Głębia ostrości jest jednym z kluczowych pojęć w fotografii i terminem, który usłyszysz wiele razy. Po szczegółowym omówieniu ekspozycji chciałbym przejść do innego rodzaju kontroli — głębi ostrości (DOF). Ok, nie wyskakuj, masz rację: DOF nie jest prawdziwą kontrolą, ale raczej wynikiem tego, jak użyłeś kontroli przysłony.

Mówiąc prościej, głębia ostrości to termin, którego używasz, aby opisać to, co znajduje się wewnątrz obszaru ostrości obrazu, a to, co pozostaje poza nim, zamieniając się w rozmycie. Ale po co trzymać się prostoty, skoro możemy zagłębić się w temat i nauczyć Cię wszystkiego, co musisz wiedzieć o głębi ostrości, prawda? Zaczynajmy!

Wprowadzenie i podstawy

Zrozumienie głębi ostrości

Jak już wspomniałem, kontrola, która ma największy wpływ na głębię ostrości, to przysłona. Dwie inne kontrole, których możesz użyć do kontrolowania głębi ostrości, to ogniskowa i odległość między aparatem a obiektem. Zasadniczo głębia ostrości kontroluje to, co jest w ostrości. Jeśli jesteś w polu, będziesz wyglądać ostro. Stanie poza polem sprawi, że będziesz wyglądać rozmazanie. Jeśli chcesz być czujny – zostań w terenie!

Mała głębia ostrości—Płytka głębia ostrości oznacza, że ​​tylko mała część obrazu jest wyostrzona. Zazwyczaj osiąga się to poprzez użycie szerokich otworów przysłony.

Duża głębokość pola—Duża głębia ostrości oznacza, że ​​duża część obrazu jest wyostrzona. Poniższy obraz wykorzystuje stosunkowo bliską aperturę, którą uzyskano dzięki zastosowaniu krótka ogniskowa z aparatu typu „point-and-shoot” kamera.

Kontrola głębi ostrości

Rola apertury

Większe otwory przysłony (małe liczby f-stop) zapewniają płytszą głębię ostrości. Oznacza to, że jeśli otworzysz szeroki otwór przysłony (powiedzmy f/1.8), będziesz mieć wąskie miejsce na obrazie, które jest wyostrzone. Jeśli ustawisz otwór przysłony na małą wartość lub duże liczby f-stop (jak f/22), będziesz mieć ogromny obszar ostrości.

Oto ciekawostka: głębia ostrości składa się z dwóch części: bliskiej strony, która rozciąga się od obiektu do aparatu, i dalekiej strony, która rozciąga się od obiektu od aparatu. Dalsza strona jest dwa razy dłuższa od bliskiej strony. Przejdźmy jednak do bardziej praktycznych wskazówek, które pomogą Ci kontrolować głębię ostrości na Twoich zdjęciach.

Wpływ ogniskowej

Dłuższa ogniskowa obiektywu, jak teleobiektyw, zazwyczaj daje płytszą głębię ostrości. Oznacza to, że mniej sceny będzie wyostrzone, a to jest często stosowane w fotografii portretowej (czasami doprowadzone do ekstremum po prostu dla zabawy).

Dlaczego tak się dzieje? Wyobraź sobie patrzenie przez słomkę. Im węższa słomka, tym mniejsze pole widzenia. Podobnie, obiektyw o dłuższej ogniskowej „zwęża” pole widzenia, ułatwiając wyizolowanie konkretnego obiektu. Ta izolacja często skutkuje płytszą głębią ostrości.

Natomiast obiektyw szerokokątny zapewnia znacznie większą głębię ostrości. Oznacza to, że większa część sceny będzie wyostrzona nawet przy większych aperturach, co ułatwia uchwycenie wszystkiego w kadrze. Dlatego zdjęcia robione obiektywami szerokokątnymi często wydają się ostre od pierwszego planu do tła.

Wpływ odległości między aparatem a obiektem

Odległość między aparatem a obiektem również odgrywa znaczącą rolę w określaniu głębi ostrości. Generalnie, im dalej obiekt znajduje się od aparatu, tym większa będzie głębia ostrości.

Pomyśl o tym w ten sposób: gdy patrzysz na odległy obiekt, możesz zobaczyć więcej sceny w ostrości niż gdy patrzysz na coś z bliska. Dzieje się tak, ponieważ perspektywa jest szersza, co pozwala na umieszczenie większej części sceny w płaszczyźnie ogniskowej.

W fotografii oznacza to, że obiekty znajdujące się dalej od aparatu mają tendencję do wyostrzania większej liczby szczegółów. Dlatego krajobrazy zazwyczaj mają dużą głębię ostrości, a nawet najdalsze obiekty wydają się ostre. Z kolei zbliżenia, takie jak makrofotografia, często mają płytką głębię ostrości.

Kreatywne zastosowania głębi ostrości

Teraz, gdy omówiliśmy teorię, przejdźmy do bardziej stosownej części tego artykułu. Jak zastosować wszystko, czego się nauczyłeś o głębi ostrości? To jest wiedza, której będziesz potrzebować niezależnie od rodzaju fotografii i ogniskowej obiektywu, którym zazwyczaj fotografujesz. Omówmy więc kilka gatunków, aby dać ci ogólne pojęcie i kilka przykładów.

Fotografia makro

Zasadniczo istnieją dwa podejścia do robienia zdjęć makro. Po pierwsze, możesz użyć bardzo małej przysłony i uzyskać dużą głębię ostrości, co oznacza ostrość na całym obrazie. Albo po drugie, użyj małej przysłony i uzyskaj artystyczny efekt rozmycia.

Pamiętaj jednak, że małe otwory przysłony prawdopodobnie będą wymagały pomocy lampy błyskowej, aby uzyskać więcej światła w czujniku, nawet jeśli użyjesz wolniejszej migawki. Dotyczy to zwłaszcza takich rzeczy jak owady, gdzie statyw i dłuższa ekspozycja nie załatwią sprawy, ponieważ te stworzenia nie będą stały idealnie nieruchomo. Wybierz lampę błyskową i upewnij się, że dobrze ją rozpraszasz.

Fotografia portretowa

Chociaż fotografowie często polegają na płytszej głębi ostrości i dłuższych obiektywach, prawda jest taka, że ​​możesz robić portrety z dowolną głębią ostrości i dowolnym obiektywem, jakiego chcesz. Mimo to istnieje jedna zasada, której większość z nas się trzyma: zawsze utrzymuj oboje oczu ostrych. Oczy są oknami do duszy i przyciągają uwagę widza, więc nie pozostawiaj ich nieostrymi.

Zdjęcie poniżej zostało zrobione z bardzo małą głębią ostrości. Stworzyło ładny bokeh i wygląda dobrze, ponieważ oba oczy są ostre.

Fotografia krajobrazowa

Fotografując krajobrazy, fotografowie często używają mniejszej przysłony obiektywu wraz z ustawieniem obiektywu na odległość hiperfokalną. Co do cholery możesz się zastanawiać? Nie alarmuj się; odległość hiperfokalna to po prostu punkt ostrości, na którym ustawiasz ostrość aparatu i uzyskujesz ostrość z całej płaszczyzny ogniskowej. Dojdziemy do tego za sekundę!

Praktyczne wskazówki i ćwiczenia

Obliczanie odległości hiperfokalnej

Widzisz, obiecałem, że zajmiemy się tym tematem za chwilę. 🙂 Skupiając się na odległości hiperfokalnej, możesz maksymalnie wyostrzyć scenę, a ta wiedza jest niezwykle przydatna dla fotografów krajobrazowych.

Istnieje ręczna metoda obliczania odległości hiperfokalnej, zwana metodą podwójnej odległości. Polega ona na oszacowaniu odległości do najbliższego obiektu, podwojeniu jej, ustawieniu ostrości na tym punkcie i dostosowaniu przysłony w razie potrzeby. Na szczęście obecnie mamy kalkulatory, które możemy zainstalować w naszych telefonach. Możesz użyć PhotoPills lub Hyperfocal Distance Calculator, utworzyć niestandardowe wykresy na podstawie rozmiaru matrycy aparatu i ogniskowych obiektywu, a następnie pozwolić im obliczyć odległość za Ciebie.

Na odległość hiperfokalną wpływa kilka czynników, w tym apertura, ogniskowa i rozmiar czujnika. Większa apertura (mniejsza liczba f) skutkuje krótszą odległością hiperfokalną, podobnie jak krótsza ogniskowa (obiektyw szerokokątny). Większe czujniki mają również tendencję do krótszych odległości hiperfokalnych.

To był tylko krótki przegląd i sugeruję, abyś przeczytał ten artykuł, aby dowiedzieć się znacznie więcej na temat odległości hiperfokalnej.

Samodzielne przypisanie głębi ostrości: łamacz wzorców

Na koniec mam dla was zadanie do przećwiczenia.

Ułóż przedmioty według pewnego wzoru lub znajdź wzór w swoim otoczeniu — oknach, regałach, mostach — wszystko to tworzy dobre wzory.

• Spróbuj zrobić kilka zdjęć tego samego wzoru kilka razy. Dla każdej serii zdjęć zmień jeden parametr:
• Zachowaj niezmienioną przysłonę i kadrowanie zdjęcia, a następnie zrób serię zdjęć, zmieniając zoom/ogniskową.
• Nie zmieniaj zoomu, ogniskowej ani kadrowania zdjęcia. Zrób serię zdjęć, zmieniając jedynie przysłonę.
• Zachowaj niezmienione wartości przysłony i ogniskowej, a następnie zrób serię zdjęć, zmieniając kadrowanie. Za każdym razem środek obrazu powinien być bliżej Ciebie.

Porównaj trzy serie, które zrobiłeś. Która kontrola ma największy wpływ na głębię ostrości?

Często zadawane pytania