Dwadzieścia pięć lat temu Adama Sandlera Wielki Tatuś zmietli konkurencję z powierzchni ziemi.

Firma Sony wypuściła komedię w reżyserii Dennisa Dugana (Szczęśliwego Gilmore’a) 25 czerwca 1999 r. Film miał premierę 41 milionów dolarów w kraju, po czym zebrał 234 miliony dolarów na całym świecie (obecnie 442 miliony dolarów) i utrzymywał tytuł najbardziej dochodowego tytułu Sandlera w kraju aż do Hotel Transylwania 2 w 2015 roku.

Wielki Tata koncentruje się na Sonnym Koufaxie (Sandler), niezmotywowanym absolwencie szkoły prawniczej, który próbuje udowodnić swoją wartość, adoptując 5-letniego Juliana (Cole i Dylan Sprouse), gdy chłopiec pojawia się u jego drzwi. W obsadzie są Jon Stewart, Joey Lauren Adams, Rob Schneider i Leslie Mann.

Podczas odrębnych rozmów z Reporter z Hollywood, producent Sid Ganis i scenarzysta Steve Franks (autor scenariusza wraz z Sandlerem i Timem Herlihym) rozmawiają o tym, jak Disneyland pomógł zainspirować projekt i przypominają sobie Chrisa Farleya lobbującego na rzecz głównej roli. Rozmawiają także o bliźniakach Sprouse spotykających się poza kamerą z Sandlerem przy ich pierwszym filmie fabularnym oraz o tym, dlaczego nie wszyscy w studiu od razu uwierzyli w gwiazdorską moc Sandlera.

Steve, myślę, że pracowałeś w Disneylandzie, kiedy pisałeś scenariusz?

Steve Franks: Napisałem to jako specyfikację, gdy wykonywałem dwie prace, ale Disneyland był jedną z nich. Wciąż byłem studentem wydziału filmowego w Loyoli i skończyłem, pisząc ten film, pracując w Tiki Room, które jest idealnym miejscem do napisania scenariusza, jeśli lubisz Disneya. Pracowałem tam około ośmiu lat, od studiów licencjackich do studiów magisterskich.

Genezą pomysłu było to, że większość osób, z którymi zostałem zatrudniony, szła do prawdziwych prac, a ja marzyłem o tym, żeby odnieść sukces w branży rozrywkowej, ale istniała spora szansa, że ​​mógłbym być facetem, który ma 30 lat i pracuje w Disneylandzie. To sprawiło, że zacząłem myśleć: „Co by było, gdyby pojawiły się dzieciaki, a facet, który był na dobrej drodze do zrobienia czegoś w życiu, okazałby się tym, który by to zrobił?”. Mój szkic został osadzony w parku rozrywki.

Sid Ganis: Tytuł scenariusza brzmiał Facet dostaje dziecko. Przeczytałem to, przeczytał też Alex Siskin, który dla mnie pracował, i pomyśleliśmy: „To jest dobre”. Wiedzieliśmy, że w pobliżu jest facet o imieniu Sandler. Nie wiedzieliśmy o nim zbyt wiele, ale obaj go obserwowaliśmy. Naszym zadaniem było przybliżenie studiu pewnej jego osoby. Dobra wiadomość była oczywiście taka Piosenkarz weselny miał wkrótce zostać otwarty.

Frankowie: myślałem Facet dostaje dziecko był idealnym tytułem, ponieważ mówi ci wszystko, co musisz wiedzieć o filmie w trzech słowach. Ale myślę, że można to również zinterpretować jako porwanie.

Czy w kontekście głównego bohatera wymieniono także inne nazwiska?

Frankowie: Po tym, jak zrobiłem pierwszą przeróbkę, musiałem zrobić coś naprawdę dobrze, bo nagle zaczęli mówić: „Naprawdę mogliby to zrobić”. Zaczęli krążyć po szalonej liście nazwisk. Jednym z nich był John Travolta. Mówię: „To inna droga”. Kocham Johna Travoltę, ale nigdy sobie tego nie wyobrażałem. [Also] John Cusack i wiem, że Chris Farley naprawdę chciał to zrobić.

Ganis: Chris Farley to zdecydowanie, zdecydowanie, zdecydowanie nazwisko. I tu wkracza Sandler. Adam jest najbardziej lojalnym i wspaniałym przyjacielem, jakiego można mieć, a Chris Farley był jego przyjacielem i powiedział nam: „Dziękujemy. Pozwól Chrisowi to zrobić. Spotkaliśmy się z Chrisem i nie pamiętam dokładnie, co się tam wydarzyło, ale Adam powiedział: „OK, nie. Zrobię to.” Cusack rzeczywiście się pojawił i Travolta, który jest wspaniały.

Frankowie: Piosenkarz weselny wyszedł po sprzedaży scenariusza, bo wtedy nikt nie wiedział, że Sandlerowi uda się nakręcić romantyczną folię. Wtedy coś w stylu: „Och, to jest to Śpiewak weselny Sandlera, nie Szczęśliwego Gilmore’a Sandler.” Możliwości, gdy dodasz do tego Adama Sandlera, stają się wykładniczo większe.

Jak to się stało, że wszyscy byli zgodni co do wyboru Sandlera?

Ganis: Menadżer Adama zaprosił nas na pokaz próbny filmu Piosenkarz weselnyi to nas znokautowało. Rozmawialiśmy ze studiem i powiedzieli: „Jesteście pewni? Czy nie powinniśmy mieć tu wielkiej gwiazdy filmowej?” Powiedzieliśmy: „To wielka gwiazda filmowa, tylko jeszcze o tym nie wiecie”. Billy’ego Madisona, Szczęśliwego Gilmore’a I Piosenkarz weselny były filmami niezależnego typu. Więc było [a film exhibition] konwencja w Las Vegas, a Amy Pascal, która była szefową Columbii, zgodziła się pojechać do Vegas, gdzie zobaczyła Śpiewak weselny i poznała Sandlera. Jest świetnym, świetnym, świetnym mężczyzną i Amy od razu to zauważyła.

Frankowie: Sandler był po prostu spokojnym, słodkim facetem. To był taki gładki i łatwy proces.

Steve, czy kiedy Sandler już się do ciebie przyłączył, nadal brałeś udział w procesie pisania?

Franki: W tym momencie Sandler miał już swój zespół wokół [including writing partner Herlihy]. Nagle zdałem sobie sprawę, że jestem zapraszany na o wiele mniej spotkań i wtedy pomyślałem: „O, więc tak to jest”. (Śmiech.) Udało mi się odwiedzić plan, ale byłem gościem i to nie był już mój projekt. Natychmiast zostałem przesunięty na bok, ale jako facet pracujący w Enchanted Tiki Room nie miałem z tym problemu.

Jak gotowy film ewoluował na podstawie Twojej wersji scenariusza?

Franki: W końcu zmienili zakończenie. W większości historia potoczyła się w ten sam sposób. Jest kilka rzeczy, których naprawdę mi brakowało w mojej wersji roboczej, ale całkowicie rozumiałem, co robili, a oni nadawali ton Sandlerowi. Skończyło się na tym, że poszłam do telewizji [as the creator of Psych] więc mogłem być tym, który był całkowicie odpowiedzialny za słowa. Ale bardzo podobała mi się moja przygoda z filmami i w mgnieniu oka zrobiłbym to jeszcze raz.

Wiem, że Sandler i Dugan mieli już w tym momencie trochę wspólnej historii. Co sprawiło, że Dugan był właściwym wyborem na reżysera?

Ganis: Radża Gosnell (Nigdy się nie całowałem, Dom Wielkiej Mamy) był brany pod uwagę jako reżyser. Pracowaliśmy z Rają nad kilkoma innymi projektami i przez jakiś czas był w temacie. Dennis i Adam pracowali razem. Naprawdę nie znałem Dennisa, ale potem go poznałem i to jest kolejna z tych dobrych, miłych osób.

Jakie były główne wyzwania przy realizacji filmu?

Ganis: Praca z dwójką dzieci. Największym wyzwaniem było obsadzenie Juliana. Pierwszymi dziećmi, które przeszły przesłuchanie, były bliźniaki Sprouse. Było to w moim biurze w Sony i byli niesamowici. Zadzwoniłem do Amy i powiedziałem: „Znaleźliśmy ich”. Powiedziała: „Sid, szukaj dalej”. Miała rację. Nie powinienem był być tak podekscytowany. Więc szukaliśmy dalej i ostatecznie do nich wróciliśmy.

Adam ma tak świetną chemię ze Sprouse’ami. Jacy byli razem na planie?

Ganis: Sandler jest ojcem wszechczasów. Jest człowiekiem rodzinnym. Jeśli chodzi o bliźniaki, był przepełniony miłością. Chcieli tylko pełzać po nim.

W obsadzie jest mnóstwo perełek, w tym Jon Stewart w roli biologicznego ojca Juliana.

Ganis: Okazało się, że był to świetny casting z dwóch powodów. Po pierwsze, Jon był świetny w tej roli. A potem, Bóg jeden wie, stał się Jonem Stewartem. Pamiętam, jak stałem z Jonem w Central Parku na przerwie i powiedział: „W [January 1999]mam zamiar rozpocząć ten program o nazwie Program dnia.„Kiedy miałem szczęście zostać prezesem Akademii, zadzwoniłem do żony i powiedziałem: „Jestem prezesem Akademii”. Ona odpowiedziała: „Świetnie, sprowadź Jona Stewarta” [to host the Oscars]„Złapaliśmy go dwa razy.

Jak wspominasz weekend otwarcia?

Frankowie: Ja i wszyscy moi znajomi, którzy pracowali w Disneylandzie, poszliśmy zobaczyć to w noc otwarcia. Było nas 43, którzy kupili bilety do tego kina niedaleko Disneylandu. To jest najlepsze: „Hej, chcesz iść zobaczyć ten film, który napisałem?” A premiera kosztuje 41 milionów dolarów. To było tak daleko poza moimi oczekiwaniami.

Historycznie rzecz biorąc, komedie Sandlera nie były faworytami krytyków. Czy pamiętasz uczucie frustracji z powodu Wielki Tatajakie są recenzje?

Ganis: Nie. Sandler powiedział mi na samym początku: „Nie zwracaj na nich uwagi. Nie martw się o to. To, co mi się osobiście podoba, to to, że za poważną pracę, którą od czasu do czasu wykonuje, krytycy uważają go po prostu za najlepszego, bo taki jest.

Pete Davidson powiedział, że brał udział w przesłuchaniu Wielki Tata. Czy pamiętasz coś na ten temat?

Ganis: Kurczę, teraz już nie pamiętam.

Frankowie: Nigdy wcześniej tego nie słyszałem. Właśnie dodałeś trochę wiedzy do całej historii.

Sandler nie miał w tej epoce tendencji do robienia sequeli. Czy istniała wówczas możliwość sequela i czy ostatnio mówiło się o rebootach streamingowych?

Ganis: Zawsze pojawiają się plotki o sequelu, gdy film jest wielkim hitem. Ale dzięki Bogu, wiedzieliśmy lepiej. Lepiej, że Wielki Tatuś jest tym, czym jest.

Franki: To coś, co z pewnością chciałbym ponownie odwiedzić, ponieważ to takie fajne pole do gry i jest wiele świetnych możliwości. Gdyby kiedykolwiek chcieli zrobić serial lub sequel, byłbym absolutnie pierwszym, który by się pojawił.