Gwiazdy „Jackpot!” Awkwafina i John Cena rozmawiają o dystopijnej komedii o loterii w Los Angeles – Daily News
W nowej komedii akcji „Jackpot!” gwiazdy John Cena i Akwafina wdają się w bójkę za walką, w trakcie której oni i ich przeciwnicy są uderzani w głowy, uderzani w nosy oraz wyrzucani przez okna i ściany.
Krzesła rozbijają się o głowy. Ostre przedmioty są rzucane. Nunchaku są rzucane.
Nie trzeba dodawać, że wiele, wiele osób jest bitych kolanami, kopanych i uderzanych w krocze.
1 z 14
Zwiększać
„Przede wszystkim jest to bardzo uniwersalne” – mówi reżyser Paul Feig o fizycznej komedii filmu, który pyta, co by było, gdyby loteria warta miliardy dolarów miała stawkę Igrzysk Śmierci. „Myślę, że zawsze znajdujemy coś – dopóki nie zostanie katastrofalnie zraniony – że ktoś zostaje zraniony, co jest dla nas naprawdę zabawne.
„Mam na myśli, że YouTube został zbudowany na tym” – mówi. „Nic nie kocham bardziej niż oglądanie, jak ludzie są uderzani w (miękkie części) i przewracają się, znowu, jeśli na koniec dnia są w porządku.
„Myślę, że kiedy wpleciesz to w opowiadanie historii i stanie się to częścią stawki, istnieje tam niebezpieczeństwo, ale ponieważ jest to komedia, jest to również coś wyzwalającego” — mówi Feig, reżyser filmów takich jak „Druhny”, „Agentka” i remake z 2016 roku „Pogromcy duchów”. „To jak oglądanie Trzech Głupków. Dla wielu z nas jest po prostu zabawne, gdy widzimy, jak Moe uderza kogoś młotkiem w głowę, ponieważ wiemy, że to bezpieczna przestrzeń”.
„Jackpot!”, który pojawi się na Prime Video w czwartek 15 sierpnia, rozgrywa się w nieco dystopijnej niedalekiej przyszłości w Los Angeles. Nie ma pieniędzy na prowadzenie, więc stan Kalifornia jest w ruinie gospodarczej. Aby zebrać pieniądze i dać mieszkańcom odrobinę perwersyjnej nadziei, nowa Wielka Loteria oferuje jednemu szczęśliwemu zwycięzcy szansę na wygranie milionów, a nawet miliardów dolarów.
Ale jest pewien haczyk: posiadacz zwycięskiego kuponu musi przetrwać do zachodu słońca, aby odebrać nagrodę. Do tego czasu każdy, kto jest gotów zabić za miliony, może pozbyć się zwycięzcy i bez konsekwencji odebrać nagrodę.
Awkwakina, pseudonim sceniczny aktorki, komika i raperki Nory Lum, gra Katie, która przypadkowo kończy z wygrywającym kuponem. Cena gra Noela, byłego najemnika, który pracuje jako amatorski agent ochrony jackpota, aby odpokutować wojnę, której zaczął żałować, i oferuje jej utrzymanie przy życiu za 10 procent pieniędzy. Simu Liu gra Louisa Lewisa, rywala Noela i operatora największej grupy ochrony jackpota w Los Angeles.
W wywiadach zredagowanych pod kątem długości i przejrzystości Cena, Awkwafina i Feig opowiedzieli o tym, co przyciągnęło ich do tej historii, o swoich wczesnych inspiracjach do tworzenia komedii fizycznej, o tym, co sugerowały ich różne, ale równie mało atrakcyjne kostiumy i nie tylko.
P: Czy kiedy czytałeś scenariusz po raz pierwszy, był moment, w którym się zatrzymałeś i pomyślałeś: „Zrobię to”?
John Cena: Mam swego rodzaju test lakmusowy ze scenariuszami. Kiedy mogę przeczytać je na raz, jestem zainteresowany. Albo jeśli muszę odejść, ponieważ jestem do czegoś wzywany i bardzo trudno mi to odłożyć. To był jeden z tych, który przeczytałem od deski do deski, człowieku, w mniej niż godzinę. Film płynie szybko, jest wysoki, wysoki niepokój. Rozumiem, o co chodzi. Myślę, że to koncepcja, którą widzowie mogą zrozumieć. Po prostu niesamowicie dobrze się czytało na stronie.
Akwafina: To było narastanie momentów. Myślę, że w tej krótkiej prezentacji nie rozumiałem świata i bardziej warstwowych aspektów postaci Katie. W scenariuszu, to co naprawdę utkwiło mi w pamięci, to dystopijny świat, który przewiduje. Było w tym coś, co naprawdę we mnie siedziało. Myślę, że wszystko się połączyło, kiedy Paul dołączył do nas. To było jak Boże Narodzenie, człowieku. Ponieważ John i ja byliśmy już związani i szukaliśmy lidera.
Paul Feig: Trochę się opierałem, żeby to przeczytać, bo nie powiedziano mi od razu, że są dołączone. Dostałem po prostu ten scenariusz zatytułowany „Grand Theft Lotto” i pomyślałem, że to brzmi naprawdę głupio. Więc tak naprawdę odłożyłem go na stos i nie zamierzałem go czytać. To moja partnerka od produkcji, Laura Fischer, zadzwoniła i powiedziała: „Po prostu to przeczytaj”.
Więc wziąłem ją do ręki, przeczytałem jakieś 40 stron – to było dokładnie wtedy, gdy doszliśmy do jej walki w dojo, a potem do sali jogi – pomyślałem sobie, że okazja na komedię fizyczną jest tak wielka. To jest film Jackie Chana, który zawsze chciałem zrobić. Zadzwoniłem do niej z powrotem po 40 stronach i powiedziałem, że nie obchodzi mnie, jak to się skończy, jestem w środku.
P: Fizyczna komedia w tym jest niesamowita – tak wiele osób jest rzucanych i uderzanych w zabawny sposób. Dlaczego tak nas to bawi?
JC: Myślę, że występ fizyczny wykracza poza język. Myślę, że to wiele mówi o globalnej popularności WWE. Możesz to włączyć, niezależnie od tego, gdzie jesteś na świecie i zdecydować, kogo lubisz, a kogo nie, na podstawie ich zachowania. Teraz trudno jest robić komedię fizyczną w WWE, ponieważ stawką jest chęć bycia najlepszym, chęć bycia mistrzem.
Ale kiedy masz wygrywający los na loterii i muszę dotrwać do zachodu słońca, aby odebrać nagrodę lub karą jest śmierć, to nie jest sport, to jest historia. Więc tam, ponownie, fizyczna prezentacja jest uniwersalnym językiem.
PF: To jak oglądanie horroru. Myślisz sobie: OK, wiem, że nikt tak naprawdę nie zginął, więc mogę cieszyć się nieszczęściem każdego, i wiesz, strachem i paniką każdego i tym wszystkim. Więc myślę, że to bardzo wyzwalające dla publiczności.
P: Kiedy byłeś młody, zanim zostałeś artystą, jakie rodzaje komedii fizycznej wywoływały u ciebie śmiech?
JC: O mój Boże, jak Tom i Jerry, wszystkie kreskówki Warner Brothers. Wszystko, co było większe niż życie i mogło być wyolbrzymione. Sobotnie poranne kreskówki. To sterówka i one tak bardzo opierają się na komedii fizycznej.
A: Dorastałam, absolutnie uwielbiając Lucille Ball i Carol Burnett. Czuję, że były to dwie kobiety, które naprawdę potrafiły wykorzystać to w bardzo instynktowny sposób. A potem lubię Mr. Beana. Uwielbiałabym Three Stooges. Myślę, że to coś, co jest trudne do zrobienia. Na przykład, jeśli nie jesteś naprawdę skłonny się zaangażować i naprawdę możesz również ponieść porażkę. Myślę, że to w pewien sposób definiuje komedię fizyczną.
P: Uwielbiamy obrzydliwe sceny w „Druhnie”, ale to też bardzo wzruszający film. Tutaj jest mnóstwo tych walk, ale są też słodkie, emocjonalne momenty. Co to wnosi do filmu?
JC: Myślę, że chodzi po prostu o zaangażowanie w historię. Komiks z puentą może być bardzo udany. Jestem fanem Jimmy’ego Carra i Rodneya Dangerfielda. Uwielbiam komiksy z puentą. Ale komiksy opowiadające historie pozwalają ci wejść w swoje życie i są wrażliwe, i mówią o rzeczach, które ich frustrują lub o trudnościach w ich życiu. Myślę, że kiedy próbujesz robić komedię, jeśli możesz pozwolić ludziom przywiązać się do twojej postaci i albo kibicować twojej postaci, albo jej się przeciwstawiać, to kiedy przechodzą przez komiczne sytuacje, śmiejemy się razem z nimi.
Myślę, że to jest siła Paula. Ma puenty na całe dnie, ale nie traci z oczu postaci i ich rozwoju. I nie będzie puentował samego siebie poza rozwojem postaci. Pozostaje wierny historii.
P: Z wyciętych ujęć w napisach końcowych jasno wynika, że podczas tej sesji było dużo miejsca na improwizację. Jak to wyglądało?
JC: Proszę, jeśli oglądasz „Jackpot!”, zostań na napisach końcowych. Naprawdę było fajnie. Awkwafina nigdy nie ma niedoboru materiału. Zawsze ma jakiś żart. A potem dodaj Paula, który co pięć minut rzuca żartami. Komedie mają być zabawne. Wielki Pete Farrelly powiedział to i nie żartował. Zarówno Pete, jak i Paul sprawiają, że jest to zabawny zestaw.
PF: Tak, najniebezpieczniejszą rzeczą, jaką możesz zrobić, kręcąc komedię, jest kręcenie tylko scenariusza. Ponieważ możemy siedzieć cały dzień i mówić: „To jest naprawdę zabawne, to jest naprawdę zabawne”. Kiedy jest w powietrzu i ludzie to mówią, a potem jest to w kontekście filmu, może nie być śmieszne. Nie potrafię powiedzieć, ile żartów, które myślałem, że zniszczą podczas pokazu próbnego, po prostu nic nie dały. A potem żart, co do którego pomyślałem: „To jest głupie”, po prostu wzbija się w powietrze.
Chcę się upewnić, że mam największą ilość amunicji, jaką włożę do pokoju montażowego. Mówimy: „Wyjmij to, spróbuj tego. Spróbuj tego”. Ponieważ jako filmowiec komercyjny muszę się upewnić, że większość widzów zawsze uzna to za zabawne. Posiadanie umiejętności i talentów tych niesamowicie zabawnych ludzi, aby to dodać i uczynić jeszcze lepszym, jest dla mnie wszystkim.
P: Strój Johna to ponury garnitur z białymi skarpetkami. Awkwafina ma błyszczący złoty numer. Co myślisz o ubraniach, które nosiłeś w tym?
A: Mam na myśli, że w pewnym momencie po prostu wydaje się to być czymś w rodzaju munduru. Zdecydowanie był pomalowany sprayem na złoto.
PF: Było ciężkie. [laughs] Wiem to po prostu z tego, że ją podniosłam, zanim ją założyła. Nasz kostiumograf powiedział: „Będzie dobrze”.
JC: Każdy projekt, ludzie mogą mieć swoją własną perspektywę. Zauważyłeś kolorystykę (filmu) i zauważyłeś również Noela w ponurej kolorystyce. Nie chcę nikomu mówić, co ma czuć. Chcę, żeby zobaczyli „Jackpot!” i się nim cieszyli. Ale moja perspektywa jest taka, że jesteśmy w tym dystopijnym społeczeństwie, w którym wszyscy noszą jasne i żywe kolory, ale mają małą wiarę w ludzkość.
A jedynym symbolem wiary w ludzkość jest osoba, która nie wydaje się jasna i pełna życia. To tylko moja perspektywa, ale takie małe rzeczy sprawiają, że postać się wyróżnia.
Oryginalnie opublikowano:
