(CNN) — Faith Ringgold, pionierska artystka i autorka najbardziej znana ze swoich narracyjnych pikowania, które przeplatają sztukę z aktywizmem, zmarła w wieku 93 lat. O śmierci Ringgold w jej domu w New Jersey po raz pierwszy poinformował „New York Times”.

„Wiara pozostawia po sobie wpływowe dziedzictwo aktywizmu i propagowania różnorodności i włączenia, które pozostawiło trwały ślad w świecie sztuki, inspirując niezliczone inne osoby do wykorzystania swojego głosu jako narzędzia zmiany społecznej” – powiedział Dorian Bergen, prezes ACA Galleries, w oświadczeniu przekazanym CNN, która reprezentowała Ringgold przez prawie trzydzieści lat. „Będziemy za nią bardzo tęsknić i nadal będziemy zaangażowani w kontynuowanie tego dziedzictwa, dzieląc się ze światem jej pracą, filozofią i życiem”.

Ringgold, urodzona w 1930 roku w Harlemie w okresie renesansu harlemskiego, czerpała inspirację z burzliwej rzeczywistości społecznej, w której żyła. Jako studentka jej formalna inicjacja artystyczna została niemal ograniczona przez ówczesne przepisy City College w Nowym Jorku, które ograniczały kobiety do określonych kierunków – sztuka nie była jedną z nich. Jednak nieustępliwość Ringgold doprowadziła ją do zawarcia układu z administratorem szkoły: jej studia artystyczne były uzależnione przede wszystkim od zapisania się do szkoły pedagogicznej, do której kobiety miały wstęp.

Po uzyskaniu tytułu licencjata w dziedzinie sztuk pięknych i edukacji w 1955 roku Ringgold zaczęła uczyć plastyki w szkołach publicznych, jednocześnie rozwijając własną sztukę. Później uzyskała tytuł magistra sztuki w City College w 1959 roku. Na jej wczesną twórczość wpływały niepokoje społeczne i rasowe, a także miała ona wyraźny i głęboki wydźwięk polityczny i społeczny.

W latach 1963–1967 Ringgold przedstawiał napięte stosunki rasowe w Ameryce w serii obrazów zatytułowanych „The American People Series”. Ostatni obraz serii, „American People Series #20: Die”, stanowi żywą krytykę brutalnych zamieszek w epoce praw obywatelskich. Obraz, prawdopodobnie najsłynniejszy z serii, brutalnie przedstawia grupę mężczyzn, kobiet i dzieci brutalnie atakujących się nawzajem. Obecnie stanowi część stałej kolekcji Muzeum Sztuki Nowoczesnej.

„Zafascynowała mnie zdolność sztuki do dokumentowania czasu, miejsca i tożsamości kulturowej artysty” – powiedziała Muzeum Sztuki Nowoczesnej. „Jak mogłabym, jako afroamerykańska artystka, udokumentować to, co działo się wokół mnie?”

Wczesne prace Ringgold nie odniosły wówczas dużego sukcesu, co skłoniło matkę dwójki dzieci do wyniesienia swojego aktywizmu na ulice w takich celach, jak reprezentacja kobiet – zwłaszcza kobiet czarnoskórych – na wystawach i kolekcjach sztuki głównego nurtu. W 1970 roku Ringgold został aresztowany i oskarżony o profanację amerykańskiej flagi za współorganizację „People’s Flag Show”” wystawa protestująca przeciwko wojnie w Wietnamie i prawo artystów do używania flagi jako materiału w ramach Pierwszej Poprawki.

„Nie trzymali mnie w areszcie długo, bo media to obserwowały” – powiedziała dziennikowi New York Times o swoim wyroku.

Mniej więcej w tym samym czasie Ringgold zaczęła włączać do swojej sztuki nowe materiały. Eksperymentowała z rzeźbą w drewnie i glinie, ale kurz wywołał u niej astmę i zmusił ją do przejścia na bardziej wyrozumiałe materiały, zwłaszcza tkaniny. Po zapoznaniu się z globalnymi mediami artystycznymi, takimi jak afrykańskie tkaniny i tybetańskie gobeliny znane jako thangka, ta ostatnia zainspirowała medium, którego stała się synonimem: kołdry.

W 1980 roku Ringgold współpracowała ze swoją matką, Madame Willi Posey, projektantką mody i krawcową, aby stworzyć swoją pierwszą kołdrę zatytułowaną „Echoes of Harlem”. Ringgold wplatała w swoje kołdry życie Afroamerykanów i Czarnych kobiet, które nazywała obrazami wykonanymi „w technice pikowania”. Jej kołdra z historią utraty wagi ponad 100 funtów z 1986 r. była satyrą na sprzeczne oczekiwania społeczne kobiet. W latach 1990–1997 stworzyła składającą się z 12 pikowania serię zatytułowaną „The French Collection”, eksplorującą tematykę czarnego feminizmu poprzez historię młodej czarnej kobiety w latach dwudziestych XX wieku, która opuszcza Harlem i udaje się do Paryża, aby zostać artystką.

W ostatnich latach wiele instytucji artystycznych zorganizowało retrospektywy poświęcone pionierskiej wizji Ringgold i jej dorobkowi. „Jestem w pełni świadomy uwagi, jaką przyciągam teraz w świecie sztuki, i jestem wdzięczny” – Ringgold powiedział New York Times w 2019 r. „Ale mam też świadomość, że zajęło to bardzo dużo czasu”.

W 2019 r. w Serpentine w Londynie wystawiono przegląd prac Ringgolda, a w 2022 r. New Museum w Nowym Jorku zorganizowało retrospektywę zatytułowaną „Wiara Ringgold: American People”. Wystawa miała kolejne przystanki w Muzeum de Young w San Francisco i Muzeum Sztuki Współczesnej w Chicago, kończąc się w lutym tego roku.

Oprócz swoich dzieł sztuki Ringgold była znaną autorką książek dla dzieci. Kilka jej książek dla dzieci, takich jak wielokrotnie nagradzana „Tar Beach” i „Kolacja u cioci Connie”, powstało w oparciu o jej narracyjne kołdry i żywo ilustrowało złożoność życia i historii Afroamerykanów, które miały podnieść dzieci na duchu.

„Tar Beach”, będący kroniką historii młodej czarnej dziewczyny w Harlemie podczas Wielkiego Kryzysu, był krytykowany za surowe przedstawienie życia Afroamerykanów i spotykał się z próbami usunięcia go z bibliotek szkół podstawowych.

„Mam nadzieję, że ludzie zainspirują się moją sztuką i znajdą w sobie odwagę tak jak ja, aby zrobić wszystko, do czego czują się pobudzeni” – Ringgold powiedział magazynowi Wallpaper w 2022 roku. „Bycie wolnym i wyrażanie własnej wizji wymaga odwagi. Każdy jest ważny i ma wyjątkową historię do opowiedzenia.”