Greg Swales za różnorodność

Elizabeth Olsen i Meghann Fahy występują w dwóch najbardziej dopracowanych kreacjach sezonu Emmy, obie wcielając się w skomplikowane kobiety, które są żonami i matkami. W „Love & Death” Olsen Candy Montgomery jest oparta na prawdziwej gospodyni domowej w Teksasie późnych lat 70., która z nudów inicjuje romans z Allanem (Jesse Plemons), członkiem jej kościoła – nielegalne wyznaczenie, które ostatecznie prowadzi do Candy jest sądzony za zamordowanie żony Allana, Betty (Lily Rabe).

W zupełnie innej scenerii, w drugim sezonie „The White Lotus” Mike’a White’a, Fahy gra Daphne, postać na luksusowych sycylijskich wakacjach z mężem Cameronem (Theo James) i inną parą: Ethanem (Will Sharpe) i Harperem ( Aubrey Plaza). Gdy napięcie między tą czwórką narasta, jest zarówno seksualne, jak i brutalne — a bukmacherzy całkowicie mylili się co do tożsamości martwego ciała w retrospekcjach z premiery sezonu.

ELŻBIETA OLSEN: Jestem wielkim fanem „White Lotus”. Czy mieliście wszystkie odcinki przed rozpoczęciem?

MEGHANN FAHY: Tak, po tym jak dostałem obsadę, wysłali wszystkie siedem scenariuszy za jednym razem.

OLSEN: Czy miałeś proces próbny? Ponieważ dochowałaś tajemnicy lub iluzji między tobą a mężem. Kiedy dowiadujemy się o niewypowiedzianych zasadach w waszym związku, nie ma o tym śladu, kiedy spotykamy się po raz pierwszy. Byłem ciekawy, czy wynika to jasno ze scenariusza.

FAJNIE: Kiedy dotarliśmy do Włoch, odbyliśmy rozmowę, Theo, ja i Mike White. Myślę, że kluczem do tego całego związku jest to, że miłość, przywiązanie i radość, których doświadczają Cameron i Daphne, są szczere.

OLSEN: Czułem się w ten sposób.

FAJNIE: Kiedy już wiedziałem, że to prawda, nie musiałem już o tym myśleć.

OLSEN: Cóż, to tak łamie serce, kiedy ty i postać Aubrey Plaza, Harper, jesteście sami – i tak druzgocące jest obserwowanie, jak prowadzisz z nią tę rozmowę. A bycie z tym tak pogodzonym sprawiło, że oglądanie tego przez publiczność było jeszcze bardziej bolesne. Ale jest tak pięknie zagrany, że nigdy nie użalałeś się nad sobą.

FAJNIE: Myślę, że Daphne naprawdę nie postrzega siebie jako ofiary. I to były moje dwie prawdy: że miłość i więź były prawdziwe i że naprawdę nie czuła się ofiarą. To nie było tylko coś, co mówiła performatywnie. Naprawdę czuła te rzeczy.

OLSEN: To właśnie sprawiło, że jest naprawdę potężny i sprawia, że ​​czujemy się skonfliktowani – wszystko, co chcę czuć jako członek publiczności, jest skonfliktowane. Z powodu tych dwóch prawd mogliśmy poczuć wszystkie zabawne uczucia podczas jazdy tym programem i wokół relacji w programie.

FAJNIE: Cóż, Mike White jest szczególnie dobry w przedstawianiu publiczności scenariusza, a następnie pozwalaniu im zdecydować, co o tym myślą. To jedna z fajnych funkcji programu w ogóle. Szczerze mówiąc, dla mnie to sprawia, że ​​myślę o twojej postaci w „Love & Death”. Grasz kobietę, która brutalnie morduje człowieka. Ale w jakiś sposób wnosisz do niej taką swobodę i człowieczeństwo. I to jest tak złożone, że na papierze można przeczytać o tej historii i pomyśleć, że ta kobieta to X, Y, Z — jest czarno-biała. Ale twój występ jest o wiele bardziej złożony.

OLSEN: Dzięki. Część mnie nie chce nigdy spuszczać postaci z haczyka, zwłaszcza jeśli coś naprawdę się wydarzyło. Ale czasami muszę pamiętać, że to nie ode mnie zależy. To zależy od scenarzysty, reżysera i producentów, a ja jestem tylko po to, by służyć historii tak, jak została napisana. Ale nie lubię osądzać moich bohaterów — chcę ich zrozumieć. Jak więc prowadzi to do czegoś tak brutalnego? Jedyną rzeczą, której naprawdę mogłem się trzymać, jest ta obsesja na punkcie przedstawiania społeczności tego, co zewnętrzne lub zewnętrzne. Mam na myśli, że w prawdziwym życiu dokonywano dziwnych wyborów, więc nawigacja była dziwna.

FAJNIE: Całkowicie. Na pierwszym ujęciu śpiewasz w kościele. Oceniasz na podstawie tego początkowego momentu. A potem byłam naprawdę zaskoczona, kiedy twoja postać była tak otwarta na swoich najlepszych przyjaciół w sprawie romansu, który chce mieć, a potem ostatecznie się angażuje. I jak bezczelnie podeszła do postaci Jessego Plemonsa, by zapytać go, czy chce to zrobić. To zbiło mnie z tropu, gdzie pomyślałem: „Och, to jest ta, jakby chodząca do kościoła kobieta z wszystkimi tymi wartościami, która jest też po prostu„ Chcę tego i mam ku temu naprawdę dobre powody! ”

OLSEN: Tak, jest bardzo nowoczesną kobietą jak na tamte czasy i miejsce. Ona wie, czego chce. Te prace mogą trwać tak długo. I jest taki moment, w którym jesteś tak zmęczony i myślisz: „Jak mam po prostu pojawić się w pracy i nie być zmęczonym?” Ponieważ twoja postać nie jest zmęczona — ma dużo energii! Moja postać nigdy nie jest zmęczona. To było coś, co było zbawienną łaską w czwartym miesiącu lub cokolwiek innego: „Jak to się nigdy nie skończy? Jakim cudem zostały trzy miesiące?

FAJNIE: To podwójnie, prawda? Ponieważ zaczyna się od całej tej radości i wiwatowania, a potem jest to morderstwo grizzly, a potem jest o wiele więcej emocjonalnych rzeczy, którymi się poruszasz.

OLSEN: Jak znalazłeś warstwy w Daphne, którymi zacząłeś dzielić się z publicznością? Rzeczy takie jak zdjęcie dziecka w telefonie i jej rozmowa z Ethanem na końcu.

FAJNIE: Ogólnie Daphne — bardzo często odpowiada na czyjś wybór. Dotyczy to zwłaszcza jej męża i jej małżeństwa. Dzieli się z Harper, ponieważ myślę, że naprawdę chce się z nią przyjaźnić. Nie sądzę, żeby miała wielu przyjaciół, a ona naprawdę czuje, że ta kobieta mogłaby być kimś, z kim się przyjaźni. Dlatego na końcu, kiedy Ethan podchodzi do Daphne na plaży i mówi: „Myślę, że coś się stało z naszymi małżonkami”, jest ten moment, w którym wiele dzieje się z jej twarzą; Myślę, że smutek, który widzisz, dotyczy tak naprawdę Harper. Myślę, że jest rozczarowana, że ​​ta kobieta, o której myślała, że ​​może być jej kumpelą, zdradziła ją. Dokonuje serii bardzo przemyślanych, konkretnych wyborów dotyczących tego, jak porusza się po świecie. Jest też kimś, kto ma dużo empatii. Dla mnie scena z Ethanem zawsze była związana z empatią.

OLSEN: Dla niego?

FAJNIE: Za to, jak bardzo był załamany i jak niewiele miał narzędzi, by poradzić sobie z tym, co według niego się wydarzyło. I myślę, że chciała zrobić coś, co wzmocniłoby go. I zrobiła to. Bo ona go zabiera. Publiczność nie widzi, co się dzieje. Mike i ja nie rozmawialiśmy o tym.

OLSEN: Czy podjąłeś decyzję co do tego, co myślałeś, że się stało?

FAJNIE: ostatecznie zrobiłem. Ale nie była to dla mnie niezbędna wiedza, aby kręcić tę scenę. Pomyślałem o tym po.

Przeszedłeś od roli Wandy w „WandaVision” i „Doctor Strange” do Candy. Jak wyglądało to przejście dla ciebie?

OLSEN: Myślę, że miałem wolne lato czy coś, zanim poszedłem do Candy. Byłem naprawdę głodny, aby umieścić tę postać [Wanda] daleko, chociaż można by ich prawdopodobnie porównać, ponieważ obaj robią złe rzeczy i są w pewnym sensie antybohaterami. Nie robię takiego porównania. Ale rozumiem, dlaczego ludzie chcą dokonywać porównań.

FAJNIE: Ludzie zawsze chcą znaleźć przelot. Tęsknisz za robieniem Wandy?

OLSEN: Nie, ja nie. Myślę, że to już prawie 10 lat jej grania. I pokochałem to. I myślę, że powodem, dla którego nie dzwonię codziennie do Kevina Feige z pomysłami, jest to, że jestem naprawdę dumny z tego, co udało nam się zrobić. Myślę, że „WandaVision” była naprawdę zaskakującą okazją. Gdyby ktoś powiedział mi, że wyrzucono mnie z filmów Marvela, poczułbym się dumny z tego, co zrobiliśmy. I naprawdę próbuję tylko wymyślić, jak załadować inne filmy i postacie, aby było mniej o Marvelu tego wszystkiego.

FAJNIE: To taka świetna odpowiedź! To takie szczere.

Scenografia: Lucy Holt; Produkcja: Alexey Galetskiy/AGPNYC