Święto Dziękczynienia zostaje całkowicie zniszczone przez Boże Narodzenie, prawda? Z pewnością jest znacznie mniej programów i filmów, które można obejrzeć, aby poczuć ducha tego zjawiska. Jasne, mamy kilka odcinków Święta Dziękczynienia i a garść filmów bezpośrednio lub skojarzeniowo o wakacjachw tym ukochany, ale przestarzały klasyk Samoloty, pociągi i samochodyjak również nowy slasher. Jednak dobry zegarek sezonowy, który należy obserwować co roku, może być trudny do zidentyfikowania – przynajmniej jeśli planujesz oglądać go z całą rodziną. To właśnie tam powstało arcydzieło animacji poklatkowej Fantastyczny Pan Lis pojawia się film, który nigdy nie wymienia Dnia Turcji z nazwy, ale absolutnie oddaje jego klimat. Jeśli jesteś Kontroler Common Sense Mediaz przyjemnością dowiesz się, że ma ocenę 7+ (zastępują nawet wszystkie brzydkie słowa słowem „przeklinanie”) i dla dorosłych jest o wiele przyjemniejszy niż, powiedzmy, Wolne ptaki. Teraz można oglądać najnowsze adaptacje Roalda Dahlai nadejście samego Święta Dziękczynienia, musimy ponownie przyjrzeć się temu, kiedy Wes Anderson po raz pierwszy przeniósł dzieło autora na ekran, a także temu, co czyni je najdoskonalszym sezonowym elementem centralnym.

Założeniem Fantastyczny Pan Lis przynajmniej kiwa głową na Święto Dziękczynienia. Złodziej drobiu, który stał się dziennikarzem gazety, pan Fox (głos George’a Clooneya) znów ma ochotę ukraść ptaki, co denerwuje lokalnych rolników i zmusza go oraz resztę jego zwierzęcych kumpli do ucieczki, podczas gdy ludzcy złoczyńcy szukają zemsty. Misja Foxy’ego? Na ucztę dla ptaków. Specjalizacje rolników? Hodowla kaczek, gęsi, kurczaków, indyków i jabłek (oraz produkcja cydru z jabłek, który smakuje i wygląda jak „płynne złoto”). Jeśli chodzi o jedzenie, jest to mniej więcej jesienna pora, chyba że jesteś wegetarianinem, w którym to przypadku warzywa korzeniowe i grzyby mogą być dla Ciebie szybsze – a mimo to możesz docenić jabłka.

Przytulne jesienne klimaty

Kolejna najbardziej jesienna rzecz w filmie: jego estetyka. Oczywiście wiele zrobiono z świąteczne odcienie w tym filmie. Musztardowe żółcie, fiolety z sosem żurawinowym, wszelkiego rodzaju brązy i dyniowe pomarańcze pojawiają się na ekranie przez cały czas trwania filmu. W całym tekście przywiązuje się dużą wagę do koloru. Możemy nawet zobaczyć, jak Felicity Fox (Meryl Streep), malarka krajobrazu i żona tytułowego bohatera, miesza trochę farb, tworząc pod koniec taktyczny mural.

Tutaj również tekstury są świetne: futrzane płaszcze naszych bohaterów, szary dym z bawełny po eksplozji, sztruks, tweed. Tkaniny tutaj naprawdę robią to dla nas wszystkich, fanów jesieni. Ubierz się w którykolwiek z tych puszystych stworzeń, a z pewnością wygrasz w jesiennej modzie rocznie (po prostu pomiń krawat w lisy ogon, dobrze?) Filmy poklatkowe, ogólnie rzecz biorąc, mają przewagę w dotyku z przodu i ten nie jest wyjątkiem. A kiedy mówimy o sprawach zmysłowych, ścieżka dźwiękowa jest doskonała: dużo banjo i harfy ustnej, mała piosenka wymyślona w miejscu, które jeden z podłych rolników oczernia jako „złe pisanie piosenek” oraz kilka melodii z „ Lata 60. i 70., w tym porywające utwory Beach Boys, Rolling Stones i – mój ulubiony – „Love” ze ścieżki dźwiękowej do animowanego filmu Disneya Robin Hooda film (kolejny film fabularny z lisami w roli głównej).

A teraz porozmawiajmy o scenerii: tapeta w ciepłej kolorystyce w domku na drzewie rodziny Fox, drewniane biuro Borsuka wbudowane w tamę bobrów, malownicze zbocza porośnięte złotą trawą, a nawet urocza mała ludzka wioska z osobliwym brukiem. W tym czymś są cholerne girlandy żurawinowe, które zdobią prowizoryczną jadalnię, w której stworzenia zbierają się na ucztę przy kominku, ukrywając się przed dużymi, złymi ludźmi. Dodatkowo, w moim ulubionym hołdzie złożonym świątecznemu wyglądowi, wiadomość o ciąży przekształca państwa Fox w świecące figurki z formy rozdmuchowej, zupełnie jak te zabytkowe dekoracje, które widzieliśmy w starych kościelnych żłobkach lub kopnięty i pobity przez Clarka Griswolda.

Dynamiczna dynamika rodziny

Pamiętacie, jak Święto Dziękczynienia wywołuje różnego rodzaju dziwną dynamikę rodzinną? Panie Lisie też to wychwytuje. Mamy dzieciaka, który nie jest dobrze rozumiany przez swoich rodziców. „Co masz na sobie? Po co peleryna ze spodniami wpuszczonymi w skarpetki?” Pan Fox pyta swojego syna Asha, który desperacko szuka aprobaty ojca, zwłaszcza jeśli chodzi o bycie postrzeganym jako sportowiec taki jak jego stary. Ash jest niezdarny w kontaktach towarzyskich i wydaje się, że ma jednego głównego tyrana i tylko jedną przyjaciółkę (Agnes) – aż do czasu, gdy jego kuzyn Kristofferson Jest przybywa uzdolniony sportowo i ma zostać u rodziny Foxów, dopóki jego tata nie wyzdrowieje z podwójnego zapalenia płuc. Na początku chłopcy nie dogadują się, a Ash żąda, aby biedny kuzyn spał pod stołem pociągu, jeśli jego gość musi spać w jego pokoju. Potem jest słodka scena, w której Ash słyszy cichy płacz Kristoffersona i w cichym ofiarowaniu wspólnoty schodzi z łóżka na poddaszu, aby uruchomić zabawkowy pociąg, uspokajając Kristoffersona i jednocząc parę w chwili wspólnej radości, gdy oglądają to, oświetlone i krążąc w ciemności. Nadal wahają się między konfliktem a więzią, dopóki oczywiście nie nauczą się od siebie nawzajem i nie rozwiną silniejszego poczucia siebie dzięki wzajemnemu wpływowi. Ash nawet przyznaje, że Kristofferson i jego kumpelka Agnes pogodzili się i pod koniec zaczęli się spotykać.

Akceptacja jest także tematem przewodnim tego filmu. Wielu bohaterów jest, jak wskazują w filmie, „(palce trzepoczą)… różny.” Pan Fox jest podatny na impulsywność i ma fobię przed wilkami; jego przyjaciółka-opos Kylie (najlepsza postać) może czasami kręcić oczami i patrzeć w przestrzeń; Ash „ubiera się jak dziewczyna” i ma nastroje; Kristofferson medytuje, co rodzina Foxów uważa za dziwne; a pani Fox (jak oskarża ochroniarza „psychotycznego szczura”) była „miastem w swoich czasach”, maszerującą przeciwko obyczajom społecznym swoich czasów. W kluczowym momencie to ona przedstawia swojemu synowi główny argument filmu, mówiąc: „Wiem, jak to jest czuć się innym… My Wszystko są… ale jest w tym coś fantastycznego, prawda?” To przesłanie, które wszyscy moglibyśmy ucieleśnić, gdy zgromadzimy się przy stole z okazji Święta Dziękczynienia.

Przypomnienia o wspólnocie i wdzięczności

Społeczność to kolejny temat. Wszystkie zwierzęta muszą połączyć swoje talenty, aby ludzie zostawili je w spokoju. To całkiem urocze. Foxy wymienia wszystkie łacińskie nazwy zwierząt i ich unikalne zdolności. (Kto wiedział, że borsuki są ekspertami od wyburzeń? „Wybuchy, płomienie, rzeczy, które płoną!” Na potrzeby tego filmu najwyraźniej tak jest.) Kiedy ich drogie drzewo na wzgórzu zostaje tragicznie zdziesiątkowane, rodzina Foxów przenosi się do kwitnącego podziemnego podziemi kompleks apartamentów, w którym wszystkie stworzenia mogą żyć razem i pomagać sobie nawzajem. Nikt nie może powiedzieć, że jest to najlepszy scenariusz, ale przynajmniej sugeruje, że ponownie zobowiązali się do zapewnienia sobie nawzajem bezpieczeństwa i dobrego samopoczucia po tym, jak ci ludzie próbowali ich zabić – to przynajmniej jest miłe.

Jest też oczywiście wdzięczność, której w tym filmie jest mnóstwo. Pan Lis wznosi toast w podziękowaniu nie raz, ale dwa razy. Jego pierwsza próba, podczas wspólnej uczty, zostaje przerwana przez powódź cydru dzięki uprzejmości ludzi próbujących ich wytępić za wyrywanie im kurczaków, jabłek i tym podobnych. Drugi raz ma miejsce w supermarkecie i zwraca się do swoich najbliższych, podkreślając jasne strony wszystkiego, czego doświadczyli, próbując uciec przed złoczyńcami z filmu, a także swoją obecną sytuację, włączając w to zarówno humorystyczne uwagi, jak „Mówią, że wszyscy lisy są lekko uczulone na linoleum, ale jest ono chłodne dla łap” i wzruszające, jak: „Mówią, że nasze drzewo może nigdy nie odrosnąć, ale pewnego dnia coś się stanie”.

To wdzięczność za poważne zniszczenia, równie zabawne i zabawne jak ten film. Jeśli głębiej zastanowisz się nad wydarzeniami przedstawionymi w filmie, możesz pomyśleć o okrucieństwach z przeszłości i teraźniejszości: masowych wysiedleniach, próbach unicestwienia społeczności. (Twoje dzieci tego jednak nie zrozumieją.) Zwierzęta, którym kibicujemy, są w tym przypadku uchodźcami; to nie jest lekka sprawa. I nie jest to nic złego Fantastyczny Pan Lis również to przyznaje. W rzeczywistości to jeszcze większa część tego, co czyni ten film trafnym na Święto Dziękczynienia. Wzywa nas do pamiętania o tych, którzy walczą o przetrwanie, nawet jeśli naszym największym wyzwaniem może być po prostu zjedzenie odrobiny farszu i kandyzowanych batatów w obecności ludzi, którzy nie zawsze są dla nas tacy mili. Daj mu jeszcze jeden zegarek, a zobaczysz: jest piękny, zabawny, zdrowy i trochę mroczny. To niewiarygodne.