Czyny tworzą legendę. I tak było z Sunilem Gavaskarem.

Był Neilem Armstrongiem krykieta, pierwszym, który zdobył 10 000 runów testowych i 30 stuleci testowych, i to w czasach potężnych ataków bowlingowych, nieskazitelnych wicketów, długich granic i śmiertelnych pałek, niepodobnych do dzisiejszych zmysłowych Boeingów 747, które nawet po niecelnych uderzeniach tracą sześć punktów.

Ale Gavaskar miał w sobie o wiele więcej niż tylko krykiet. Był wieloaspektowy i interesujący, przystępny, ale z nosem lekko zadartym w górę i słusznie. Dlatego odcisnął tak silny ślad na świadomości Indian, zwłaszcza tych, którzy dorastali w latach 70. i 80.

Po pierwsze, Gavaskar zaczął pisać wcześnie. Jego pierwsza książka, „Sunny Days”, została wydana w 1976 r., gdy miał 27 lat, około pięć lat po jego sensacyjnym debiucie przeciwko Indiom Zachodnim w sezonie 1970-71.

Potem pojawiły się trzy kolejne tytuły – „Idols”, „Runs and Ruins” i „One-day Wonders”. Jako gracz pisał również felietony do gazet i nadal to robi, a także komentuje telewizję.

Regularne pisanie wymaga pewnej praktyki i głębi, zwłaszcza gdy masz stresującą pracę dzienną jako najlepszy batsman w kraju. Pamiętaj, że przez większość swojej kariery Gavaskar dźwigał na swoich barkach większość odpowiedzialności za zdobywanie punktów. To, że żonglował wieloma rolami, jest dowodem jego umiejętności oddzielania i koncentracji. Wcześniej, gdy zawodnicy i komentatorzy często korzystali z loży prasowej do pracy lub komunikacji, nie było niczym niezwykłym, że Gavaskar szukał cichego kąta, aby pisać swoje felietony.

Kariera sportowa Gavaskara przebiegała równolegle z rozwojem indyjskich mediów masowych i konsumpcjonizmu. Lata 70. i 80. XX wieku były erą Czterech Jeźdźców nie apokalipsy, ale ery mediów – prasy, radia, ekscytującego nowego uczestnika zwanego telewizją i reklamy. Nie tylko wyczyny Gavaskara były transmitowane przez dziennikarstwo, był on również najlepszym wyborem do promowania marek – produktów pielęgnacyjnych, mody męskiej, coli, sprzętu sportowego, w zasadzie całego enchilada. Powtarzający się żart nie był miejscem na nieruchomości, w której strój Gavaskara był wolny dla innego logo.

Jako fan filmów, Gavaskar cieszył się możliwością ukazania dramaturga w reklamach. Posunął się jeszcze dalej, grając główną rolę w filmie marathi zatytułowanym „Saavli Premachi” i epizodycznie w kilku filmach hindi, takich jak „Maalamal”, w którym wystąpili Naseeruddin Shah i Poonam Dhillon.

Oba filmy okazały się klapą finansową, ale przyczyniły się do zwiększenia rozrywkowego potencjału Gavaskara.

Chociaż Gavaskar lubi się pośmiać, a jego mocną stroną jest improwizacja i opowiadanie historii, nie owija w bawełnę, jeśli chodzi o swoją etykę zawodową, rozwijanie własnych biznesów i zabieranie głosu w kwestiach dotyczących krykieta.

Walczył o lepsze bezpieczeństwo finansowe dla indyjskich krykiecistów i kiedyś odmówił członkostwa w MCC (Marylebone Cricket Club), gdy opryskliwy steward na Lord’s powstrzymał go przed wejściem na stadion. Od 25 lat prowadzi fundację CHAMPS Foundation, która pomaga byłym indyjskim sportowcom, którzy popadli w tarapaty finansowe. W wieku 75 lat Gavaskar może już nie dzierżyć wierzby, ale pozostaje bardzo pośrodku.