Kiedy dziesięć lat temu zmarł laureat Nagrody Nobla Gabriel García Márquez, pozostawił po sobie powieść, którą napisał zmagając się z demencją.

W ostatnich dniach swoich dni powiedział swoim synom, że księgę należy zniszczyć.

Jednak przeciwstawiły się ojcu i w ramach, jak to nazwali, aktu „zdrady” opublikowali książkę.

Do sierpnia otrzymał mieszane recenzje, a krytyk „The Guardian” określił go jako „szkic, równie rozmyty i wadliwy, jak zazwyczaj są szkice”.

Powiedziała, że ​​100-stronicowa książka „jest jak wyblakła pamiątka, zniszczona, ale cenna ze względu na skojarzenia z bajecznym, wyimaginowanym światem, który Márquez wyczarował u szczytu swojej kariery”.

Kolumbijski pisarz, który zmarł w 2014 roku, był najbardziej znany z pionierstwa magicznego stylu pisania.

Napisał książki, w tym Miłość w czasach zarazy i Sto lat samotności, które sprzedały się w ponad 50 milionach egzemplarzy na całym świecie.

Uzasadniając decyzję o publikacji, syn Garcíi Márqueza, Gonzalo, powiedział Front Row BBC Radio 4, że pod koniec autor „nie był w stanie ocenić swojej pracy, ponieważ widział tylko wady, ale nie widział w nich interesujących rzeczy”. .

Po niedawnym ponownym przeczytaniu tego tekstu Gonzalo stwierdził, że „nie uważa go za tak katastrofalny, jak Gabo go ocenił” i że stanowi cenny dodatek do jego pracy, ponieważ ukazuje mu nową stronę i jest „wyjątkowy”.

„Zdecydowanie nie zamierzaliśmy go niszczyć” – powiedział. „W 2022 roku wzięliśmy jedną z wersji i ją przeczytaliśmy, ale naprawdę nie było na ten temat zbyt wielu dyskusji.

„Uświadomiliśmy sobie, że książka jest kompletna, zdaliśmy sobie sprawę, że nie musimy dokonywać wielu edycji. Nie ma żadnych uzupełnień, nie ma wielkich zmian. Więc tak naprawdę nie było tam żadnej dyskusji.

„Myśleliśmy o tym przez około trzy sekundy – czy była to zdrada moich rodziców i mojego ojca [wishes]?

„I zdecydowaliśmy, że tak, to była zdrada. Ale od tego są dzieci”.

Powiedział, że na pewno w końcu zostanie opublikowany, więc rodzina chciała opublikować wersję, którą zaakceptowała i która chroniłaby jej prawa autorskie.

Powieść koncentruje się na kobiecie w średnim wieku, która każdego lata samotnie podróżuje na wyspę, aby odwiedzić grób swojej matki, i podczas każdej podróży, pomimo szczęśliwego małżeństwa, poznaje nowego kochanka.

To pierwszy raz, kiedy García Márquez skupia się na kobiecej bohaterce.

„Zazwyczaj recenzując rozczarowującą publikację pośmiertną lub drobne dzieło wybitnego autora, warto powiedzieć, że pomimo swoich wad zachwyci oddanych fanów.

„Nie sądzę, żeby to była prawda w przypadku Until August. Márquez o tym wiedział i miał rację, nie chcąc, aby ujrzało to światło dzienne” – kontynuował.

Niemniej jednak dodał, że „powieść ma cechy” i „osadzona jest w świecie, który zapewnia sugestywną równowagę między realnym a onirycznym”.

„To tak, jakby książka zawierała zarówno Marqueza starszego, jak i Marqueza młodszego, a spostrzegawczość i znużony dobry humor starości zostały przekazane w badawczy, niepewny sposób ucznia” – napisała.

Zauważyła jednak, że „powieść pozbawiona jest niekończących się, pomysłowych dyskusji na temat baśni ludowych, fabuł i werbalnych wersetów, które charakteryzują to, co najlepsze w Marquezie”.

„Do sierpnia nie robi nic, aby powiększyć legendę Gabo; nie robi nic, aby ją umniejszać” – podsumowała.

Oprócz nowej książki, powieść Márqueza z 1967 r. „Sto lat samotności” doczeka się adaptacji hiszpańskojęzycznego serialu Netflix.

Według „New York Times” przez lata Márquez otrzymywał wiele propozycji adaptacji swojej książki na potrzeby filmu, ale odmówił, ponieważ chciał, aby zostało to nakręcone wyłącznie w języku hiszpańskim.

Książka Garcíi Márqueza nie jest pierwszą powieścią opublikowaną pośmiertnie wbrew woli autorów.

Posłuchaj więcej Gonzalo Garcíi Barchy w Front Row BBC Radio 4 od 19:15 GMT w środę, 6 marca, a następnie w BBC Sounds.

Do sierpnia ukaże się w Wielkiej Brytanii we wtorek, 12 marca.