Wzajemne uznanie czy kontrola szkód przez celebrytów? Najwyraźniej nowy chłopak Taylor Swift – Matty Healy, z 1975 roku – kpił z rapera z Bronxu, Ice Spice, i wygłaszał inne obraźliwe komentarze pod usuniętym od tego czasu podcastem, który mógł (ale nie musi) być ironiczną komedią; rozbłysły media społecznościowe. Teraz, głosząc wszystkim podziw i dobre uczucia, Ice Spice znajduje swój moment w zremiksowanym utworze Swift, który przewiduje karmiczną zemstę na wszystkich antagonistach i przeszkodach piosenkarki. Ice Spice wykorzystuje okazję w swoim wersecie, ostrzegając: „Karma nigdy nie jest leniwa”. JON PARELES

Beyoncé przekazała teraz pierwszą minutę swojej piosenki „America Has a Problem” Kendrickowi Lamarowi — raperowi, który zdobył nagrodę Pulitzera i który wcześniej z nią współpracował. Jego wersety wykorzystują wiele głosów i rejestrów do wszczynania walk z korporacjami (Universal) i technologią (sztuczna inteligencja), jednocześnie uznając historię hip-hopu, chwaląc Jay-Z. Jest to komercyjny impuls do albumu „Renaissance”, który również pogłębia jego poczucie wielowarstwowych tradycji i tradycji. W jakiś sposób czas nowego utworu wynosi 4:20. PARALE

Dua Lipa, „Taniec nocy”

„Nie gram bezpiecznie” – upiera się Dua Lipa przy swoim błyszczącym, pocałowanym dyskotekowo „Dance the Night”, pierwszym singlu ze ścieżki dźwiękowej do nadchodzącego filmu „Barbie”. Ale sama piosenka — powtórka sprawdzonej formuły „Future Nostalgia” z odrobiną „Can’t Stop the Feeling!” wrzucony — przedstawia argument przeciwny. Choć rozczarowująco samopoważna i lekka na obozie „Barbie Girl”, „Dance the Night” to bezbarwna, zabawna letnia piosenka, która pokazuje pewność siebie Lipy: „Och, mój strój jest taki ciasny” – śpiewa – „Dziś wieczorem możesz zobaczyć bicie mojego serca ”. LINSAY ZOLADZ

Woda z twoich oczu, „Wszyscy są zmiażdżeni”

Utwór tytułowy ze znakomitego nowego albumu brooklyńskiego art-rockowego duetu Water From Your Eyes „Everyone’s Crushed” to rodzaj lirycznej kostki Rubika, w której Rachel Brown przekręca i przestawia kilka śmiertelnie poważnych fraz, aż wpadają w nowe znaczenia. „Jestem ze wszystkimi, których kocham, i wszystko boli” — oświadcza Brown, co skłoniło Nate’a Amosa do wyrzucenia z siebie żrącego, kanciastego gitarowego riffu. W piosence jest miejsce zarówno na zbiorowe poczucie ogólnego złego samopoczucia, jak i ulgę wynikającą z dzielenia się nim z innymi: „Jestem ze wszystkimi, których ranię”, podsumowuje Brown, „i wszystko jest miłością”. ZOLADZ

Squid to jeden z brytyjskich zespołów, który rekonfiguruje prog-rock w ślad za post-punkiem, mieszając muzyczną technikę i zjadliwą postawę. W „The Blades” Squid ustawia napięty rytm 7/4 i sękaty kontrapunkt gitar, bębnów i rogów, gdy Ollie Judge śpiewa, insynuując i ostatecznie krzycząc, o inwigilacji i bezduszności. Piosenka osiąga szczyt z przerażającą wizją tłumów, które wyglądają jak źdźbła trawy, „błagając o przycięcie”, a następnie zwęża się do cichej wyalienowanej kody. PARALE

Jeff Rosenstock, „Lubię cię bardziej”

Jeff Rosenstock, punkowiec z Long Island, ma talent do pisania refrenów do wspólnego śpiewania, co widać w pełni w „Liked U Better”, jedynym w swoim rodzaju singlu, który jest równie porywający, co chwytliwy. Pęd myśli i kołatanie serca wyznaczają antyczne tempo utworu, po czym odrzuca je wszystkie w oczyszczającym refrenie: „Lubiłem cię bardziej, kiedy nie myślałem o tobie”. ZOLADZ

Jess Williamson, „Czas nie jest przypadkowy”

Drobny rytm automatu perkusyjnego z aplikacji na telefon komórkowy tyka za „Time Ain’t Accidental”, piosenką o zupełnie nowym romansie z długoletnim przyjacielem z rzadko odwiedzanego miasta. Jess Williamson, urodzona w Teksasie, ale dużo podróżująca, ostatnio współpracowała z Katie Crutchfield (Waxahatchee) jako country indie-rockowy zespół Plains; będzie to tytułowa piosenka jej następnego solowego albumu. „Mam życie gdzieś bardzo daleko” — śpiewa, a później, gdy dołącza do niej gitara i banjo: „Spójrz mi w oczy, wiem, że to eksperyment”. Ale piosenka rozkoszuje się pozostawaniem oczarowanym. PARALE

Sytuacja jest jasna – „You have man, ja got girl” – ale muzyka jest rozmyta i oszołomiona, ponieważ autorzy piosenek R&B Blk Odyssy z Austin i Kirby z Memphis wymieniają się wrażeniami i racjonalizacjami na temat niewierności, która była napędzana przez „dopamina i Hennessy”. Ponad powolnym, zamroczonym rytmem, pośród chaosu echa głosów i elektrycznego sitara, przekaz Blk Odyssy jest pełen niedowierzania i wahania, na co odpowiada wysoki szept Kirby’ego, obaj niepewni, a potem zakochani; „Do zobaczenia w następnym życiu”, ślubują przed rozstaniem. PARALE

Ichiko Aoba, „Kosmiczne sieroty”

„Space Orphans” dołącza do obszernego katalogu cichych, szkieletowych, kojących piosenek Ichiko Aoby, którym często towarzyszy tylko jej gitara akustyczna; przypominają bossa novy, amerykański folk-pop i japońskie melodie koto. Aranżacja smyczków — ciepła, a czasem harmonijnie niejednoznaczna — otwiera utwór, gdy jej japoński tekst mówi o nieziemskim romansie, w którym „Idziemy spać każdej nocy/W jakimś cichym miejscu, które nie jest ani lądem, ani morzem”. W inicjatywie kierowanej przez Briana Eno o nazwie EarthPercent, Ziemia jest uznawana za współautora i otrzymuje tantiemy za programy środowiskowe. PARALE

Anjimile, „Król”

W „Królu” wyraźnie słychać echa minimalizmu Philipa Glassa, Meredith Monk i Steve’a Reicha. Utwór przechodzi od złożonego, pozbawionego słów chorału do klawiszowego wiru arpeggio, gdy Anjimile śpiewa biblijne aluzje i rozsądne rady: „Co cię nie zabije, prawie cię zabiło” — zauważa. PARALE