Niepisana zasada Zachodu

Po niepowodzeniu rosyjskiego blitzkriegu w obliczu oporu armii ukraińskiej wobec rosyjskiej agresji Zachód zaczął dostarczać Ukrainie coraz bardziej wyrafinowaną broń. Wydaje się jednak, że we wsparciu wojskowym obowiązuje niepisana zasada: oferować listę i ilość broni, które są w pewnym stopniu wystarczające do obrony, ale nie umożliwiają zdecydowanego zwycięstwa.

Nawet po udanych operacjach wojskowych Ukrainy w obwodach charkowskim i chersońskim ta niepisana zasada nie uległa zmianie. Sytuacja wymagała przyspieszenia dostaw amunicji na Ukrainę i znacznego rozszerzenia jej asortymentu, zwłaszcza w oczekiwaniu na ukraińską kontrofensywę.

Jesienią 2022 roku strach przed reakcją Władimira Putina jako usprawiedliwieniem niezdecydowania Zachodu stał się nie do utrzymania. Argumenty przeciwko dostarczaniu Ukrainie nowoczesnych samolotów lub rakiet o zasięgu 300 i większym km stały się absurdalne. Podstawowym faktem wojskowym jest to, że skuteczna kontrofensywa wymaga przewagi artyleryjskiej i kontroli przestrzeni powietrznej w kluczowych kierunkach uderzenia, czego Ukrainie brakowało ze względu na jej niewystarczające uzbrojenie.

Ameryka zapewnia Ukrainie wystarczającą pomoc wojskową, aby mogła przetrwać, ale nie aby zwyciężyć.

Jednak w miarę osłabnięcia ofensywy Ukrainy na południu nasiliła się krytyka zachodniej strategii. Pod koniec listopada ukazał się artykuł w Newsweek kwestionowano, czy USA rzeczywiście chciały, aby Ukraina pokonała Rosję. W artykule zasugerowano, że chociaż Ameryka zapewnia Ukrainie wystarczającą pomoc wojskową, aby przetrwać, powstrzymuje się od dostarczania tego, co jest potrzebne, aby Ukraina zwyciężyła. Zgodnie z tą argumentacją Biały Dom unika wspierania Ukrainy do poziomu umożliwiającego zwycięstwo ze strachu przed globalnymi konsekwencjami politycznymi, gdyż mogłoby to stworzyć ryzyko znaczących zawirowań politycznych, które mogłyby wyniknąć z upadku Kremla.

Uczyć się od ZSRR

Z wielu powodów obecna sytuacja wygląda ponuro. Administracja Bidena wydaje się bardziej zaniepokojona potencjalnym chaotycznym rozwojem sytuacji w Rosji niż faktyczną aneksją terytorialną Putina.

Z tej perspektywy nadal istnieje przekonanie, że Rosję można w jakiś sposób wyciągnąć z chińskiej strefy wpływów, w ramach hipotetycznego podziału świata na dwa bloki geopolityczne: demokracje i autorytarne dyktatury. Co więcej, nie ma pewności, co stanie się z rosyjską bronią nuklearną, jeśli kraj ulegnie nagłemu rozpadowi.

Gdyby administracja Bidena podjęła wcześniej bardziej aktywne kroki w celu pomocy Ukrainie, można byłoby uniknąć obecnego impasu z Kongresem. Jednak nadmierna ostrożność i niemożność odejścia od konwencjonalnego podejścia uwięziły Biały Dom.

Pozycja Bidena mogła być znacznie silniejsza, gdyby Ukraina odniosła większy sukces na polu bitwy, zadając agresorowi kolejne porażki. Strategiczna decyzja dotycząca czołgów, samolotów i innego uzbrojenia podjęta w 2022 r. mogła znacząco się przyczynić. Biały Dom jednak zdecydował się nie podejmować takiego ryzyka. Mogła istnieć naiwna nadzieja, że ​​Ukrainie uda się osiągnąć znaczące rezultaty przy użyciu stosunkowo skromnej i nieodpowiedniej broni – jeśli tak było, była to poważna błędna ocena.

Te obawy Bidena i jego doradców odzwierciedlają obawy administracji George’a W. Busha podczas upadku ZSRR. Zachodnie elity wierzyły wówczas w możliwość demokratycznej, sprzymierzonej z Zachodem Rosji, obawiając się jednocześnie losu broni nuklearnej tego kraju. W rezultacie Waszyngton nie poparł niepodległości Ukrainy i innych republik, z wyjątkiem Litwy, Łotwy i Estonii.

W rzeczywistości byłe republiki radzieckie zrezygnowały ze swojej broni nuklearnej i nie było żadnych problemów. Szybko jednak pojawiły się wyzwania w stosunku do Federacji Rosyjskiej jako następcy prawnego ZSRR. Mimo to znaczna część zachodnich elit zazwyczaj nie dostrzega potencjalnych nowych szans, jakie mogą wyniknąć z potencjalnej strategicznej porażki Rosji na Ukrainie.

(Nie)klęska Rosji

Klęska Federacji Rosyjskiej może wywołać destabilizację na rozległych obszarach Azji i Europy. Jeśli w Rosji wybuchłby kryzys wewnętrzny, Zachód mógłby mieć trudności z powstrzymaniem chaosu lub zapobieżenie mu.

Jednak na proces rozpadu imperium kolonialnego można wpływać i nim sterować. Nie jest jasne, czy Chiny mogłyby rozszerzyć swoją dominację na każdą część Rosji w przypadku jej rozpadu. I odwrotnie, jeśli Federacja Rosyjska pozostanie zintegrowanym państwem autorytarnym, Zachód może nieuchronnie stanąć w obliczu sojuszu Pekinu i Moskwy.

Bez strategicznej porażki armii rosyjskiej nadzieja na zmianę reżimu jest niewielka.

Obecnie stanowisko Zachodu nie chce porzucić kontrowersyjnej i w dużej mierze nieskutecznej strategii, próbującej znaleźć równowagę pomiędzy porażką Rosji a porażką Ukrainy. To zagadkowe strategiczne zrównoważenie niesie ze sobą znaczne ryzyko i może stanowić poważne wyzwania w przyszłości. Oczywiste jest, że bez strategicznej porażki armii rosyjskiej nadzieja na zmianę reżimu w putinowskiej Rosji jest niewielka.

Utrzymanie władzy Putina stwarza także poważne ryzyko dla bezpieczeństwa Europy i członków NATO. Bez strategicznej porażki armia rosyjska może zachować wystarczające siły, aby potencjalnie zagrozić państwom sąsiadującym, co może skutkować rozszerzeniem konfliktu poza granice Ukrainy i dotarciem do członków NATO.

Co więcej, jeśli Rosji uda się uniknąć porażki – i odpowiedzialności – za swoje późniejsze akty agresji, poważnie nadszarpnie to reputację Zachodu. Ten przejaw słabości i niezdecydowania w osiąganiu swoich celów może ośmielić inne reżimy autorytarne, sygnalizując postrzegany spadek dominacji Stanów Zjednoczonych i Zachodu. Mogłoby zachęcać do prób przekształcenia porządku światowego, z pominięciem prawa międzynarodowego i suwerenności.

Niezdecydowanie Zachodu grozi obecnie stworzeniem rzeczywistości o coraz większym prawdopodobieństwie eskalacji globalnych konfliktów.

Obecny impas strategiczny w konflikcie rosyjsko-ukraińskim odzwierciedla ambiwalentne i niekonsekwentne podejście zachodnich elit oraz ich niejasną wizję tego, co stanowi zwycięstwo Ukrainy. Podstawowym celem powinno być przekonanie Zachodu, że zwycięstwo Ukrainy jest znacznie lepszym wyborem w porównaniu z impasem lub nieporażką Rosji.