„Gra w kałamarnice: wyzwanie”

Dzięki uprzejmości Netflixa

W próżni Netflix Gra w kałamarnice: wyzwanie mógłby być konkursowym reality show OK. Obsada to zdrowa mieszanka współczujących bohaterów (dawcy nerki, duetu matka-syn) i oczywistych złoczyńców (arogancki ziomek, który swoją passę rywalizacji porównuje do, hm, Jezusa Chrystusa). Jego gry są łatwe do siedzenia w fotelu rozgrywającego, a zwroty akcji są nieubłagane. Akcja jest na tyle dynamiczna i sprawnie wyprodukowana, że ​​możesz włączyć pierwszy odcinek tylko po to, żeby go sprawdzić, a potem pochłonąć kilka kolejnych, nawet nie mając o tym pojęcia.

Ale Gra w kałamarnice: wyzwanie nie istnieje w próżni. Istnieje, aby zarobić na jednym z największych hitów streamera w historii, południowokoreańskim dramacie z 2021 roku Gra Kałamarnica. W tym kontekście nie wygląda to na jednorazową ciekawostkę, ale na rozszerzenie marki, które zasadniczo błędnie rozumie, co marka miała reprezentować.

W orginale Gra Kałamarnicakonkurencja stanowiła skrajny przykład dehumanizacji kapitalizmu. Uczestnikami konkursu byli ludzie na tyle zdesperowani, że zaryzykowali życie w zamian za szansę na dużą wypłatę. Te śmiertelne stawki pchnęły ich do niemożliwych wyborów, które odsłoniły najlepsze i najgorsze części ich dusz, a co za tym idzie, samą ludzkość. W ramach Gra Kałamarnica uniwersum, gry nie miały sprawiać przyjemności. Tak naprawdę nie miało to być nawet przyjemne w oglądaniu, chyba że jesteś typem superbogatego socjopaty, którego największą ekscytacją w życiu jest obserwowanie, jak ludzie zdradzają, poniżają i ostatecznie zabijają się dla własnej, przelotnej rozrywki.

Jednakże z naszego wszechświata Gra Kałamarnica było nie tylko zabawne, ale wręcz uzależniające. Część jego atrakcyjności tkwi w wyczuwalnej złości na społeczeństwo, które nagradza egoizm i karze empatię, które wzmacnia nierówności jednocześnie broniąc mitu merytokracji. Więcej z tego wynikało z nędznego człowieczeństwa postaci uwięzionych w tym sadystycznym świecie. A jeszcze bardziej było to zakorzenione w jego charakterystycznej estetyce – więzienie w stylu Playmobil, z Igrzyska Śmierci– dystopiczny połysk. Gra Kałamarnica mógł zacząć opowiadać palącą alegorię o niedoli kapitalizmu, ale opakowanie okazało się dobrodziejstwem marketingowym. Jego wygląd był wielokrotnie powielany podczas imprez promocyjnych, przyjęć tematycznych i kostiumów na Halloween.

Wyzwanie opiera się na najbardziej powierzchownych aspektach Gra Kałamarnica jednocześnie porzucając – a właściwie podważając – to, co najgłębsze. Założenie jest prawie takie samo lub tak bliskie, jak to tylko możliwe, bez wtrącania żadnego z pracowników Netflix do więzienia za morderstwo: 496 uczestników zostaje werbowanych do grania w gry z dzieciństwa, takie jak czerwone światło, zielone światło lub kulki, i poddawanych ubojowi w każdej rundzie, aż zostanie tylko jeden zebrać 4,96 mln dolarów. Kostiumy wyglądają dokładnie tak samo, jak we wcześniejszym programie, od numerowanych dresów graczy po jaskraworóżowe mundury strażników. Zestawy zostały odtworzone z niezwykłą dbałością o szczegóły, aż do schodów w stylu Eschera, które prowadzą zawodników na każde boisko. Do nikogo nie strzela się Wyzwanieale eksplodujące worki z atramentem imitują rozpryski krwi, gdy gracz zostaje wyeliminowany.

Jednakże bez stawek życia lub śmierci wszystkie dramatyczne montaże i zapierające dech w piersiach wywiady za kulisami mogą jedynie ubrać fakt, że oglądamy nieznajomych grających dla dzieci w gry, a nie takie, które wymagają dużych umiejętności lub strategia w tym zakresie. Wyzwanie próbuje budować naszą więź z graczami poprzez wywiady jeden na jednego, podczas których uczestnicy przedstawiają swoje historie i filozofie życiowe, lub zbliżenia, w których wymiotują ze stresu lub przestają szlochać po odesłaniu sojusznika do domu. Ale o wiele lepiej jest przekonać nas, abyśmy nienawidzili ludzi, niż ich kochali.

Częścią problemu może być to Wyzwanie unika zbyt silnego odwoływania się do naszych sympatii, aby nie wyglądało to na wyzysk. Tata, który ma nadzieję, że nagroda pieniężna pomoże jego dziecku ze specjalnymi potrzebami, to podnosząca na duchu przesłanka; tata, który wymagania nagroda pieniężna przeznaczona na pomoc jego dziecku ze specjalnymi potrzebami byłaby nieprzyjemnie bliska rzeczywistej Gra Kałamarnica terytorium. Ale większym problemem jest zasadniczo cyniczna postawa programu wobec jego uczestników. Pomiędzy grami są poddawani „testom”, które mają zmierzyć ich charakter, ale tak naprawdę służą jako okazja do wywołania dramatyzmu, zmuszając graczy do wzajemnego eliminowania się – co następnie gra wykorzystuje jako okazję, aby wszyscy wyglądali na brudnych .

Efekt końcowy jest taki, że przez kilka pierwszych odcinków nie kibicowałem Do kogokolwiek konkretnego, ale coraz częściej przeciwko jeden konkretny facet. Kiedy został wyrzucony, Wyzwanie sumiennie przekazał edycję złoczyńcy innemu facetowi, a potem kolejnemu i kolejnemu. W ciągu ośmiu godzin (w sezonie składającym się z 10 odcinków) nigdy nie przywiązałem się do jednego gracza, którego chciałem zobaczyć, jak wygrywa wszystko. Irytacja może być emocją napędową; Zauważyłem, że zainwestowałem wbrew sobie, ponieważ nie mogłem się doczekać, aż gracze, których nie lubiłem, dostaną nagrodę. Ale to też sprawiło, że poczułem się, cóż, zirytowany. Gdzie Gra Kałamarnica miał na celu pokazanie nam ludzkich dusz zmiażdżonych przez tę nieludzką hierarchię posiadających i nieposiadających, Wyzwanie zdaje się tylko chcieć potwierdzić, że tak, ludzie potrafią być prawdziwymi dupkami.

Jednak jest na to jeden sposób Wyzwanie wydaje się przerażająco wierny materiałowi źródłowemu i to w czym nie jest pokazany na kamerze. W ubiegłym roku pojawiły się doniesienia o „nieludzkim” traktowaniu graczy w grze, których zwabiła szansa na duże wygrane – ale spotkały ich także mroźne temperatury, wyczerpujące godziny pracy i inne brutalne warunki. jak sfałszowana rozgrywka, która spowodowała, że ​​niektórzy ponieśli porażkę, zanim w ogóle mieli szansę spróbować. Krótko mówiąc, byli wykorzystywani, aby jakaś miliardowa korporacja mogła wycisnąć kilka dodatkowych dolarów, sprzedając swoje cierpienie jako rozrywkę. (Netflix zaprzeczył, jakoby na planie doszło do poważnej kontuzji.)

Zatem patrząc z jednej strony, Wyzwanie zdawałoby się pokazywać granice sztuki w mówieniu prawdy władzy. Gra Kałamarnica Trudno o bardziej jednoznaczne i zjadliwe likwidowanie nierówności ekonomicznych, a mimo to zostało sprawnie dokooptowane w celu wzbogacenia i tak już bogatej korporacji kosztem zwykłych obywateli, którzy nie mają po prostu milionów dolarów. A może ten wynik tylko jeszcze bardziej podkreśla centralny punkt dramatu, czyli sposób, w jaki system usidla nas wszystkich. Można spróbować pozbyć się antykapitalizmu Gra Kałamarnica — ale kapitalizm zawsze znajdzie sposób, aby podnieść swoją paskudną głowę.