„Longlegs”, trzymający w napięciu horror opowiadający o tajemniczym seryjnym mordercy z Oregonu, który jest na wolności, zbiera wiele przerażających pochwał.

Najważniejszy z nich? Dziwaczny tytułowy bohater z łatwością plasuje się wśród najdziwniejszych ról Nicolasa Cage’a.

To naprawdę imponujące osiągnięcie dla mężczyzny, który zagrał zbieracza grizzly i przestępcę działającego pod ziemią, którego twarz została nałożona na twarz Johna Travolty.

Ale przerażający, enigmatyczny Longlegs grany przez Cage’a, z piskliwym głosem i opuchniętą twarzą poplamioną białą farbą, to zupełnie inny, popieprzony poziom.

Naprawdę, cały ten wciągający film, napisany i wyreżyserowany przez Oza Perkinsa, jest jednym z najlepszych horrorów ostatnich lat.

Ani pornografia tortur typu shield-y-eyes, ani film slasherowy według podręcznika, „Longlegs” jest napędzany przez wszechobecne poczucie strachu, które nigdy nie ustępuje, wciągającą historię i fascynujące postacie. Jego przerażające obrazy pozostają w umyśle przez wiele dni, czy tego chcesz, czy nie.

Najbardziej oczywiste porównanie pod względem nastroju i tematu pojawia się w przypadku przełomowego filmu Jonathana Demme’a, nagrodzonego Oscarem w kategorii najlepszego filmu, „Milczenie owiec” z Anthonym Hopkinsem i Jodie Foster w rolach głównych.

Podobnie jak „Lambs”, „Longlegs” opowiada także o początkującym agencie FBI, który ma wyjątkowe predyspozycje do tropienia poszukiwanego zabójcy.

Jednakże, podczas gdy Clarice Starling sprytnie potrafiła wyciągnąć informacje od doktora Hannibala Lectera, agentka specjalna Lee Harker (Maika Monroe) jest nieco jasnowidzką.

Po tym, jak dzięki samej intuicji z łatwością schwytała kolejnego mordercę, jej przełożona, agentka Carter (Blair Underwood), prosi Lee, aby przyjrzała się sprawie Longlegsa — tajemniczej postaci, która w ciągu 30 lat zostawiła satanistyczne listy w związku z 10 makabrycznymi morderstwami rodzinnymi, wprawiając tym samym władze w zakłopotanie.

Nigdy nie znaleziono dowodów na to, że popełnił zabójstwo, ani śladów jego obecności na miejscu zbrodni. Tylko litery napisane przerażającymi symbolami.

W każdym przypadku za śmierć dziecka odpowiadał ojciec, który – jak przypuszczają władze – został do tego zmuszony przez Longlegsa.

Nieśmiały i emocjonalnie zimny Lee goni go, podczas gdy czas do kolejnej brutalnej masakry jest coraz krótszy.

Film Perkinsa jest pełen zaskakujących zdarzeń, jeszcze bardziej zaskakujących dzięki połączeniu gatunków. Akcja rozgrywa się w moralnie ryzykownych latach 90. XX wieku, jest trochę wiejskim policyjnym proceduralnym, jak „Twin Peaks”, ale jego nadprzyrodzone i religijne elementy dodają odcieni „Carrie” Briana De Palmy. Podobnie jak artystyczne ujęcia Perkinsa.

Strach czai się pod każdym idealnie oświetlonym łukiem. A każdy szczegółowy, nudny pokój ma takie samo przeczucie eksploracji zakurzonej starej piwnicy twoich dziadków jako dziecka.

A gdy Lee bada te złowrogie miejsca, Monroe jest doskonała. Jej Lee jest niespokojna i odpychająca, ale też niespodziewanie zabawna. Rozmowy telefoniczne z nieco dziwną matką Lee, Ruth (Alicia Witt), są wielowarstwowe. Wydaje się, że nie przepadają za sobą, ale ona i tak dzwoni do mamy codziennie.

Monroe miała wzloty i upadki w karierze. Szczególnie podobała mi się w „Honey Boy” z 2019 r., chociaż było w jej CV sporo więcej „Bling Ring”. Ten skupiony i poważny występ będzie punktem zwrotnym w karierze aktorki.

Skręt Cage’a w lewo do Crazytown miał miejsce dawno temu i uwielbiam tę pokręconą jazdę.

Co jest tak niepokojącego w jego Longlegs, to fakt, że mimo że jest duży i karykaturalny, ten dziwak jest po prostu wystarczająco wiarygodny. Można go spotkać późno w nocy na parkingu przy autostradzie lub, nie daj Boże, na pustym peronie metra. Cage robi z mordercy posiłek.

W tym kiepskim letnim okresie spędzonym w kinie, coś w końcu zaczęło działać.