Cokolwiek zrobimy, nie wiemy, co to jest.

Oni nie wiedzą tego, co my wiemy.

Zwrot ten rozsławił mistrz UFC Dricus du Plessis, zamienił go w piosenkę afrykanerskiego popu Kurta Darrena, używaną jako mantrę przez mistrza świata Springboksa, a obecnie jest przysłowiem południowoafrykańskim.

Oni nie wiedzą tego, co my wiemy. Brzmi arogancko, prawda?

To nie jest. To ból.

Południowoafrykańczycy nie wierzą, że świat rozumie nas i wszystko, przez co przechodzimy jako naród, który postanowił nieustannie otwierać i leczyć nasze rany. Oczywiście, Południowa Afryka nie była jedyną kolonią na świecie ani jedynym miejscem, które cierpiało z powodu eksploatacji zasobów naturalnych i wynikającego z tego ubóstwa. To nie jest jedyne miejsce, w którym segregacja rasowa była legalna; gdzie przestępczość jest powszechna i wzrasta, a gdzie brakuje prądu, wody i zrozumienia. Ale to jedno z niewielu miejsc, w których nic z tego nie jest ukryte.

Problemy, z którymi zmagają się mieszkańcy RPA, są widoczne dla wszystkich, aby je zobaczyć, rozplątać i spróbować poskładać w całość. To naród, który mówi, nie zawsze życzliwie, o wszystkim, co jest złe (a jest wiele złych rzeczy, a czasami różne błędy dotyczą różnych osób), jednocześnie dziwiąc się, jak wiele rzeczy poszło dobrze. RPA, która mogła się rozpaść tak wiele razy, nadal jest, w jakiś sposób, w sportowym sensie, oszałamiająca na arenie światowej. Więc nie, oni nie wiedzą tego, co my wiemy, a to oznacza, według Dricusa i Boksów, że nie będą wiedzieć, co to dla nas znaczy.

Drużyna mężczyzn w finale Pucharu Świata w krykiecie – 18 miesięcy po dotarciu tam kobiet, rok po dotarciu przez kobiecą drużynę piłkarską do finałowej 16. ligi Pucharu Świata, sześć miesięcy po zajęciu przez męską drużynę piłki nożnej trzeciego miejsca w Pucharze Narodów Afryki, siedem miesięcy po tym, jak Springboks zdobyli rekordowy czwarty Puchar Świata w Rugby – oznacza, że ​​rośniemy, jesteśmy ważni i gotowi pokazać światu, że czasami nawet w najkrótszej chwili możliwy jest wspólny sukces. Ale chociaż raz nie będziemy z tego powodu krzyczeć. Wstrzymujemy oddech, bo krykiet nie dał powodu do niczego innego.

Rozczarowania siedmioma porażkami w półfinałach Pucharu Świata to jeden z powodów, dla których mieszkańcy RPA są ostrożni, jeśli chodzi o krykieta, ale są też inne. Krykiet Niedawna historia zamieszania menedżerskiego, finansowego niepokoju i introspekcji na temat sprawiedliwości społecznej w RPA została odebrana przez fanów jako zdrada. Lubią, gdy ich sport udaje, że może pozostać sportem i nie uwikłać się w bałagan, który jest wszystkim innym, nawet jeśli w głębi duszy wiedzą, że jest uwikłany we wszystko inne. Mimo to ucieczka od rzeczywistości jest ważna i większość naszych kodeksów sportowych zapewnia ją na pewnym poziomie.

Dlatego SA20 jest lepiej wspierane niż międzynarodowy krykiet w RPA. SA20 jest postrzegane jako nietknięte przez administratorów, nie ma celu transformacji, nie nosi marki CSA i przyciąga międzynarodowe gwiazdy, które chwalą je i południowoafrykańskie doświadczenie. Reprezentacja narodowa nie.

Jeszcze sześć tygodni temu wybuchła wrzawa na temat transformacji, ponieważ w obecnym składzie T20 World Cup jest tylko jeden czarnoskóry Afrykanin, a większość skarżących się to politycy. Zwykli mieszkańcy RPA widzą ślady rządzącego Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC) na takich rzeczach jak drużyna narodowa i nie podoba im się to, do tego stopnia, że ​​po raz pierwszy od czasów demokracji ANC nie uzyskał 50% głosów. Wyniki wyborów w maju doprowadzą do powstania rządu koalicyjnego, a wiadomości o składzie gabinetu są tym, co trafia na pierwsze strony gazet.

Odwiedź dowolną południowoafrykańską witrynę z wiadomościami, a to będzie najważniejsza informacja. Otwórz dowolną gazetę, a zamieszkasz gdzie indziej, ponieważ branża medialna skurczyła się do tego stopnia, że ​​jedyne dzienniki w obiegu są w dużej mierze rozdawane (a nie kupowane), a jedna grupa medialna zamyka w przyszłym miesiącu cztery gazety. Podobnie jak większość świata, mieszkańcy Republiki Południowej Afryki czerpią wiadomości za pośrednictwem mediów społecznościowych, więc przewiń X, Facebook lub Instagram pokaże Ci, co zaprojektował dla Ciebie algorytm, ale ogólnie rzecz biorąc, zainteresowanie tymi ulicami jest większe niż rzeczywistymi.

W całym kraju był to w miarę normalny piątek, może nieco spokojniejszy niż zwykle ze względu na wakacje szkolne. Południowoafrykańską zwyczajem jest przekształcanie piątków w dni reprezentacji narodowych, gdy odbywa się ważny turniej, i chociaż rugby skuteczniej przyciąga ludzi do kibicowania, krykiet próbował. W ten piątek CSA zorganizowało wydarzenie w popularnym centrum handlowym w Johannesburgu i rozdało flagi. Taki był zakres kreowania świadomości przez CSA i nie jest to dla nich lekceważenie. Krótka przerwa między półfinałem w czwartek rano a finałem w sobotnie popołudnie sprawiła, że ​​trudno było zrobić wiele, ale w ostatniej chwili pojawiły się pewne plany.

W Johannesburgu Wanderers organizuje imprezę dla każdego, kto chce cieszyć się finałem z innymi fanami. W Durbanie Kwa-Zulu Natal Cricket Union połączył siły z South African Breweries, aby zrobić coś podobnego w Crusaders Sports Club, około ośmiu kilometrów na północ od Kingsmead. Oba wydarzenia mają bezpłatny wstęp, co powinno dać ci znać, ile osób organizatorzy spodziewają się wziąć udział. Nie chodzi o to, że ludzie nie przejmują się, ale o to, że kultura oglądania sportu jest inna.

W Republice Południowej Afryki ludzie zazwyczaj oglądają sport w swoich domach, zapraszają przyjaciół i rodzinę, piją drinki i grillują. Zapewne wiele osób tak właśnie zrobi w sobotę, czemu sprzyja fakt, że finał będzie najprawdopodobniej transmitowany w telewizji ogólnodostępnej. Puchar Świata T20 do tej pory nie był.

Wszystkie mecze mogły oglądać jedynie osoby posiadające abonament Multichoice (w zasadzie telewizja kablowa), a ta liczba stale maleje. W zeszłym roku Multichoice odnotowało spadek liczby abonentów o 400 000, co stanowi 5% jego odbiorców, w związku ze spadkiem dochodów rozporządzalnych. Oznacza to, że mniej mieszkańców Republiki Południowej Afryki ma regularny dostęp do krykieta w telewizji. Biorąc pod uwagę, że zarówno krajowy, jak i międzynarodowy krykiet jest pokazywany tylko w płatnej telewizji, oznacza to, że ludzie po prostu nie oglądają wystarczająco dużo, aby odpowiednio zainwestować. Zamiast tego wydaje się, że więcej uwagi poświęcono serialom Euro (dostępnym również tylko w serwisie płatnym, ale częściej wyświetlanym regularnie w barach i kawiarniach) oraz Springboksom, których sezon międzynarodowy rozpoczyna się już w przyszłym tygodniu.

I to właśnie odróżnia RPA jako kraj sportowy od ich rywali w finale: Indii. Podczas gdy krykiet często był opisywany jako religia w Indiach, w RPA nim nie jest, a na pewno nie jest główną religią. Podczas gdy krykiet, wraz z Bollywood, stanowi zarówno tkankę społeczną, jak i kulturę celebrytów w Indiach, jest postrzegany jako mała część niezliczonych opcji rozrywki w RPA. Dlatego szum medialny został wyciszony i nie ma ogólnokrajowego okrzyku bojowego, ani wielkiego hałasu prowadzonego przez byłych i obecnych graczy, którzy są jedną z grup, które będą bardziej zaangażowane w ten finał niż większość.

Klasy z 1992, 1999, 2007, 2009, 2014 i 2015 roku (oprócz Quintona de Kocka i Davida Millera, którzy są na tym turnieju) musiały zaakceptować, że nie będą pokoleniem, które wygra Puchar Świata. Wielu z nich opisało to jako największe rozczarowanie w swojej karierze. Będą oglądać i przeżywać ten finał, jakby był ich własnym, choć większość z dystansu i wcale.

Allan Donald, który brał udział w tym wyjeździe w 1999 r., wrócił do Wielkiej Brytanii, przygotowując się do roli trenera w Legends League i stamtąd obejrzy finał. Powiedział ESPNcricinfo, że uważa to za „największy dzień krykieta w mojej karierze zawodowej jako byłego zawodnika, a teraz trenera”, ponieważ dotarcie do finału „kładzie kres wielu rzeczom”. A co z jego partnerem w tym wyjeździe, Lance’em Klusenerem? „Nie oglądałem ani jednej piłki” – przyznał po wyprawie myśliwskiej. „Kiedyś zobaczę wynik”.

Graeme Smith, najbardziej utytułowany kapitan drużyny testowej RPA, który grał w 2007 i 2009 roku, spędza wakacje ze swoimi dziećmi na greckiej wyspie Skiathos. Próbował załatwić loty dla wszystkich na Barbados, ale nie udało mu się znaleźć wolnych miejsc i teraz próbuje zebrać grupę RPA, aby obejrzeć mecz. Makhaya Ntini, pierwszy czarnoskóry gracz RPA pochodzący z Afryki, będzie pracował nad komentarzem isiXhosa w studiach telewizyjnych. Dale Steyn i Shaun Pollock będą komentować na Barbados, ale AB de Villiers i Faf du Plessis, obaj byli kapitanowie, prawdopodobnie będą oglądać mecz z daleka.

Południowoafrykańska drużyna kobiet, która jako pierwsza narodowa drużyna krykieta dotarła do finału Pucharu Świata, jest w trakcie meczu testowego z Indiami w Chennai. Zamierzają spotkać się ze swoimi przeciwnikami, aby obejrzeć finał, ale wewnętrzny tor jest taki, że zobaczą, jak będzie wyglądał ich własny mecz, zanim zdecydują, czy chcą spędzić ze sobą więcej czasu.

Kiedy obecna kadra Republiki Południowej Afryki mówi o tym, co to dla nich oznacza, najpierw mówi o chęci zdobycia Pucharu Świata dla tych zawodników, którzy położyli fundamenty, ale nie doświadczyli, jak budynek wznosi się w górę. Potem mówią o chęci zdobycia Pucharu Świata dla mieszkańców Republiki Południowej Afryki – dla tych, którzy wiedzą to, co wiedzą – bo to się liczy.