Hope van Dyne Evangeline Lilly bardzo się zmieniła od czasu, gdy widzowie spotkali ją po raz pierwszy w 2015 roku Człowiek Mrówka, a ta transformacja zawsze wprawiała Lilly w zakłopotanie. Niezależnie od tego, czy był to jej czas jako zdystansowanej asystentki Darrena Crossa (Corey Stoll), czy też objęcia płaszcza Osy w 2018 roku Ant-Man i OsaLilly miała trudności z ustaleniem, kim naprawdę jest Hope, coś jej wyjaśniła THR w 2021 r.

„Nadzieja jest dla mnie dziwną zagadką. Prawda jest taka, że ​​poznanie i zrozumienie Hope jest dla mnie trudniejsze niż jakiejkolwiek innej postaci, którą kiedykolwiek grałam” – przyznała Lilly. Reporter z Hollywood wtedy.

Więcej z The Hollywood Reporter

Ale z Ant-Man i Osa: Quantumania godzin przed premierą, Lilly czuje się teraz bliższa swojej postaci niż kiedykolwiek, nawet jeśli wciąż jest trochę tajemnicą.

„Mam teraz jedno słowo, które stało się moją kotwicą, która pomaga mi, kiedy czuję się z nią trochę zagubiony, I [that word] jest kula” — mówi Lilly. „Przedziera się przez rzeczy i zawsze zmierza prosto do sedna wszystkiego, co się dzieje. Więc to jedno słowo po prostu pomaga mi się zakotwiczyć. Zmieniła się tak bardzo w ciągu tych trzech filmów, że często czułem się trochę zagubiony i niepewny, czy naprawdę wiem, kim ona jest”.

W niedawnej rozmowie z THRLilly omawia również świętowanie swoich 42. urodzin w programie kwantumania osadzona podczas sceny z Billem Murrayem, Michaelem Douglasem i Michelle Pfeiffer.

Po pierwsze, dziś rano fachowo wywarłeś presję na Kevinie Feige w związku z filmem Wasp lub „Kobiety Marvela”.

(Śmiech.)

Ogólnie rzecz biorąc, czy urzeczywistnianie swoich nadziei i marzeń we wszechświecie działało w przeszłości?

Ach, to naprawdę interesujące pytanie. Powiedziałbym, że oddanie mojego życia tajemnicy, która rządzi, bardzo mi pomogło, ale jeśli chodzi o nadzieje i marzenia, czuję, że to będzie moja druga podróż w życiu. Czuję, że to jest dla mnie następne. Do tej pory po prostu pozwalałam, by wszechświat niósł mnie tam, gdzie chciał, a teraz czuję, że jestem gotowa, by zacząć manifestować to, czego naprawdę chcę.

Kontynuacja historii

Więc kiedy rozmawiałem z tobą dla Na południe od Niebabyłeś w połowie strzelania kwantumania, i powiedziałeś wtedy, że Hope była dla ciebie „dziwną zagadką”. Trudno było ci ją zrozumieć. Czy zmieniło się to w ogóle po obejrzeniu tego filmu?

Tak i nie. Myślę, że ten film był najbliższy mojemu odczuciu: „Och, myślę, że rozumiem”. Mam teraz jedno słowo, które stało się moją kotwicą, która pomaga mi, kiedy czuję się z nią trochę zagubiony i po prostu nie wiem, gdzie się podziać. I [that word] jest kulą. Zdałem sobie sprawę, że jest w niej skuteczność i ostrość. Przedziera się przez rzeczy i zawsze zmierza prosto do sedna wszystkiego, co się dzieje. Zawsze jest skuteczna we wszystkim, co próbuje zrobić, więc to jedno słowo po prostu pomaga mi się zakotwiczyć. Zmieniła się tak bardzo w ciągu tych trzech filmów, że często czułem się trochę zagubiony i niepewny, czy naprawdę wiem, kim ona jest.

Ale w tym filmie niewiele się zmienia. Zaczyna film w takim ugruntowanym miejscu, a zaczyna film w naprawdę dobrym miejscu, do którego starała się dotrzeć od dłuższego czasu, po uzdrowieniu relacji z ojcem, ponownym połączeniu z matką, zakochaniu się w Scotcie a teraz jest macochą Cassie. A wszystko to na szczycie ratowania świata z Avengersami i założenia własnej firmy oraz próby ratowania rzeczywistego świata przed jego codziennymi problemami. Więc jest w naprawdę dobrym miejscu. Nie było miejsca, do którego musiałaby się dostać lub pójść, poza naprawieniem małej rany w jej związku z mamą. Więc ten miał dla niej mniej dramatyczny łuk, co dało mi szansę na złapanie oddechu i trochę ją poznać.

Dla mnie ten film jest częściowo o tym, by nie spocząć na laurach, a na początku Scott (Paul Rudd) zdecydowanie płynie przez życie. Dlaczego więc Hope wciąż jest w stanie przekraczać granice i unikać tej pułapki?

Cóż, można powiedzieć, że Hope nie przeszła ani nie doświadczyła połowy tego, przez co przeszedł i doświadczył Scott. Miała zupełnie inną podróż. Nie została uwięziona w Królestwie Kwantowym podczas błysku. Więc nie brała udziału w walce z Thanosem w takim stopniu, w jakim on. Brała w tym udział, ale to było inne doświadczenie. Tak naprawdę myślę, że taka jest ich natura. Kiedy po raz pierwszy spotkaliśmy Scotta, jego natura była znacznie bardziej wyluzowana i zrelaksowana, a natura Hope była znacznie bardziej intensywna i zmotywowana. A teraz, gdy doszli do miejsca stabilności, w którym wszystko wydaje się dobre i wszystko wydaje się szczęśliwe, wracają do stanu domyślnego. A jej domyślność jest energiczna i intensywna, podczas gdy jego domyślna jest zrelaksowana i wyluzowana.

Ignorując kontekst, mamy scenę z udziałem Billa Murraya, Michelle Pfeiffer i Michaela Douglasa. Wiem, że prawdopodobnie jesteś już przyzwyczajony do takiego życia, ale czy takie dni nadal mocno cię uderzają?

Tego dnia uszczypnąłem się sto razy. Kiedy kręciliśmy tę scenę, miałem 42 urodziny i pomyślałem: „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. To niesamowity, niesamowity sposób na spędzenie urodzin”. Więc naprawdę nie mogłem pojąć, jakim cudem udało mi się usiąść przy tym stole. To było niesamowite.

Pisanie książek nie jest ci obce, więc czy wspomnienia Scotta Langa zainspirowały cię do napisania kiedyś własnych?

(Śmiech.) Moje własne wspomnienia powstawały odkąd skończyłem 21 lat i któregoś dnia zdyscyplinuję się na tyle, by przelać je na papier i skończyć.

Chociaż w tym filmie nie widzieliśmy tony ich związku, w jaki sposób 30-letnia nieobecność Janet (Michelle Pfeiffer) wpływa na rolę Hope jako swego rodzaju macochy dla Cassie (Kathryn Newton)?

Myślę, że to naprawdę ma na to wpływ. Hope nie zmieniała pieluszek Cassie i nie pielęgnowała zranionych kolan, kiedy spadła z roweru. Nigdy nie znała jej w tak intymny sposób, więc po prostu uważa ją za naprawdę zdolną, błyskotliwą, cudowną młodą kobietę. Nie postrzega jej jako małej dziewczynki, która potrzebuje rozpieszczania lub ochrony, i myślę, że jest trochę zdumiona faktem, że Scott to robi.

A to, co dzieje się jednocześnie, to mama Hope [Janet van Dyne]w pewnym sensie traktuje ją jak małą dziewczynkę, nie wpuszczając jej do środka, nie mówiąc jej, co się z nią stało w Wymiarze Kwantowym, nie ufając jej na tyle, by móc poradzić sobie z wszelkimi ukrywanymi przez nią informacjami. Przynajmniej tak postrzega Hope, dlaczego jej mama jej nie wpuszcza. W rzeczywistości Janet prawdopodobnie po prostu próbuje ją chronić, ale w ten sam sposób Scott po prostu próbuje chronić Cassie.

Więc myślę, że Hope będzie przeklęta, jeśli zamierza to zrobić Cassie. To jest ta rzecz, w której chcesz zrobić coś dokładnie odwrotnego do tego, co zrobili twoi rodzice, by cię skrzywdzić. I tak naprawdę wpuszcza Cassie i daje jej miejsce przy stole, i powierza jej informację, że może nie powinna, co może wykracza poza Cassie. Ale film powie nam, czy Cassie należało powierzyć to wszystko.

***
Ant-Man i Osa: Quantumania otwiera się w kinach 17 lutego. Ten wywiad został zredagowany pod kątem długości i jasności.

Kliknij tutaj, aby przeczytać cały artykuł.