Ponadto w miarę postępu infekcji widoczne stają się pęcherze na ciele. Co bardziej niepokojące, wirus może zaatakować mózg i rdzeń kręgowy, prowadząc do stanu zapalnego. To zaburzenie neurologiczne może skutkować problemami z koordynacją mięśni, uszkodzeniem mózgu i, tragicznie, śmiercią.

Jak można zdiagnozować wirusa B?

Eksperci ujawniają, że wykrycie wirusa można obecnie zdiagnozować za pomocą testu reakcji łańcuchowej polimerazy wirusa B (PCR) z wykorzystaniem próbek śliny lub materiału uzyskanego z pęcherzy, jeśli jest widoczny.

W powiązanych wydarzeniach Hongkong odnotowuje swój pierwszy przypadek wirusa, chociaż CHP wskazuje, że występowanie wirusa zostało już udokumentowane w różnych regionach, takich jak USA, Kanada, Chiny kontynentalne i Japonia.

Według Centrów Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC) ludzki szczep wirusa przenoszony jest głównie przez makaki, które często są nosicielami wirusa bez objawów.

CDC podaje, że wirus B występuje naturalnie w ślinie, moczu i odchodach makaków, które są powszechne w regionach takich jak Hongkong. Zakażenie człowieka może nastąpić w wyniku ukąszenia lub zadrapania makaka lub kiedy małpa tkanki lub płyny przedostają się przez istniejące nacięcia lub zadrapania na ludzkiej skórze.

Chociaż inne naczelne, takie jak szympansy, mogą zarazić się wirusem i często mu ulegać, nie ma udokumentowanych przypadków przeniesienia wirusa na ludzi przez te naczelne. Obecnie nie ma szczepionki na tego wirusa.

Wskazówki dotyczące pierwszej pomocy w przypadku wirusa B

W niedawnym poradniku Centrum Ochrony Zdrowia w Hongkongu wezwało osoby do przemywania pod bieżącą wodą wszelkich ran powstałych w wyniku spotkań z małpami oraz do niezwłocznego zasięgnięcia pomocy medycznej. CDC zaleca tę poradę, zalecając dokładne przemycie rany mydłem, detergentem lub jodem przez 15 minut, a następnie dodatkowe 15 do 20 minut pod bieżącą wodą przed natychmiastową prośbą o pomoc lekarską.

Choć przypadki zarażenia się tym wirusem przez ludzi są rzadkie, dane CDC ukazują kontekst historyczny. Od czasu jej odkrycia w 1932 r. odnotowano jedynie 50 udokumentowanych przypadków infekcji, w wyniku których zginęło 21 osób. Warto zauważyć, że osoby znajdujące się w pobliżu makaków, takie jak weterynarze i personel laboratoryjny, są narażone na zwiększone ryzyko narażenia na wirusa.

Środki zapobiegawcze dla wirusa B

Środki zapobiegające przenoszeniu wirusa B:

Sprzęt ochrony osobistej (PPE): Podczas obchodzenia się z makakami lub pracy w środowiskach, w których możliwe jest narażenie na płyny ustrojowe lub tkanki naczelnych, należy nosić odpowiednie środki ochrony indywidualnej, takie jak rękawiczki, maski i okulary ochronne.

Higiena dłoni: Przestrzegaj dokładnej higieny rąk, myjąc ręce mydłem i wodą przez co najmniej 20 sekund po każdym kontakcie ze zwierzętami, ich klatkami lub potencjalnie zanieczyszczonymi powierzchniami.

Leczenie ran: Natychmiast umyj i zdezynfekuj wszelkie rany spowodowane przez makaki lub kontakt z ich płynami ustrojowymi. Postępuj zgodnie z zaleceniami lekarza dotyczącymi leczenia ran i w razie potrzeby zasięgnij natychmiastowej pomocy lekarskiej.

Trening bezpieczeństwa: Zapewnij kompleksowe szkolenie w zakresie bezpieczeństwa osobom pracującym z makakami lub w ośrodkach badawczych nad naczelnymi, podkreślając ryzyko związane z wirusem B i niezbędne środki ostrożności w celu zminimalizowania przenoszenia.

Kontrola środowiska: Wdrożyć odpowiednie środki kontroli środowiskowej, takie jak właściwa wentylacja i gospodarka odpadami, aby zminimalizować ryzyko narażenia na wirus B w warunkach laboratoryjnych lub badawczych.

Nadzór i testowanie: Regularnie monitoruj makaki i inne naczelne pod kątem zakażenia wirusem B poprzez programy nadzoru i badania diagnostyczne. Niezwłocznie izoluj i zarządzaj wszystkimi zwierzętami, u których stwierdzono zakażenie.