Eksperci określają tę epidemię jako najgorszą epidemię wirusa Ćandipura, jakiej Indie doświadczyły od ponad 20 lat. Większość ofiar stanowią dzieci i nastolatkowie.

Według danych opublikowanych we wtorek przez rząd Gudżaratu, liczba pozytywnych przypadków wirusa Chandipura wzrosła do 59, przy czym ogólna liczba zgłoszonych przypadków wirusowego zapalenia mózgu wynosi obecnie 159, a liczba ofiar śmiertelnych wynosi 71.

Aktywny nadzór prowadzą zespoły szybkiego reagowania w służbie zdrowia, akredytowani działacze społeczni na rzecz zdrowia (ASHA) oraz pielęgniarki i położne pomocnicze (ANM), aby szybko identyfikować przypadki i kierować podejrzane przypadki do pobliskich szpitali i uczelni medycznych, które zapewniają całodobową specjalistyczną opiekę i wsparcie w zakresie respiratorów.

Wybuch wirusa Chandipura w Indiach: Spostrzeżenia

Początkowe objawy wirusa Chandipura są podobne do objawów grypy, ale mogą szybko rozwinąć się w zapalenie mózgu, śpiączkę i śmierć w ciągu 24 do 48 godzin. Dzieci poniżej 15 roku życia są najbardziej bezsilne. Nie jest jasne, w jaki sposób wirus dostaje się do mózgu i powoduje zapalenie mózgu. Zasugerowano, że gdy zarażony owad ugryzie osobę, aby najeść się krwi, wydala ona ślinę zawierającą infekcję.

Następnie infekcja rozprzestrzenia się do krwi danej osoby i zanieczyszcza komórki odpornościowe zwane monocytami (rodzaj białych krwinek), gdzie imituje, niezauważona przez układ odpornościowy. Następnie wirus przemieszcza się do ośrodkowego układu nerwowego i przebija się przez barierę krew-mózg, aby dostać się do mózgu.

Mówi się, że wirus uwalnia białko zwane fosfoproteiną wewnątrz komórek mózgowych w ciągu sześciu godzin od zarażenia ofiary, powodując szybką śmierć. Obecnie nie ma leków przeciwwirusowych do leczenia osób zakażonych infekcją Chandipura. Ponadto nie ma szczepionki.

Wirus Chandipura: Historia

Od czasu pierwszego wykrycia zakażenia w 1965 r. większość przypadków ograniczała się do subkontynentu indyjskiego. W każdym razie cyrkulacja geologiczna zakażenia sięga poza Indie. Zostało ono zidentyfikowane u muchówek w Afryce Zachodniej w latach 1991 i 1992 oraz u jeży w Senegalu (1990-96). Przeciwciała przeciwko zakażeniu Chandipura zostały dodatkowo wytropione u dzikich małp na Sri Lance w 1993 r.

Wirus Chandipura został nazwany na cześć wioski w Maharasztrze w Indiach, gdzie został po raz pierwszy zidentyfikowany w 1965 roku. Pierwszy poważny wybuch epidemii miał miejsce dopiero w 2003 roku w Andhra Pradesh, indyjskim stanie na południu, gdzie 329 dzieci uzyskało pozytywny wynik testu na obecność wirusa, a 183 zmarło. Ponadto w 2005 roku w Gudżaracie, stanie na północnym zachodzie, odnotowano wybuch epidemii z 26 przypadkami i wysokim wskaźnikiem śmiertelności wynoszącym 78%.

Niedawna epidemia, która dotknęła ponad 100 osób w Gudżaracie, zebrała szczególnie obfite żniwo wśród dzieci poniżej 15. roku życia. Przedstawiciele służb zdrowia publicznego wyrazili obawy dotyczące szybkiego rozprzestrzeniania się wirusa i nasilonych objawów.

Wybuch wirusa Chandipura: transmisja

Ten pałeczkowaty patogen należy do rodziny wirusów wścieklizny, które powodują zapalenie mózgu, podrażnienie i obrzęk mózgu. Ponadto rozprzestrzenia się głównie za pośrednictwem meszek, ale komary i kleszcze również mogą go rozprzestrzeniać.

Powszechne występowanie infekcji Chandipura w Indiach jest prawdopodobnie związane ze zmianą klimatu, a jej rozprzestrzenianie się przyspiesza z powodu ocieplenia, twierdzą eksperci. W wyniku zmiany klimatu w ostatnich latach wzrosła liczba chorób przenoszonych przez owady. Na przykład w połowie tego roku Indie zgłosiły nieograniczoną liczbę przypadków infekcji przenoszonych przez komary, w tym Zika, denga i Nipah.

Opublikowane po raz pierwszy: 08 sierpnia 2024 | 19:03 IST