A24

Obejmująca dziesięciolecia trylogia horroru Ti Westa, której początki sięgają końca lat 70 X (2022), a następnie cofnęliśmy się o ponad pół wieku, by obejrzeć prequel I wojny światowej z tego samego roku Perła, teraz szybko przenieś się do połowy lat 80. z capperem, który wymaga nieco więcej przemyśleń niż jego krwawe, zadowalające publiczność poprzednie. Wybaczono by ci, gdybyś pomyślał, że lata Reagana będą bezpieczną przestrzenią Westa, biorąc pod uwagę doskonały utwór z epoki z 2009 roku Dom Diabła (który obejmuje podobny temat, tematycznie), ale Maszyna nawiązuje do tego rodzaju szczegółów w zaskakujący sposób. Pomimo oczywistego układu gatunkowego, który obiecuje znacznie więcej przemocy, niż można by się spodziewać, ale jest dość krwawy, gdy się go otrzyma – film Westa jest w rzeczywistości abstrakcyjnym pomysłem na temat kobiet w kinie, opartym na cytacie Bette Davis: „ W tym biznesie, dopóki nie jesteś znany jako potwór, nie jesteś gwiazdą.

Wszystko zaczyna się w 1959 roku od czarno-białego domowego filmu przedstawiającego tańczącą młodą dziewczynę. „To moja córeczka” – mówi ojcowski głos poza ekranem. Z pewnością jest ambitna. „Zrobię wszystko, co trzeba” – mówi mu radośnie i dobitnie. „Nie zaakceptuję życia, na które nie zasługuję!” Dziewczyną jest młoda MaXXXine Minx (Mia Goth) i choć film nie mówi tego wyraźnie przez chwilę, przed szokującymi wydarzeniami z X — „Teksańska masakra podczas sesji porno”, jak to później ujęto w nagłówkach tabloidów — wygląda na to, że MaXXXine jest już wystraszona surowym wychowaniem pod apodyktycznym, ultrareligijnym ojcem (złowrogim Simonem Prastem).

Cięcie do roku 1985, a MaXXXine jest teraz w Hollywood i testuje kontynuację horroru, Purytanin II. Jej przesłuchanie to po części geniusz, po części wypadek samochodowy. Biorąc pod uwagę jej wiek, czyli 33 lata, osiąga go przerażająco fascynującym występem przypominającym fenomenalną scenę Naomi Watts w filmie Napęd Mulhollanda. „Widziałam diabła” – intonuje – „prześladującego mnie jak widmo z mojej przeszłości”. Pomimo doświadczenia MaXXXine związanej z pornografią – co nadal stanowi jej codzienną pracę – i niemal absurdalnej pewności siebie („Zawsze miałam szerszą wizję siebie”), reżyserka filmu, Elizabeth Bender (Elizabeth Debicki), jest pod wrażeniem. Wyczuwając to zwycięstwo, MaXXXine wychodzi na parking, gdzie czeka kolejka dziewcząt z identyfikatorem, które równie dobrze mogłyby być nią. „Równie dobrze możecie już iść do domu, bo cholernie mi się udało” – krzyczy, a szalony utwór ZZ Top „Give Me All Your Lovin’” rozpoczyna właściwy film.

Ta sekwencja kredytowa obejmuje wiele kwestii, czyli gdzie Maszyna różni się od swoich poprzedników. Film Westa, zamiast go przywoływać, reklamuje swoje czasy i opisuje wydarzenia z połowy lat 80.: seryjny morderca Richard Ramirez (znany również jako Nocny Łowca) był na wolności w Kalifornii, a żona Ala Gore’a, Tipper, miała misję sprzątania. zaczęła słuchać muzyki rockowej i rapowej po tym, jak podsłuchała, jak jej 11-letnia córka słucha „Darling Nikki” Prince’a o charakterze jednoznacznie seksualnym. Odtąd tacy moralnie spięci protestujący w ramach sprzątania nigdy nie będą daleko od akcji; jak wyjaśnia Bender: „Ludziami wściekłymi bardzo łatwo jest kierować”.

Jednak gdy zaczynają pojawiać się okaleczone ciała prostytutek, napiętnowane satanistycznymi symbolami, na myśl przychodzi Nocny Łowca. Dwoje z nich to przyjaciele MaXXXine, co zwraca na nią uwagę kilku gliniarzy z Los Angeles (natchnione i charyzmatyczne połączenie Michelle Monaghan i Bobby’ego Cannavale’a). MaXXXine odmawia współpracy, bardziej zdenerwowana przez obskurnego prywatnego detektywa Johna Labata (Kevin Bacon), który zna jej prawdziwe imię i – co ważniejsze – wydaje się posiadać klucz do tożsamości prawdziwego zabójcy.

A teraz ogłoszenie publiczne dla znających się na gatunkach: wiedzcie od razu, że zwiastun jest kiepski; Kręte thrillery erotyczne Briana De Palmy po prostu kształtują nastrój i nie zajdziesz zbyt daleko, próbując zgadnąć, kim jest przekornie rzadko widywany zabójca, po prostu na podstawie ich androgynicznego czarnego stroju. Tak samo nie jest to hołd złożony Włochom giallo; z wyjątkiem jednego bardzo krwawego scenerii, nie jest to tajemnica morderstwa w zwykłym tego słowa znaczeniu.

W rzeczywistości ujawnienie jest naprawdę dość rozczarowujące po piekielnym prowadzeniu X I Perła, obaj swobodnie eksperymentowali z technikami opowiadania historii i gramatyką filmową, aby sprzedać skwierczący i stek. Co zaskakujące, pomimo oczywistego ukłonu w stronę porno-szykowego wybuchu braci Mitchell z 1972 roku Za Zielonymi DrzwiamiZachód jest bardzo tym razem tradycyjnie, dosłownie przemierzając teren studia Universal w podróży, która zabierze MaXXXine do Psycho dom i cóż… to jest to Naprawdę the Powrót do przyszłości zestaw na plac miejski?

Te kolejne momenty narastają, ponieważ – i to może być całkowite przypuszczenie – West nie wydaje się być zainteresowany zakończeniem swojej trylogii kolejnym pastiszowym horrorem. Czasami niezdarnie, ale częściej nie, Maszyna ma wiele do powiedzenia na temat uprzedmiotowienia i poniżania kobiet w Hollywood jako aktorek i reżyserek, a także umniejszania horroru jako gatunku. Jako figurantka Dębicki ma trochę nosa ze swoim występem, żądając perfekcji, choć nie do końca emanując pasją, ale trudno nie dostrzec, skąd pochodzi, kiedy na planie wygłasza MaXXXine motywującą przemowę, upierając się: „My udowodnimy im wszystkim, że się mylą, w pięknej, pieprzonej rzezi.”

Tytuł: Maszyna
Reżyser/scenarzysta: Ti West
Rzucać: Mia Goth, Elizabeth Debicki, Kevin Bacon, Michelle Monaghan, Bobby Cannavale
Ocena: R
Dystrybutor: A24
Czas trwania: 1 godzina 43 minuty