Cannes

Niezłomny chiński filmowiec szóstego pokolenia Jia Zhangke prowadzi swoją partnerkę i muzę, Zhao Tao, w trwającą od kilkudziesięciu lat romantyczną odyseję Złapany przez przypływyktóry zbyt mocno stara się bawić czasem i formą, aby połączenie między jego leadami było jego głównym zajęciem.

Odmierzana w ciszy przeplatanej momentami tańca i muzyki – zarówno wykonywanej, jak i dla przyjemności – Qiaoqiao (Zhao) nawiązuje związek z tajemniczym młodym Guo Binem (Li Zhubin), gdy zauważa go na parkiecie. Jednak ich szczęśliwe życie nie będzie takie, gdy Bin poczuje się sfrustrowany i zacznie szukać ucieczki z domu w Datong na północy Chin. Qiaoqiao, zdezorientowana jego nagłym zniknięciem, wyrusza na jego poszukiwania, ale w jego nowym życiu nie ma dla niej miejsca.

W tej historii nie ma nic więcej — niektóre poboczne postacie pojawiają się w jednej lub trzech scenach, co sugeruje szerszą narrację niż kiedykolwiek, ale Jia bardziej interesuje zabawa formą i nastrojem. Qiaoqiao i Bin nigdy nie rozmawiają ze sobą; w rzeczywistości Qiaoqiao nigdy nie mówi. To zarozumiałość, która okazuje się trudniejsza do utrzymania dla reżysera, niż się początkowo wydawało. W końcu odległe i abstrakcyjne spojrzenia na siebie muszą utorować drogę scenie rozstania, która opiera się na napisach międzytytułowych, aby wyrazić to, co zostało powiedziane, co mija się z celem.

POWIĄZANE: Zdjęcia z Festiwalu Filmowego w Cannes 2024

Tak naprawdę szerszą narracją filmu jest sam upływ czasu. Pierwsze sceny nakręcono w 2001 roku, a powstanie całości zajęło ponad 20 lat. Kiedy powrócimy do Datong pod koniec filmu, stare miasto górnicze stało się zupełnie innym światem futurystycznych możliwości. Na początku filmu powiedziano nam, że igrzyska olimpijskie odbędą się w Pekinie. Pod koniec nasi bohaterowie noszą maski i stoją w kolejce do testów PCR, gdy trwa pandemia Covida. W ich podróży nigdy nie jest daleko od ciągłej budowy i burzenia kraju podlegającego ciągłym zmianom. Chiny zmieniają się i ewoluują, podczas gdy Qiaoqiao i Bin robią bardzo niewielkie postępy w rozwiązywaniu problemów siebie – i siebie nawzajem.

Reżyser także wykorzystuje upływ czasu, aby dokonać przeglądu własnej historii kina. Na początku domowe wideo i film 16 mm przeplatają się, aby opowiedzieć historię; pod koniec filmu znajdujemy się w cyfrowym świecie, w którym zaawansowane technologicznie kamery wykonują ruchy sterowane komputerowo. To dużo, a film jest najlepszy, gdy zapewnia nam czystą, piękną ramę kinematograficzną, z czym Jia nigdy nie ma trudności, niezależnie od tego, w którym miejscu na osi czasu się znajdujemy. Ale przynajmniej koncepcja zmieniającej się technologii skutkuje zabawną sceną, w której Qiaoqiao spotyka pomocnika robota, który wita ją w supermarkecie.

Zhao potrafi tak wiele zrobić swoimi oczami – nawet gdy nosi maskę N95, która grozi połknięciem reszty twarzy – że przykuwa naszą uwagę pomimo stoicyzmu swojej bohaterki. Nawet robot potrafi wykryć smutek na twarzy Qiaoqiao z powodu zmarnowanego życia. To jej występ jest podstawą filmu; Nieformalne, eksperymentalne podejście Jia Zhangke do jego budowy mogło być jego atutem w handlu, ale bez Zhao przypływy nie byłyby w stanie nas złapać.

Tytuł: Złapany przez fale (Feng Liu Yi Dai)
Festiwal: Cannes (konkurs)
Reżyser-scenarzysta: Jia Zhangke
Rzucać: Zhao Tao, Zhubin Li
Przedstawiciel handlowy: Filmy MK2
Czas trwania: 1 godzina 51 minut