To był gol z retrospektywy, pełen mieszanki polotu i finezji (oprócz sytuacji przed bramką), tempa i precyzji, przenoszący na chwilę lub dwie do szalonych lat 90. holenderskiej piłki nożnej, z tymi wysoko wykwalifikowanymi artystami samozniszczenia. Na początku gol był trzyosobową orkiestrą. Ale powtórki upierały się, że zaangażowanych było więcej mężczyzn. Podczas gdy mężczyźni po lewej stronie zdobyli gola, ci po prawej pomogli w jego zdobyciu, zachwycając się ruchem bez piłki i rozpraszając uwagę obrońców.

W chwili, gdy Schouten podał piłkę do Simonsa, prawy obrońca Denzel Dumfries rzucił się na jego skrzydło, zmuszając rumuńskiego lewego obrońcę Vasile Mogosa do zajęcia się nim. To z kolei dało lewoskrzydłowemu Stevenowi Bergwijnowi przestrzeń do skrętu w stronę środka pola karnego, niczym numer 10. Był już mocno oznaczony Memphis Depay, który kręcił się w pobliżu bramkarza. Holendrzy wydawali się mieć przewagę liczebną, choć było to złudzenie spowodowane ich wyższością pozycyjną.

Zatrzymaj klatkę w momencie, gdy Gakpo miał nacisnąć spust, a zobaczysz Bergwijna w otchłani przestrzeni. Celem było więc bardziej totalne futbol, ​​niż się początkowo wydawało, z uwzględnieniem cruyffowskich zasad rotacji pozycyjnej, tworzenia dodatkowego człowieka i wygrywania pojedynków jeden na jeden. Nie każdy ruch pochodził jednak z podręcznika Total Football, ale były w nim odcienie, które zachwyciłyby jego twórców.

Przynajmniej był to żywy, momentami zapierający dech w piersiach występ, w przeciwieństwie do meczów grupowych. Do tego stopnia, że ​​jeden z skrybów powiedział menedżerowi Ronaldowi Koemanowi, że Cruyff by się rozpłakał, gdyby zobaczył, jak poddaje się Austrii. Udzielił pragmatycznej odpowiedzi. „Wiem, że bardzo lubił ofensywny futbol, ​​ale byłem częścią jego drużyny przez długi czas i mieliśmy gorsze mecze niż przeciwko Austrii. Oczywiście, jesteśmy dumnym narodem; lubimy wygrywać, lubimy grać w ładny futbol, ​​ale nie zawsze (to się) zdarza”.

Nie był to wylew wywołany pojedynczą porażką, ale reakcja na ponurą grę Holendrów przez większą część dekady. Przed Euro, gazeta opublikowała nagłówek „Total Non-football”. Oskarżono go o faworyzowanie i „brak pomysłów”.

Atakujący futbol w końcu się wydarzył. W samą porę, kiedy biznes-koniec mruga.

Od samego początku na nowo odkryli werwę. Ruchy były ostre, przejścia płynniejsze, podania precyzyjne, komunikacja ulepszona, a pressing bardziej bezlitosny. Kilka poprawek w linii ataku pomogło. Po raz pierwszy w turnieju Bergwijn zaczął na prawym skrzydle, a powrót Dumfries zwiększył ich zagrożenie po tej stronie. Prawy boksowy combo siał spustoszenie w rumuńskiej obronie. Dumfries, cały werwą, naciska wysoko, wykonuje szybkie nakładające się biegi.

W rezultacie Bergwijn wślizguje się i staje się numerem 10. Ma błyskotliwe stopy, aby wydostać się z ciasnych przestrzeni i zmaksymalizować półprzestrzenie, co czyni go idealnym do odblokowania niskich bloków. Wszystkie bramki padły z lewej strony, ale przemysł po prawej stronie również się do tego przyczynił.

Ale majstersztykiem było wtłoczenie napastnika Simonsa w głębszą rolę. Mając zaledwie 21 lat, jest podatny na przypadkowe potknięcia, ale jest najbardziej pomysłowym kreatorem, jakim dysponuje Koeman. Wszechstronny napastnik, potrafiący grać zarówno na skrzydłach, jak i na fałszywej 9 lub nr 10, dyrygował orkiestrą z dojrzałością doświadczonego maestra.

Wizja i szybkie myślenie

Oba gole były wynikiem jego wizji i szybkiego myślenia. Jego gra łączona z Gakpo przypominała tanga Arjena Robbena i Wesleya Sneijdera, choć na przeciwległym skrzydle. Gdyby nie przesadny entuzjazm przed bramką, mógłby również zaznaczyć swoją obecność na liście strzelców. „Uważam, że był absolutnie najlepszy. Ogromny w swoim ustawieniu, napędzie, agresywności, z jaką odbiera piłkę” — powiedział Koeman.

Jeśli jest pulsem, Gakpo jest ciosem. Niemiecka gazeta nazwała jego gola Turbo-To, co można przetłumaczyć jako turbo uderzenie. Strzał osiągnął prędkość 125 km/h; nisko rzucony pocisk. Jego szybkie cięcia, niczym ruch ostrego noża, pozostawiają obrońcę ściskającego but w powietrzu. Wzmacniając jego złożoność na bocznych obrońców, jest prawonożnym graczem grającym po lewej stronie.

W swoim klasycznym ruchu przejmuje piłkę na prawym skrzydle, udaje, że schodzi w dół w kierunku linii końcowej, a następnie ścina do środka i strzela gola. Czasami zdobywa gola przy bliższym słupku, a czasami robi kilka kroków w polu karnym lub tuż za nim i zdobywa gola przy dalszym słupku. Czasami strzela nisko, a czasami wysoko. Lewy bok Robbena. „Jego pozycja wyjściowa jest po lewej stronie, ponieważ jest naprawdę niebezpieczny, gdy staje jeden na jednego z prawym obrońcą” — powiedziałby Koeman.

Menedżer opisał jego cechy. „Potrafi grać wewnątrz, na zewnątrz, ma swoje cechy, jest silny. Gra na świetnym poziomie w tym turnieju, być może najważniejszy zawodnik do tej pory. Mam nadzieję, że reszta będzie w stanie osiągnąć ten poziom” – powiedział o najlepszym strzelcu turnieju z trzema golami.

Jego celność uległa poprawie. Spośród 11 strzałów siedem było celnych, trzy również zakończyły się golami. On również kreuje gole, jak wtedy, gdy na palcach przeszedł wzdłuż linii końcowej i podał piłkę w ciasnej przestrzeni, aby Donyell Malen mógł strzelić gola. Ten drugi, wchodząc z ławki, pokazał swój talent do zdobywania goli, strzelając dwa gole, drugi był efektem szaleńczego biegu, w którym przeciął dwóch obrońców, aby uwolnić swój piorun.

To, że udało im się wykonać 23 próby w grze, odzwierciedla ich ofensywne nastawienie, chociaż tylko siedem strzałów było celnych, a trzy, które znalazły się w siatce, ujawnia ich niechlujne wykończenie (siedem z 64 w całym turnieju). Gdyby ich napastnicy mogli to zaznaczyć, Holendrzy mogliby wirować w poważnych pretendentach do tytułu i odprysk starego bloku Total Football.