©Netflix/Dzięki uprzejmości Everett Collection

Mizantropiczny muzyk przeprowadza się na Cypr, by zniknąć, gdy odnajduje się jego dawna miłość, w tym delikatnie humorystycznym, rozbrajającym filmie.

W „Find Me Falling” scenarzystka i reżyserka Stelana Kliris oferuje całkiem niezłą odskocznię: 90-minutowe wakacje w fotelu w malowniczym, słonecznym raju na przesyconą piaskiem i solą komedię romantyczną o mieszkańcach regionu Morza Śródziemnego, którzy podejmują skoki wiary. Dorzuca nawet gwiazdę nagrodzoną Emmy i Grammy i wygospodarowuje dla niego chwile, by zaśpiewał kilka melancholijnych melodii swoim gładkim jak masło głosem. To przekonujące powody, by wybrać się w podróż. Mimo to, chociaż film jest ogólnie przyjemny w oglądaniu, trudno zignorować jego mieszane przesłanie, które ceni towarzystwo bardziej niż samowystarczalność.

Nowojorczyk John Allman (Harry Connick Jr.) może przeprowadzić się do małej wioski i zaszyć się w odległej chacie na postrzępionych klifach Cypru, ale nigdy nie ucieknie od siebie — a raczej od swojego przebojowego singla „Girl on the Beach”. Jest on stale grany w radiu dziesiątki lat po debiucie. Emerytowany rock’n’rollowiec ucieka od pozostałości swojego dawnego eleganckiego życia po nieudanej próbie powrotu. Nadal pielęgnuje też głębokie rany emocjonalne po druzgocącym rozstaniu, które doprowadziło do jego przełomowego przeboju. Wycofując się ze swoim emocjonalnym ciężarem do miejsca, w którym po raz pierwszy zagościł złamane serce, stał się samotnikiem.

John nie wie, że jego dom znajduje się w popularnym miejscu, w którym rozpaczliwie przygnębieni ludzie popełniają samobójstwo, rzucając się na skalisty brzeg poniżej. Jego plany samolubnej, pełnej smutku samotności zostają udaremnione, ponieważ musi zbudować ogrodzenie (metafora, która służy również jako jeden z powtarzających się gagów filmu), aby trzymać ludzi z dala. Ironicznie, to zadanie zbliża go do mieszkańców wsi, takich jak kapitan policji Manoli (Tony Demetriou) i sklepikarz Koula (Lea Maleni). Ten ostatni zauważa bezradność Johna i zakłada usługę dostawczą przez swoją upartą siostrzenicę, śpiewaczkę tawerny Melinę (Ali Fumiko Whitney). Melina jest również córką wiejskiej lekarki Sii (Agni Scott), dziewczyny ze słynnej piosenki Johna — po ponownym spotkaniu ich iskra szybko zamienia się ponownie w płomień. Jednak gdy w końcu wyznaje się sekret dotyczący Meliny, trójka znajduje się na rozdrożu.

Chociaż zwrot akcji jest natychmiast oczywisty dla każdego, kto kiedykolwiek oglądał film, Kliris przedłuża przewidywalne ujawnienie. Mimo to wymagany przez gatunek moment „skłamałeś mi” jest traktowany z całym patosem i powagą, jakich można by oczekiwać od greckiej tragedii, lub przynajmniej jej łagodniejszej, przypominającej Hallmarka wersji. Film nadal podąża za znaną formułą, jednocześnie przeciążając trzeci akt późno rozwijającym się katalizatorem dla odkupieńczego wątku Johna. Chociaż sentymenty dotyczące pozwolenia sercu kierować głową i podejmowania ryzyka są dobrze zamierzone, są źle wyrażone jako stwierdzenia regresywne. Matka Sii, Marikou (Angeliki Filipidou), wygłasza przemówienie, w którym mówi swojej wojowniczej córce i wnuczce, że bycie z prawdziwą miłością jest lepszym ryzykiem niż samotne rodzicielstwo. Pogląd, że więcej pomocnych rąk jest lepsze, jest zrozumiały, ale sugestia, że ​​potrzebujemy mężczyzny, aby czuć się całkowicie spełnionymi, jest odpychająca.

To powiedziawszy, na marginesach narracji są urocze momenty, w których zaczynamy przejmować się tymi postaciami. Trudno nie lubić suchego poczucia humoru Johna i komedii sytuacyjnej, która wyłania się z jego statusu kawalera wyspy i niechętnego terapeuty. Jest wiele do cieszenia się w odpowiednich transformacjach Sii i Meliny z ostrożnych w beztroskie w ich życiu osobistym i zawodowym. Kliris bez wysiłku negocjuje zmiany tonu: żarty nigdy nie podważają dramatu, ponieważ oba idealnie się ze sobą łączą. Od gwarnych targów ulicznych po nocne spotkania pełne przyjaciół i pysznego jedzenia, cypryjska kultura jest uchwycona z aromatem wzbogacającym historię.

Connick Jr. nie jest bynajmniej obcy na terytorium komedii romantycznej, zagrał w takich filmach jak „Hope Floats” i „New in Town”. Mimo to, inaczej przedstawia tego bohatera, prezentując cierpki dowcip, którego brakuje w tych filmach, wraz z pewną rozdzierającą serce czułością i krótkimi przebłyskami komedii fizycznej — nakłada aloes na plecy za pomocą framugi drzwi i stawia płot, będąc pijanym. Sceny, w których śpiewa oryginalną balladę filmu (również napisaną przez gwiazdę), a później tradycyjną grecką serenadę, są najważniejszymi momentami, pokazującymi, że w pełni panuje nad swoim rzemiosłem. Jednak to Filipidou grozi kradzieżą filmu swoją niezaprzeczalną charyzmą i niezatapialnym zachowaniem. Jej ugruntowana praca jako głos rozsądku dodaje filmowi trochę serca.

W panteonie komedii romantycznych dla dorosłych Netflixa, ten film radzi sobie dobrze dzięki swojemu wyglądowi, duchowi i ambicji. To łatwy eskapizm z miłosną atmosferą, problemami o niskiej stawce i muzyką pełną buzuki, która potęguje szaleństwa i wesołość. Ostatecznie jednak jest to kolejny tytuł dodany do sterty treści wyprodukowanych przez algorytmy, więc wszystko, co zostało zaczerpnięte z tych podróży i trudów, jest ulotne.