Mia Goth (po lewej) i Halsey w „MaXXXine”.

Justin Lubin/Dzięki uprzejmości A24

Chwalebny pean na cześć ponurej zmysłowości i krwawego nadmiaru seksualnego wykorzystywania i horroru z lat 80. Maszyna uzupełnia trylogię gwiazd Ti Westa dla jego nieustraszonej muzy Mii Goth w przemiły sposób. Podobnie jak jego poprzednicy, X I Perłato radosne zanurzenie się w tropiki filmów retro z żywymi nawiązaniami do epoki, tym razem z luksusową obsadą drugoplanową. Jak lodowata brytyjska reżyserka Elizabeth Debicki, dająca Maxine Minx z filmu Gotha szansę na przeskoczenie od gwiazdy porno do bardziej legalnej kariery, mówi o swoim projekcie fabularnym: „To film klasy B z pomysłami na poziomie A”.

Dotyczy to w nie mniejszym stopniu najnowszego psychoseksualnego thrillera Westa. Choć nigdy nie zaniedbujemy rozlewu krwi i rozlanych wnętrzności podręcznikowego slashera, każdy z trzech charakterystycznych, a jednocześnie spójnych filmów (scenarzysta i reżyser nie wykluczył czwartego) stanowi także pełen miłości hołd dla estetyki filmowej danej epoki.

Rozkładanie się Teksańska masakra piłą mechaniczną country o mrocznym i brudnym grindhouse’owym klimacie, X opowiedział historię amatorskiej ekipy filmowej kręcącej film porno w odległych rejonach stanu Lone Star pod koniec lat 70., dopóki ich wymarli gospodarze Holy Roller na odizolowanej farmie nie dowiedzieli się, co dzieje się w stodole. Perła cofnął się do roku 1918, by ponownie odwiedzić żonę rolnika – kiedy młodość i uroda były po jej stronie, a jej marzenia o sławie wciąż nienaruszone – mieszając bujny styl melodramatu z połowy stulecia ze stylem musicali Technicolor.

Goth wykonał podwójną pracę X, grając zarówno Maxine, dziewczynę i gwiazdę reżysera filmów dla dorosłych, jak i zabójczą wiedźmę Pearl. W dalszej części wcieliła się w rolę młodej Pearl, drażniąc się ograniczeniami narzucanej przez jej opresyjną matkę, jednocześnie tęskniąc za sławą i odkrywając swoje żarłoczne libido. W pewnym pamiętnym momencie podnosi stracha na wróble, by otrzymać seksualne kopnięcia, co jest sceną typową dla upodobania Westa do mrugania do oddzwonień, biorąc pod uwagę, że film porno w X był zatytułowany Córka rolnika.

Nowa część, której akcja rozgrywa się w 1985 roku, opowiada o Maxine Gotha, która miała około 30 lat. Doskonale radzi sobie jako prawdziwa gwiazda dynamicznie rozwijającego się rynku wideo-pornografii, poruszając się po Hollywood kabrioletem z toaletką „MaXXXine”, choć nadal musi uzupełniać swoją pracę w filmach dla dorosłych występami w peep-show.

Czerpiąc z prawdziwej historii, seryjny morderca nazywany Nocnym Łowcy terroryzuje Los Angeles, żerując na młodych kobietach. Maxine upiera się jednak, że potrafi o siebie zadbać, co udowadnia, udzielając bolesnej lekcji jąderom napastnika z nożem w filmie Buster Keaton. „Rzuć to, Buster” – mówi mu, wyciągając broń.

Zabójstwa Night Stalkera podsyciły ogień wśród bojowników o wartości rodzinne, protestujących przeciwko przemocy i porno zalewającym rynek rozrywki, a West (który także był montażystą) podkreśla ten klimat moralnej histerii, wrzucając szybki klip przedstawiający przybycie frontmana Twisted Sister, Dee Snidera zeznawać przed senacką komisją sprzeciwiającą się cenzurze przemysłu muzycznego.

Urok celebryty i lepkie skrzyżowanie tego, co cielesne i duchowe, były głównymi motywami przewijającymi się przez całą trylogię. Jest oczywiste, że szorstki, czarno-biały film domowy, który służy jako prolog Maszyna – w którym młoda dziewczyna tańczy, podczas gdy jej ojciec, kaznodzieja poza kamerą zapewnia ją, że zostanie gwiazdą ich kościoła – będzie miało makabryczne echa współczesności. „Nie zaakceptuję życia, na które nie zasługuję” – mówi dziecko, sumiennie powtarzając credo ojca.

Właściwy film rozpoczyna się, gdy z zaciemnionej sceny dźwiękowej oglądamy, jak Maxine otwiera drzwi i pewnie wkracza pod bujną kaskadę pierzastych włosów, ubrana w dopasowany dżinsowy top z wiązaniem na szyi i dżinsy oraz buty na szpilkach . Czyta dla głównej roli w Purytanin 2, thriller o opętaniu przez demony, który ambitna reżyserka Liz Bender (Dębicki) zamierza wykorzystać jako odskocznię od wideo-paskudów do mainstreamowych projektów. Maxine postrzega go również jako swój pojazd typu crossover. Naturalnie udaje jej się dostać na przesłuchanie, beztrosko naśmiewając się z blondynek na zewnątrz, że marnują czas.

Liz żąda od Maxine całkowitego zaangażowania, ale okazuje się to wyzwaniem, gdy wciąż pojawiają się niepożądane rozproszenia, a wśród nich przebłyski traumatycznych wydarzeń w jej głowie. X wspomnienia.

Ostatnio widziano dwie jej przyjaciółki z branży porno, Amber (Chloe Farnworth) i Tabby (Halsey), udające się na imprezę do Hollywood Hills zorganizowaną przez tajemniczego producenta. Maxine otrzymuje anonimowe nagranie wideo przedstawiające niepokojącą przemoc, a dwójka detektywów, Williams (Michelle Monaghan) i Torres (Bobby Cannavale), zaczyna na niej polegać, aby dzielić się informacjami, podczas gdy powiązane z nią ofiary zaczynają się mnożyć.

Co gorsza, obskurny prywatny detektyw z Luizjany, John Labat (Kevin Bacon), staje się utrapieniem, pełniąc rolę mediatora dla tajemniczego klienta, początkowo postrzeganego jedynie jako para zaciśniętych dłoni w czarnych skórzanych rękawiczkach. Prawnik Maxine, Teddy (Giancarlo Esposito), okazuje się pomocny w walce ze szkodnikami, co kończy się jedną z bardziej spektakularnych śmierci w trylogii. Ale nieustraszoność Maxine ostatecznie stawia ją w niepewnej sytuacji, w której staje twarzą w twarz ze swoją przeszłością.

Wyczucie czasu i miejsca Westa jest nienaganne, począwszy od tandetnego, krzykliwego brudu Hollywood Boulevard z tamtej epoki, z jego asortymentem punków, dziwaków i podszywających się pod celebrytów, po ognisty i siarkowy „Satanic Panic” z obłąkaną kulminacją.

Wykorzystanie słynnych zabytków ma charakter humorystyczny, od strategicznej akcji rozgrywającej się wokół znaku Hollywood po olśniewającą premierę w Chińskim Teatrze Mann’s, jak go wówczas nazywano; z Psychol dom wciąż stojący w opłakanym stanie na tyłach domu, pokazane w ujęciu buta Maxine gaszącego papierosa na gwieździe Alei Gwiazd Thedy Bara.

Kiedy na cmentarzu Hollywood Forever pojawiają się dwie ofiary morderstwa, policjant informuje Williamsa i Torresa: „Ciała znalazła para homoseksualistów krążących po grobie Judy Garland”. To jeden z wielu elementów dialogu kojarzącego się z tamtymi czasami, nawet jeśli jest to historycznie nieścisłe, biorąc pod uwagę, że szczątki Garland przeniesiono tam dopiero w 2017 roku.

Umiejętności gatunkowe Westa dorównują jego zamiłowaniu do wyglądu i klimatu filmu klasy B z lat 80., co stanowi niewątpliwe nawiązanie, które jednak wykracza poza pastisz.

Nieocenioną pomoc zapewnia mu DP trylogii Eliot Rockett, który wplata kilka hipnotyzujących sekwencji śledzenia, zwłaszcza na początku, gdy Maxine paraduje z samochodu do studia porno, nabierając garść kokainy z pojemnego słoika na ciasteczka, przygotowując się do nakręcenia sceny z niegrzeczną pielęgniarką. W innej świetnej sekwencji Liz i Maxine śmigają po zapleczu studia na wózku golfowym, zapewniając swobodny komentarz na temat rozmytych granic między rzeczywistością a iluzją w Hollywood. Film zmienia atmosferę między palącym światłem dziennym a ponurymi nocnymi krajobrazami, tu i ówdzie naznaczonymi neonami.

Zręczne rozmieszczenie wycieraczek, podział ekranu i przełączniki proporcji również przywołują ten okres, podobnie jak smakowita produkcja i kostiumy, odpowiednio, Jasona Kisvardaya i Mari-An CEO. Nostalgiści pochłoną hity ścieżki dźwiękowej, wśród nich utwory ZZ Top, New Order, Judas Priest i Kim Carnes, a także niezbędny synth-popowy rytm „Obsession” Animotion. A mrożąca krew w żyłach ścieżka dźwiękowa Tylera Batesa pomaga zwiększyć napięcie.

Film czerpie mnóstwo soku z obsady. Debicki to autorytet bez ściemy i wyrazisty emocjonalny dystans jako zdeterminowana kobieta, która chce odcisnąć swoje piętno na tym, co wciąż jest światem mężczyzn; Esposito, w spektakularnej peruce, to podejrzany agent, który paternalistycznie chroni swojego klienta; Monaghan i Cannavale tworzą pikantną dynamikę między partnerami z organów ścigania, z Williamsem jako inteligentnym, zrównoważonym i nieudanym aktorem Torresem bardziej porywczym; a Bacon gryzie brudnego, spoconego Labata z lubością i wielkim, ciągnącym się akcentem N’Awlins, popijając Bloody Mary lub popijając z butelki Pepto Bismol.

Halsey w swojej krótkiej turze daje dobrą Debi Mazar, podczas gdy Lily Collins jest zabawna w roli przeszczepistki majątku komunalnego w North Yorkshire, która przeżyła przerwę w pierwszej Purytanin film, muzyk i aktor Moses Sumney sprawia wrażenie wyluzowanego przyjaciela Maxine z wypożyczalni wideo na dole, a Simon Prast odgrywa dużą rolę w kluczowej roli, którą najlepiej zachować jako niespodziankę.

Ostatecznie, oczywiście, to jest show Mii Goth i fani nie chcieliby tego w żaden inny sposób. Jest magnetyczną obecnością, która wzmacnia swoją władzę jako nowego rodzaju królowej krzyku, wystarczająco twardą, by wymierzać kary, jak i je przyjmować.

W ciągu zaledwie dwóch lat aktorka i jej reżyser stworzyli niezwykle rozrywkową trylogię slasherów, która nawiązuje do przeszłości, a jednocześnie kroczy naprzód w meta przyszłość, pysznie przebijając pogoń za sławą i pokusę pożądania z wylewem miłości do rzemiosła filmowego. Kiedy Maxine kroi linię kokainy swoją kartą SAG, możesz mieć nadzieję, że nie widzieliśmy jej po raz ostatni.