Do soboty Hardik Pandya miał zaledwie trzy półwiecze Twenty20 International. Nic dziwnego, ponieważ w 73 poprzednich rundach tylko cztery razy odbił się od numeru 5. Ostatnia z tych pięćdziesiątek miała miejsce 14 i pół roku temu, przeciwko Anglii w półfinale Pucharu Świata T20 w Adelajdzie. Była to druga porażka Indii z rzędu, w którym Pandya przekroczyła granicę 50 runów.

W T20, bardziej niż w jakimkolwiek innym formacie, poszczególne kamienie milowe przestały mieć takie samo znaczenie jak w przeszłości. Wszystko zależy od wpływu. Tak, stulecie 40 piłek jest ogromne zarówno z przełomowego punktu widzenia, jak i z punktu widzenia zespołu, ale szczególnie na poziomie międzynarodowym, jak często udaje się zdobyć setki 40 piłek? Często 15-bilowe 25 może zmienić zasady gry. Albo 27-bilowa pięćdziesiątka-pieczętująca grę. Tak jak to miało miejsce na stadionie Sir Vivian Richards w North Sound przeciwko Bangladeszowi.

Indie, wyposażone w najlepszą nawierzchnię do odbijania na turnieju i obdarowane pierwszym użyciem jej przez hojnego Najmula Hossaina Shanto, po raz pierwszy w tym Pucharze Świata wystartowały w świetnym stylu. Do tej pory szorstcy i niespokojni Rohit Sharma i Virat Kohli w końcu zabłysnęli po czterech wilgotnych charłakach; liczbowo, salwa otwierająca wyniosła 39, ale obejmowała zaledwie 22 dostawy. Wydano oświadczenie i nadano ton.

Indie szybko zdobywały punkty. Ciągle tracili też bramki. Jest to dopuszczalne we współczesnym krykiecie powyżej 20 punktów. Spadające bramki nie powinny i nie są czynnikiem odstraszającym od podejmowania ryzyka i oddawania strzałów. Pomaga, gdy ktoś o takim kalibrze jak Axar Patel zostaje zapisany ołówkiem na miejscu 7, a Ravindra Jadeja na miejscu 8.

I tak, mimo że w meczu Super Eight z Bangladeszem stracili cztery bramki po 11,4 overach, łączna liczba bramek w Indiach wyniosła 108. Rishabh Pant właśnie upadł po przełożeniu 15-bilowych 12 na 24-bilowe 36, Shivam Dube był zadowolony kopnij piłkę.

Ktoś musiał przejąć dowodzenie. Wcisnąć igłę, jak uwielbia mawiać Rahul Dravid, dać impuls, zamienić potencjalnie średnią sumę na zwycięską. Pandya zdecydowała, że ​​to on będzie tym kimś.

Dwa dni temu podczas meczu z Afganistanem w Bridgetown Pandya pokazał, że na nowo odkrył swój talent do odbijania. Szczególnie interesująca była szóstka z rzędu przeciwko Noorowi Ahmadowi, lewicowemu rozgrywającemu, który przekręcił nadgarstek przy minimalnym zamieszaniu. Kiedy dobrze odbija i czuje się dobrze, zamach Pandyi jest czymś pięknym; wysoki backlift, wyszukane podanie, ogromna odległość, jaką pokonuje piłka. Ten jechał, jechał i jechał, aż został zatrzymany przez ogromną skrzynię prasową, w którą piłka uderzyła z „uderzeniem”. Być może Pandya odzyskiwał całą złą prasę po nieszczęściu Indian Mumbai w IPL 2024.

W meczu przeciwko Afganistanowi Pandya był drugorzędnym graczem w występie Suryakumara Yadava, chociaż jego 32 z 24 trafień było kluczowym elementem indyjskiego wyniku 181 na 8. W sobotę głównym aktorem został Pandya, być może zmęczony grą drugich skrzypiec. Czasami wystarczy tylko jedna piłka, aby ocenić nastrój pałkarza, zrozumieć jego sposób myślenia, rozpoznać jego zamiary i intencje. W przypadku Pandyi w sobotę prawie wiedziałeś, że runda uderzenia jest nieuchronna, nieważne, jaka będzie jej skala.

Pandya jest wicekapitanem drużyny, więc ma dodatkowy obowiązek dbania o innych. Dube lunatykował przez pierwszą część swojej pracy, a zadaniem Pandyi było zapobieganie frustracji. Kiedy silny leworęczny w końcu pozbył się nieśmiałości i uderzył Shakiba Al Hasana ponad środkową furtką, ujawniając swój tryb pogromcy rotacji, Pandya z dziką radością uderzył swojego partnera w rękawicę. Do tego czasu on sam pokazał swoją siłę, pozostając w zagięciu i odbijając piłkę Mahedi Hasan z powrotem nad głową, uzyskując ogromną szóstkę, a następnie przechytrzając melonika, nacierając do przodu i wbijając następną piłkę przez osłony, aby uzyskać cztery, które paliły trawę.

Silnik Pandyi już mruczał. Kiedy uda mu się uwolnić swój umysł, co nie zdarza się często w dzisiejszych czasach, staje się wolnym duchem. Jego uderzenia są wyrazem jego nastroju, sposobu myślenia oraz tego, jak bardzo dobrze się bawi. Kiedy wszystkie pozytywne pola zostaną zaznaczone, tak jak w meczu z Bangladeszem, niewielu potrafi bawić się tak jak zawodnik z Vadodara.

Ostatnia z trzech inteligentnych czwórek w finale Mustafizura Rahmana, rzekomego mistrza krojenia, przeniosła Pandyę w jego półwiecze. Powitano go krzywym uśmiechem i, jak można się spodziewać, odrobiną ulgi. Ale nie obchodzone w dziwaczny sposób. Być może jest to zarezerwowane na inny dzień, na większą scenę, na mecz o bardziej znaczących konsekwencjach.