Kalkuta: Finał Mistrzostw Świata 2026 odbył się dwa lata i pięć dni po tym, jak Hiszpania stała się najbardziej utytułowaną drużyną w historii mistrzostw Europy, zdobywając cztery tytuły. Wiele może się wydarzyć do tego czasu, jeśli chodzi o to, co jest sportem, jeśli nie prawdziwym życiem w szybkim tempie. Ale w teraźniejszości Hiszpania wygląda na niezwyciężoną. I robi to, grając piękną piłkę nożną. Osiągnięcia ich złotego pokolenia mogą pozostać niezrównane, ale ta drużyna Hiszpanii może być bardziej zręczna i bystrzejsza.

Tyle można powiedzieć na podstawie ich występu na Euro 2024. Siedem rozegranych, siedem wygranych, finał w Berlinie idealnym zakończeniem tego, co zaczęło się od 3-0 rozgromienia Chorwacji. Hiszpania była w gardle Anglii przez większość wieczoru. Cole Palmer przywrócił Anglii oddech po golu Nico Williamsa, ale Hiszpania strzeliła kolejnego gola dzięki Mikelowi Oyarzabalowi. Wybicie piłki z linii bramkowej przez Daniego Olmo w 89. minucie oznaczało, że nie będzie już więcej późnych goli wskrzeszających angielską kampanię. Kiedy Alvaro Morata powoli odbił się do swoich kolegów z trofeum, nie było też wątpliwości, że wygrała najlepsza drużyna.

„Zrobiliśmy historię, ale nie możemy się tu zatrzymać” – powiedział Rodri. „Prawdziwa drużyna, mistrzowie Europy. Powiedziałem, że jestem dumny i dziś jestem jeszcze bardziej dumny. To potwierdza, kim jesteśmy. Dla mnie są najlepsi na świecie i dziś potwierdzam tę definicję” – powiedział trener Hiszpanii Luis de la Fuente.

„Hiszpania była znakomita przez cały turniej, to świetna drużyna” – powiedział Palmer. „Mieliśmy nadzieję na powrót do gry, ale nam się to nie udało”.

Uwaga skupiona na Lamine Yamalu, zwłaszcza po jego golu przeciwko Francji i zdjęciu Messiego tulącego go, nieco przyćmiła ten nastoletni fenomen. Williams ma 22 lata, ale już zagrał na Mistrzostwach Świata i był zawodnikiem meczu. On i Yamal dodali Hiszpanii szybkości, siły i szerokości. Anglia powstrzymała Yamala – dopóki nie udało im się tego zrobić – ale Hiszpania pokazała, że ​​jeśli jeden cię nie dopadnie, zrobi to drugi.

Yamal odegrał rolę w pierwszej bramce, choćby po to, by wkroczyć i znaleźć Williamsa po tym, jak Dani Carvajal rozpoczął akcję. W ten sposób Yamal złapał Kyle’a Walkera na złej pozycji. W tej erze odwróconych skrzydłowych, zawodnik po lewej stronie ma zwykle silniejszą prawą nogę. Podobnie jest z Williamsem, ale strzelił gola lewą nogą i w 47. minucie Hiszpania była na prowadzeniu.

Chociaż Hiszpania miała większość posiadania piłki – 70% po 27 minutach i 63% na koniec – zabrakło jej najnowocześniejszego ostatniego podania. Anglia wiedziała, że ​​nie będzie miała dużo piłki – uczciwie mówiąc, nie potrafiła się nią zająć, kiedy ją miała – co sprawiło, że pierwsza połowa była ostrożna, a nawet zachowawcza.

Najlepsza szansa, jeśli można to tak nazwać, nadeszła po stronie Anglii, gdy Phil Foden wbił piłkę Declana Rice’a z rzutu wolnego do Unai Simona tuż przed przerwą. Bukayo Saka był wyjściem dla Anglii, ale Simon nie został wezwany do akcji do tego czasu. Jednym z powodów było oczywiście to, że Rodri wypełniał lukę, gdy tylko pojawiała się w środku pola. Blokada strzału Harry’ego Kane’a przez Rodriego w 44. minucie nastąpiła kosztem kontuzji i musiał zostać zastąpiony przez Martina Zubimendiego.

Bez obrazy dla Zubimendiego, biorąc pod uwagę wpływ Rodriego na tę drużynę, można by założyć, że Hiszpania będzie potrzebowała przynajmniej trochę czasu, aby oswoić się z drugą połową. Zamiast tego eksplodowali od bloków. Po uderzeniu Williamsa, znalazł Olmo, którego strzał mógł być tym, który zakończy finał, ale był niecelny. Strzał Alvaro Moraty został odbity przez Johna Stonesa, a następnie Williams strzelił obok. W 55. minucie Hiszpania powinna świętować w Berlinie, Bilbao, Barcelonie i innych miejscach.

Obrona strzału Yamala przez Jordana Pickforda byłaby postrzegana jako moment ręki Boga Anglii, zwłaszcza gdy Palmer wyrównał wynik strzałem, który był oszałamiający po akcji w 73. minucie, która była zręczna. Anglia przerwała Sakę, a ten znalazł Bellinghama w polu karnym. Jego plecy wygięły się i pod presją Bellingham podał piłkę z powrotem do Palmera, który oddał strzał z dystansu. Po raz kolejny Anglia znalazła sposób na utrzymanie gry. Tym razem był to człowiek, który zastąpił Kobbiego Mainoo.

Do tego czasu obaj kapitanowie zostali zastąpieni, ponieważ Hiszpania i Anglia dążyły do ​​większej skuteczności przed bramką. Z powodu żółtej kartki i nieudolnego działania, Kane został zmieniony na Olliego Watkinsa w 61. minucie. Oyarzabal wszedł za Moratę w 67. minucie. Oskarżony o reaktywność w swoich zmianach, Gareth Southgate ponownie pokazał, jak niedokładne było to zagranie. Dał Luke’owi Shawowi pierwszy start w jakimkolwiek meczu ligowym od lutego, kiedy lewy obrońca grał dla Manchesteru United przeciwko Luton Town. Shaw trzymał Yamala w ryzach, dopóki nie mógł, a Hiszpania parła do przodu. Ręka Pickforda ponownie utrzymała Anglię przy życiu po tym, jak strzał Yamala został odbity. Ponieważ było to wkrótce po wyrównaniu, gdy Olmo go sprawdził.

Palmer był 22. rezerwowym, który zdobył gola w tej edycji. 23. pomógł Hiszpanii odzyskać to, co stracili w 2016 r. Oyarzabal znalazł Marca Cucurellę na nakładaniu się, zanim wyczuł czas swojego biegu, aby pozostać po stronie Marca Guehiego i zdobyć gola z piłki powrotnej. Ponownie Anglia została złapana z Walkerem schowanym wewnątrz.

Anglia wpuściła Ivana Toneya, ale to Guehi, którego główka Olmo wybiła piłkę z linii bramkowej i świętował, jakby strzelił gola. To nowy świt dla Hiszpanii, która jest również zwycięzcą Ligi Narodów 2023 i wygrała ją wcześniej w 1964, 2008 i 2012 roku. Dla Anglii noc stała się ciemniejsza, a oczekiwanie dłuższe.