Trzeci film reżysera Adama Rehmeiera wyróżnia się żywiołową obsadą, ale gdy robi się poważnie, okazuje się zbyt nieśmiały.

Czy pamiętasz, jak spędzałeś wakacje w dzieciństwie? Czy byli przy basenie i jedli śmieci ze straganu? Jeździsz na rowerze gdziekolwiek jesteś? Walczysz na pięści ze swoim najlepszym przyjacielem? Zakochałeś się w dziewczynie spoza miasta? Coś w tym stylu? A może po prostu widziałeś taki film. Tego rodzaju łatwa znajomość jest tym, na czym wygodnie skupia się komedia dla nastolatków „Snack Shack”. Uzbrojony w utalentowaną obsadę film scenarzysty i reżysera Adama Rehmeiera z 1991 roku szczęśliwie wpisuje się w tradycję nastoletniego hedonizmu i szerokich możliwości uczenia się, nadając mu typowy, ale ciepły blask.

Aktorzy z początku dwudziestki, Conor Sherry i Gabriel LaBelle, prowadzą film, naginając prawa prawdopodobieństwa, grając 14-letnich najlepszych przyjaciół, ale wyglądając na przekonujących nastolatków ze swoim kulawym umysłem. Obaj grają w AJ-a i Moose’a, parę naciągaczy polujących na kolejny wynik po uwarzeniu w domu piwa „do wypicia jak cholera”. Kiedy przyjazny ratownik w wieku studenckim Shane (Nick Robinson) zauważa, że ​​Snack Shack przy basenie jest przeznaczony do wynajęcia na lato, chłopcy widzą znaki dolara.

Rehmeier naturalnie uwzględnia w tym stylu czynnik nostalgii. (Produkcja była kręcona w jego rodzinnym mieście Nebraska City.) Rzadko fotografowano spoconego hot doga podgrzewanego w mikrofalówce z takim uczuciem. Reżyser dodaje także wiele innych anachronizmów, aby nadać filmowi słoneczny ton, w tym kartę tytułową w stylu retro z firmami produkcyjnymi, kolorowe kostiumy i mnóstwo podstawowych elementów ścieżki dźwiękowej Gen X. (Nawet zablokowali prawa do „Age of Consent”).

AJ i Moose nie są najbardziej ostrożnymi biznesmenami. Scena otwierająca przedstawia dwóch palących papierosy przez granice stanu, uciekających z wycieczki szkolnej, aby obstawiać zakłady na torach (a nawet nie o konie, ale o psy). Rodzice AJ (David Costabile i Gillian Vigman) nie akceptują wyboru znajomych przez syna, żywąc nadzieję, że ten sięgnie po bardziej akceptowalne społecznie przedsięwzięcia przedsiębiorcze. Jednak po tym, jak Moose naciska na bardziej zawstydzonego AJ, aby opróżnił jego konto bankowe w związku z zawyżoną ofertą w Snack Shack, jedynym wyjściem z sytuacji jest pójście na całość.

Złe zachowanie AJ-a i Moose’a ma tendencję do kulowania się śniegiem, podobnie jak ich plany. Oboje pławią się w całej gamie zdrowych nałogów: piciu, hazardzie, a nawet przeklinaniu. „Snack Shack” jest pełen wulgaryzmów, a decyzja ta nie jest ani ujmująca, ani irytująca, ale zamiast tego zamienia się w jednoczący, odpowiedni do wieku dialekt. „Walnij to gówno!” – wydaje polecenie jeden nastolatek, podczas gdy drugi bierze najdelikatniejszy łyk jasnego piwa. Rehmeier nie może wywołać większego szoku, grając wykrzykniczy sposób mówienia swoich bohaterów dla śmiechu, ale jest w tym wiarygodna, nieco uduchowiona kulawizna. Chłopcy podbijają hot dogi, pisząc na nich czteroliterowe słowa z przyprawami – zbyt dumna z siebie nowość, która podsumowuje ich podejście do języka.

Kolejne irytujące wulgaryzmy: „Gówniana Świnia” – okropne, domowe przezwisko, które dziewczyna z sąsiedztwa Brooke (Mika Abdalla) nazywa AJ przez cały film. Podobnie jak w przypadku wielu poprzednich filmów dla nastolatków, ta kłująca sympatia nie jest najostrzejszą postacią — tę wadę dodatkowo uwypukla irytująca, drżąca ścieżka dźwiękowa, która pojawia się za każdym razem, gdy dzieli się sceną z AJ. Ale Abdalla i Sherry rzeczywiście tworzą zwycięską atmosferę, a aktorka oferuje subtelne wskazówki, że ironiczny dystans Brooke maskuje bardziej prywatny smutek. „Snack Shack” w dużej mierze przypomina serię luźnych wybryków, ale rozwijający się romans dla nastolatków daje kręgosłup, a także okazję do dramatyzowania, gdy Brooke zwróci uwagę Moose’a, co, jak można się spodziewać, naraża przyjaźń chłopców na niebezpieczeństwo.

LaBelle również robi duże wrażenie. Po tym, jak Steven Spielberg zaprosił go już do zagrania cichego autoportretu reżysera w „The Fabelmans”, 21-letni aktor po raz kolejny udowadnia, że ​​ma tu swój charakter, wzmacniając to jako udawanie, aż do ciebie. make-it alfa, którego napalona postawa wyraźnie maskuje pewne braki emocjonalne. W obsadzie widać wszechstronność, co zostało dodatkowo sprawdzone przez zmianę tonalności w ostatnim akcie, w którym bohaterowie stają przed ważniejszymi sprawami niż zauroczenia i batoniki.

Rehmeier okazuje się mniej wszechstronny w tym przejściu. Reżyser ma urzekające poczucie humoru, chętnie otwiera nieoczekiwane sposoby na przedłużenie niezręcznych interakcji – na przykład gdy AJ przypadkowo spada z roweru, uciekając od Brooke – a jednocześnie wie, kiedy przypisać sceny, gdy postać wpada w głębokie zażenowanie . Podobnie jak jego nastoletni bohaterowie, „Snack Shack” składa się z skąpej, ale charyzmatycznej osobowości pracującej wśród używanych części. Ale kiedy historia nie ma innego wyjścia niż wyciskacz łez, jej świat wydaje się raczej cienki.