Navid Negahban i Gerard Butler w „Kandaharze”.

Hopper Stone/SMPSP/Open Road Films/Briarcliff Entertainment

W prawdziwym życiu rząd Stanów Zjednoczonych mógł źle radzić sobie z afgańskimi tłumaczami, ale Hollywood próbuje to nadrobić z zemstą.

Wkrótce depcząc po piętach Guy Ritchie’s The Przymierze to drugi thriller akcji o Amerykaninie desperacko próbującym przedostać się przez wrogie, kontrolowane przez wroga terytorium z pomocą swojego tłumacza. Niestety, Gerard Butler w roli głównej nie korzysta ani z czasu, ani z porównania, ponieważ Kandahar brakuje trzewnych emocji i intensywnej emocjonalności swojego poprzednika.

Trzeba przyznać, że film wyreżyserowany przez stałego współpracownika Butlera, Rica Romana Waugha (Anioł upadł, Grenlandia) wydaje się bardziej poważny i autentyczny niż film Ritchiego. To bez wątpienia zasługa jego scenarzysty, Mitchella LaFortune, byłego oficera wywiadu wojskowego, który sprzedał ten scenariusz, rzekomo oparty na jego prawdziwych doświadczeniach, na podstawie specyfikacji. (To wspaniała historia, jeszcze lepsza dzięki jego nazwisku, która powinna zdobić okładki thrillerów w miękkiej oprawie). Amerykanie, Afgańczycy i Irańczycy. Niektórzy fani akcji mogą powiedzieć, że film trwa zbyt długi, biorąc pod uwagę liczne gadatliwe przerywniki.

Butler, w roli, którą zamienił w osobistą franczyzę, gra Toma Harrisa, agenta CIA, który z powodzeniem radzi sobie z tak trudnymi zadaniami, jak zniszczenie irańskiego obiektu nuklearnego. Cóż, nie do końca skutecznie, ponieważ jego rolę w operacji ujawnił przeciek informatora Pentagonu i zwróciła uwagę opinii publicznej przez dziennikarkę (Elenaaz Noruouzi), która została natychmiast aresztowana przez Islamską Gwardię Rewolucyjną. Jej historia jest jednym z kilku wątków pobocznych w filmie, które są potencjalnie interesujące, ale frustrująco nierozwinięte.

Doradzany przez swojego opiekuna CIA (Travis Fimmel, Oprzyj się na Pete’ie), aby jak najszybciej dostać się na lotnisko w Kandaharze, Harris jest zmuszony przebyć 400 mil przez pustynię. Towarzyszy mu Mo (bardzo skuteczny Navid Negahban, Ojczyzna), który nie ma pożytku ani z talibów, odpowiedzialnych za zniknięcie jego szwagierki, ani z narodów zachodnich, które uważa za w równym stopniu odpowiedzialne za nieszczęścia jego kraju.

Gdy para przedziera się przez niebezpieczne terytorium, ścigają ich liczne siły afgańskie, a także Kahil (Ali Fazal, Śmierć na Nilu, Wiktoria i Abdul), uduchowionego, jeżdżącego na motocyklu zabójcy pracującego dla złego faceta, który mówi o Harrisie: „Sprzedamy go na wolnym rynku”. Wypalony Kahil chce uczynić to swoją ostatnią pracą przed przeniesieniem do miejsca takiego jak Londyn czy Paryż. Ponieważ ma wygląd męskiego modelu, który kiedyś był liderem zespołu chłopców, wydaje się to rozsądnym pragnieniem.

Film, nakręcony w całości w Arabii Saudyjskiej, ambitnie stara się być czymś więcej niż zwykłym filmem akcji, w którym Harris wygłasza długą, pełną pasji przemowę do Mo o tym, jak Ameryka źle traktowała jego kraj, a para spotyka się z watażką, która okazuje się być odpowiedzialny za zabójstwo syna Mo. Ale te momenty nie mają zamierzonego dramatycznego ciężaru, a liczne sekwencje akcji, choć umiejętnie zainscenizowane, okazują się równie rozczarowujące. Wszystko wydaje się bardzo, bardzo znajome, aż do zmęczonego światem Harrisa, który rozpaczliwie ma nadzieję, że wróci żywy do domu, aby mógł ponownie połączyć się ze swoją nastoletnią córką. (Poprzedni i lepszy film Butlera, Samolot, zawierał dokładnie tę samą fabułę. Czy samo przetrwanie nie wystarczy?)

Jak zwykle Butler wnosi przekonujące człowieczeństwo i wrażliwość do swoich bohaterskich filmów akcji, na szczęście unikając przesadnego machismo takich poprzedników gatunku, jak Stallone i Schwarzenegger. Miejmy tylko nadzieję, że z wiekiem uda mu się przejść do bardziej interesujących ról opartych na postaciach, do których wcześniej udowodnił, że jest zdolny, i uniknie zostania jedną z gwiazd Niezniszczalni 17.