PARYŻ (AP) — Françoise Hardy, francuska legenda śpiewu i ikona popu od lat 60., zmarła. Miała 80 lat. Jej syn, muzyk Thomas Dutronc, ogłosił jej śmierć w mediach społecznościowych, dzieląc się przejmującym zdjęciem, na którym jest z dzieciństwa i matką. Hardy, która od 2004 roku walczyła z rakiem limfatycznym, stawiła czoła chorobie z niezwykłą szczerością. Zmarła we wtorek.

Hardy urodziła się 17 stycznia 1944 r. w Paryżu. Kariera Hardy rozpoczęła się w 1962 r., kiedy w wieku 18 lat nagrała swój pierwszy singiel „Tous les garçons et les filles”. Piosenka, którą napisała i skomponowała, szybko stała się hitem , co oznacza jej karierę jako kluczowej postaci ruchu yé-yé, francuskiej odpowiedzi na rock’n’roll.

Jej teksty często oddawały niepokój i tęsknotę okresu dojrzewania, głęboko rezonując z młodą publicznością. Jej melancholijny i introspekcyjny ton odróżniał ją od bardziej żywiołowej muzyki pop jej rówieśników.

Wpływ Hardy’ego sięgał daleko poza Francję. W 2023 roku jako jedyna francuska artystka znalazła się na liście 200 największych piosenkarzy wszechczasów magazynu Rolling Stone. Jej eteryczny głos i charakterystyczna uroda urzekły publiczność na całym świecie, zdobywając uznanie takich legend muzyki, jak Mick Jagger, Bob Dylan i David Bowie.

„Byłem w niej żarliwie zakochany. Każdy mężczyzna na świecie i wiele kobiet też tak było” – powiedział kiedyś Bowie.

Hardy miała wyjątkowe podejście do pisania piosenek, podkreślając znaczenie melodii w jej procesie twórczym. W 1996 roku w rozmowie z Associated Press na temat pisania piosenek wyjaśniła: „Zawsze umieszczam słowa w muzyce. Zawsze tak jest. Wcześniej nie pisałem, a potem szukam muzyki. Najpierw dostaję muzykę, a potem próbuję ją ubrać w słowa”. Metoda ta nadała jej muzyce wyjątkowy charakter, łącząc poetyckie teksty z sugestywnymi melodiami.

Hardy był także uznawany za muzę mody. Jej androgyniczny wygląd i dyskretna elegancja uczyniły ją ulubienicą świata mody ze względu na wysoką, smukłą sylwetkę, kanciaste rysy i długie, proste włosy. Estetyka ta wpisywała się w nowoczesną modę lat 60-tych, podkreślając prostotę i pewien chłopięcy urok. Często nosiła projekty André Courrèges, Paco Rabanne i Yves Saint Laurent, w stylach, które definiowały epokę. Jej wpływ na modę rozciągał się na dziesięciolecia.

Relacja Hardy z innym muzykiem Jacquesem Dutroncem stanowiła znaczącą część jej życia i pracy. Poznali się w połowie lat 60. i mieli syna Thomasa w 1973 roku. Chociaż ich związek stawiał czoła wyzwaniom, takim jak niewierność Dutronca i ostateczna separacja, wywarło to głęboki wpływ na jej muzykę. Ich życie – mieszkające na oddzielnych piętrach tego samego paryskiego budynku – odzwierciedlało ich słodko-gorzkie partnerstwo, co znalazło odzwierciedlenie w piosenkach Hardy’ego.

Interesowała się także astrologią, napisała kilka książek na ten temat i prowadziła audycje radiowe. Jej teksty i osobowość publiczna często odzwierciedlały jej introspekcyjną naturę i fascynację tym, co niebiańskie.

Walka Hardy’ego z rakiem była długa. Przeszła liczne zabiegi, w tym radioterapię, w wyniku których straciła słuch na jedno ucho. Pomimo problemów zdrowotnych nadal zajmowała się produkcją muzyki, wydając swój ostatni album „Personne d’autre” wydany w 2018 roku. Album ten, naznaczony motywami kontemplacyjnymi i współpracą z fińskim niezależnym zespołem Poets of the Fall, konfrontował problemy śmiertelność.

Z całego świata napływają wyrazy uznania. Francuska minister kultury Rima Abdul Malak okrzyknęła ją „wieczną legendą francuskich piosenek”, podczas gdy inni muzycy, tacy jak Carla Bruni, Michel Polnareff i Étienne Daho, wyrazili swój głęboki smutek i podziw. Swój hołd złożyli także międzynarodowi artyści, w tym Graham Coxon z Blur i Chuck D z Public Enemy.

Zastanawiając się nad swoją trwającą całe życie miłością do melodii, Hardy powiedziała kiedyś: „Przez całe życie poszukiwałam pięknych melodii. Słuchanie ich sprawia, że ​​jestem w siódmym niebie”.