem, że obsada przyniesie grę A, w końcu znajdziesz najzabawniejszą możliwą wersję swojego filmu. To komedia Cassavetes!

Jest to oczywiście nonsens. Chociaż wielcy aktorzy są w stanie ulepszyć scenę dzięki nagłemu przypływowi inspiracji – czy to dramatycznej, czy komediowej – nie wkraczasz do produkcji z gołym szablonem w nadziei, że twoja obsada będzie codziennie dostarczać inspirujących uderzeń. Planujesz swój film jak cholera, bo musisz zarobić na dniach; Opóźnienia w harmonogramie oznaczają przekroczenie budżetu, a jeśli nie jesteś Stevenem Spielbergiem kręcącym „Szczęki” (a nawet wtedy!), zazwyczaj zwiastuje to kłopoty.

Mimo to niektórzy zakładają, że pewne legendy komedii są chaotycznymi autorami najlepszych momentów w ich filmach, ponieważ przeszli najwyższej klasy szkolenie w zakresie improwizacji lub przeszli ze stand-upu. Richard Pryor, Lily Tomlin i Eddie Murphy wydają się mieć niewyczerpane pokłady kreatywności – i cóż, rzeczywiście ją mają. Działają jednak według ścisłych parametrów scenariusza i wybierają swoje spoty. Weźmy na przykład Billa Murraya. Umieść go przed kamerą, a będzie genialny. Ale nawet ten notorycznie niesforny wykonawca trzyma się scenariusza. Było to szczególnie widoczne podczas kręcenia „Dnia świstaka”, gdzie komedia wyrasta z irytacji meteorologa Phila Connorsa w obliczu nieustannych powtórzeń. Murray musiał zagrać tę rolę tak, jak napisano.

Większość czasu. Był co najmniej jeden wyjątek.

Scena zaczęła się jak każda inna. Ned zauważa Phila po drugiej stronie ulicy i podbiega, aby go przywitać. Tym razem Murray osiągnął 180. Jak Tobolowsky powiedział Mankiewiczowi:

„Myślę, że w grę wchodziły nieprzyzwoite sztuczki. To scena, w której Bill przytula mnie na ulicy. Tego nie było w scenariuszu. Gdzie: „Ned, jesteś później zajęty?” Wszystko to zmyślono. Harold Ramis miał kamery – może Harold o tym wiedział, ale ja nie miałem pojęcia. Więc skonfigurował kamery i zrobiliśmy to za jednym razem, a Harold Ramis powiedział: „Myślę, że nam się to uda. mieć to.'”

Trzeba przyznać, że Tobolowsky zareagował na odwrót Murraya swoim własnym. Kiedy Murray nie chce wyrwać się z uścisku, Tobolowsky wyrywa się z jego objęć i mówi, że musi iść, po czym ucieka. To umiejętnie rozegrany moment, który procentuje, gdy ostatniego dnia Phila w zawieszeniu dowiadujemy się, że wykupił od Neda mnóstwo ubezpieczeń.

Murray mógł dodać inne niestandardowe dodatki w innych scenach z innymi aktorami, ale przypomina to, że nawet doświadczony, niezwykle pewny siebie, czasami gburowaty mistrz komedii wie, że może ufać materiałowi w takiej formie, w jakiej został napisany. W ten sposób zagrał główną rolę w jednej z najwspanialszych komedii, jakie kiedykolwiek powstały.