Dwie największe rywalizacje krykieta – Indie z Pakistanem i Australia z Anglią – rozegrano w ciągu 24 godzin podczas Mistrzostw Świata T20 2024.

Chociaż te zacięte rywalizacje nadal budzą wielkie emocje, walka Australia vs Anglia nie spełniła oczekiwań, a Australia bez problemu wygrała mecz T20. Kontra Indie kontra Pakistan zawsze wywołują histerię i po raz kolejny tak było nawet w Nowym Jorku, ponieważ w USA mieszka wielu emigrantów z obu krajów.

Przystępując do walki w wadze ciężkiej, Indie przegrały tylko jeden konkurs Pucharu Świata z Pakistanem i było to w formacie T20 w 2021 roku.

Wiele lat temu ten brak równowagi został częściowo wyjaśniony przez odznaczonego indyjskiego krykieta: „Pakistan próbuje zaimponować Indiom” – wyjaśnił – „podczas gdy my jesteśmy zainteresowani jedynie wywarciem wpływu na Zachód”.

Wcześniejsza historia krykieta pakistańskiego może również pomóc w wyjaśnieniu blokady Indii podczas meczów w Pucharze Świata. Na początku 1973 roku drużynę pakistańską określano mianem „Panikstanu” ze względu na samobójczy charakter ich 92-biegowej porażki z Australią na MCG. Następnie potwierdzili swój nowo nabyty przydomek, przegrywając trzeci test w SCG o 52 biegi, mimo że gonili jedynie za umiarkowanym celem 159.

Pseudonim „Panikstan” ponownie wysunął się na pierwszy plan podczas Mistrzostw Świata w 2024 r., gdy Pakistan przegrał w Nowym Jorku kluczowe zawody z Indiami. Po manewrowaniu na silną pozycję, na której przewidywano zwycięstwo, Pakistan skapitulował i przegrał sześcioma seriami spotkanie z niską liczbą punktów.

Było to kolejne typowe zwycięstwo starszego brata nad młodszym bratem i ten syndrom mocno zaciążył na Pakistanie w spotkaniach w Pucharze Świata.

W Super Eight nadal trwa bardzo zacięta rywalizacja w krykieta – Indie vs Australia. Konkurs ten stał się w ostatnich latach hitem kinowym.

Jednak w Toronto w 1996 roku obie drużyny połączyły się w przyjaźni w serii w odpowiednio nazwanym Toronto Cricket, Skating and Curling Club. W serii pięciu meczów był remis do dwóch, gdy jeden z indyjskich graczy przezabawnie zauważył: „Żołnierze ustawiają się na granicy uzbrojeni w kamienie, ale nie wiedzą, w którą stronę je rzucić”.

Indie i Pakistan radziły sobie tak dobrze, że zapytałem mieszaną grupę graczy: „Dlaczego oba kraje toczą wojny, skoro gracze mogą swobodnie przebywać w towarzystwie?”

Odpowiedź była odkrywcza, a jednocześnie niepokojąca. „Rozumiemy się i jemy podobne jedzenie” – powiedział indyjski gracz – „i ogólnie ludzie dobrze się dogadują, ale politycy w każdym kraju lubią podgrzewać atmosferę”.

Boiska w USA ponownie wzbudziły kontrowersje, szczególnie obiekt w Nowym Jorku, który spotkał się z dużym negatywnym rozgłosem i okazał się trudny dla pałkarzy. W wielu przypadkach wynik nieco przekraczający 100 okazywał się zwycięski.

Reputacja USA w zakresie dostarczania podejrzanych ofert nie jest nowa. We wrześniu 1999 roku relacjonowałem serię pięciu meczów pomiędzy Indiami A a Australią A w Los Angeles, gdzie odpowiednimi kapitanami byli VVS Laxman i Adam Gilchrist, obaj cieszący się znakomitymi karierami międzynarodowymi.

Boiska z tej okazji można było opisać jedynie jako „liny”, zwłaszcza gdy grali prawdziwi zawodnicy, tacy jak Brett Lee. W 1999 r. podejrzane boiska zostały przyjęte ze wzruszeniem ramion, ale biorąc pod uwagę, że drużyna USA zakwalifikowała się do Super Eight i była promowana jako realny kraj krykieta, nie jest to wystarczająco dobre. Pamiętaj, że krykiet w USA od dawna nękany jest chaosem organizacyjnym, a to może być kolejny przykład chaosu panującego w jego administracji.

Chociaż boiska T20 nigdy nie powinny całkowicie faworyzować pałkarzy, nie ma usprawiedliwienia dla nawierzchni uznawanych za niebezpieczne.

W Super Eight nadal trwa bardzo zacięta rywalizacja w krykieta – Indie kontra Australia. Konkurs ten stał się w ostatnich latach hitem kinowym.

Nawet jeśli te dwie drużyny zapewnią kolejne ekscytujące zawody, nie powinno to kamuflować problemu USA. Jeśli krykiet chce osiągnąć postęp w USA, musi znacznie ulepszyć administrację i boiska, a jednocześnie przekonać lokalnych graczy, że jest to gra, w którą warto zagrać.