Oprócz danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa, preferencje pacjenta, profile genetyczne i choroby współistniejące stanowią kluczowe czynniki wpływające na podejmowanie decyzji dotyczących leczenia pierwszego rzutu w przewlekłej białaczce limfatycznej (CLL), szczególnie w odniesieniu do wyboru pomiędzy inhibitorami BTK a terapią opartą na wenetoklaksie (Venclexta). , według lekarza Sanjala Desai.

Desai dodał, że chociaż dane retrospektywne i analizy post hoc sugerują potencjalną przewagę w zakresie przeżycia w przypadku stosowania inhibitorów BTK w porównaniu z wenetoklaksem w TP53-nieprawidłowa CLL, nadal potrzebne są przyszłe badania, aby potwierdzić optymalną sekwencjonowanie tych strategii.

„Przez najdłuższy czas [we only had] schematy oparte na chemioterapii [available in CLL]. Teraz jesteśmy w stanie leczyć naszych pacjentów w większości schematami bez chemioterapii, a chemioterapia naprawdę zeszła na drugi plan” – powiedział Desai, adiunkt medycyny na Oddziale Hematologii, Onkologii i Transplantacji Uniwersytetu Minnesoty w Rochester.

W wywiadzie z OncLive^®, Desai omówił, w jaki sposób informacja genetyczna może wpływać na wybór pomiędzy terapiami pierwszego rzutu w CLL; rozszerzono kwestię bezpieczeństwa, skuteczności i optymalnego sekwencjonowania kowalencyjnych i niekowalencyjnych inhibitorów BTK w tej przestrzeni; i omówili scenariusze, które uzasadniałyby zmianę pacjentów na alternatywne kowalencyjne inhibitory BTK w przypadku progresji lub toksyczności związanej z leczeniem.

OncLive: W jaki sposób informacja genetyczna wpływa na podejmowanie decyzji dotyczących leczenia w pierwszej linii CLL?

Desai: Pierwszy [topic I discussed in my presentation] było to, czy genetyka ma znaczenie przy wyborze między agentami pierwszej linii a myśleniem o tym [treatment] sekwencjonowanie. Pokazałem pewne dane retrospektywne, a także analizę post hoc z badania klinicznego, która sugerowała, że ​​inhibitory BTK mogą być bardziej skuteczne w leczeniu TP53-mutantem lub -delecją CLL w porównaniu z terapią opartą na wenetoklaksie. Można to wziąć pod uwagę przy wyborze pomiędzy tymi dwoma agentami na linii frontu. Jednak pacjenci, którzy [progress on] Wenetoklaks można skutecznie uratować za pomocą inhibitorów BTK [subsequent] linie – pokazałem pewne dane retrospektywne, które to pokazują. Do czego potrzebujemy przyszłych badań [elucidate is whether] istnieje ogólna przewaga w zakresie przeżycia [using] 1 agent [before the] inni na linii frontu TP53-mutant CLL.

Jakie są profile bezpieczeństwa i skuteczności acalabrutynibu (Calquence) i zanubrutynibu (Brukinsa) w porównaniu z ibrutynibem (Imbruvica) w CLL i jak te profile wpływają na sekwencjonowanie leczenia na pierwszej linii leczenia?

Omówiłem także dane wskazujące na korzystny profil bezpieczeństwa acalabrutynibu i zanubrutynibu, z punktu widzenia anemii i krwawień, w porównaniu z ibrutynibem, który był pierwszym w swojej klasie inhibitorem BTK zatwierdzonym do leczenia CLL. [Additionally]niektóre dane pokazują, że zanubrutynib ma lepszą skuteczność w porównaniu z ibrutynibem. Ogólnie rzecz biorąc, acalabrutinib i zanubrutinib [should be] uważany za [for use before ibrutinib] ze względu na ich korzystny profil bezpieczeństwa.

Głównie do sekwencjonowania pierwszej linii terapii, szczególnie w przypadku CLL [does not harbor] TP53 mutacji lub delecji, wybór pomiędzy różnymi lekami zależy również od preferencji pacjenta. Ich preferencje pomiędzy terapią o ustalonym czasie trwania a terapią długoterminową, a także profile chorób współistniejących pacjentów. Te rzeczy wchodzą w grę, gdy mamy dostępnych wielu agentów.

Pirtobrutynib [Jaypirca] i inne niekowalencyjne inhibitory BTK [enter the] aktualny paradygmat leczenia [in later lines] ponieważ mamy wszystkie dostępne dane [are in] pacjenci [who] Posiadać [progressed on] inhibitory wenetoklaksu i BTK [and are considered] podwójnie ogniotrwały. SAMOCHÓD T[-cell therapy] będzie [have a role] również w podobnej przestrzeni.

Jakie dane przemawiają za stosowaniem zanubrutynibu zamiast ibrutynibu lub acalabrutynibu u pacjentów z CLL, którzy nie byli wcześniej leczeni lub nie otrzymywali wcześniej inhibitorów BTK?

Zanubrutynib jest kowalencyjnym inhibitorem BTK. Istnieją dane wskazujące na jego skuteczność w leczeniu nawrotów/oporności na leczenie, a także na pierwszej linii leczenia. Niektóre dane, które pokazałem w mojej prezentacji, porównywały zanubrutinib z ibrutinibem. Przeprowadzono analizę równoważności, która dała wynik pozytywny, a następnie analizę wyższości pod kątem przeżycia wolnego od progresji [PFS] to również było pozytywne. Zanubrutynib może wykazywać lepszą skuteczność w porównaniu z ibrutynibem pod względem PFS i korzystnego profilu bezpieczeństwa. Jest to jednak inhibitor kowalencyjny, więc nie ma [role for] pacjenci, którzy [progress on] ibrutynib lub acalabrutynib. Prawdopodobnie wolałbym zanubrutinib [patients with] CLL nieleczona lub nieleczona wcześniej inhibitorami BTK. Dla nich jest to na pewno realna opcja, [and in] migotanie przedsionków u osób starszych [events] są często obserwowane, dlatego warto wybrać taką opcję leczenia, która nie zwiększa prawdopodobieństwa wystąpienia migotania przedsionków.

Kiedy u pacjentów z wcześniej leczoną CLL należy zastosować niekowalencyjny inhibitor BTK, pirtobutynib, jako najnowszy dodatek do arsenału leczenia CLL?

Pirtobrutynib jest inhibitorem niekowalencyjnym, a dane, którymi dysponujemy obecnie [with this agent] są zachęcające u pacjentów, którzy [progressed on] Inhibitory BTK. [This includes] podgrupa pacjentów, u których występuje [progressed on] zarówno inhibitory wenetoklaksu, jak i BTK. Także to [seems] jak pitobrutynib [produced] odpowiedzi [in this subgroup that were] podobny do [those seen in] cała kohorta. Według mnie pirtobutynib należy rozważyć u pacjentów, u których wystąpiła progresja w wyniku leczenia kowalencyjnymi inhibitorami BTK. Ponieważ venetoklaks ma również dobre dane w tej dziedzinie, zazwyczaj uważam, że tak [should use] wenetoklaks dla pacjentów, którzy [progress on] Najpierw należy podać inhibitory BTK, a pirobrutynib zarezerwować dla pacjentów, którzy na tym etapie wykazują podwójną oporność.

W jakich scenariuszach rozważyliby Państwo zmianę leczenia pacjentów na alternatywny kowalencyjny inhibitor BTK, jeśli wystąpi u nich progresja choroby?

Jeśli pacjenci widzieli kowalencyjny inhibitor BTK i jeśli leczenie [was] zatrzymany [due to] toksyczności specyficznej dla tego inhibitora [that] mogłoby występować rzadziej w przypadku innych leków, takich jak oporne na leczenie migotanie przedsionków po zastosowaniu ibrutynibu, wówczas zmieniłbym leczenie na zanubrutynib lub ibrutynib. Dzieje się tak dlatego, że mamy pewne dane [indicating that] jeśli kowalencyjne inhibitory BTK zostaną zatrzymane ze względu na toksyczność, inny kowalencyjny inhibitor BTK może nadal wykazywać dobrą aktywność u tego pacjenta. Taka byłaby sytuacja [in which I would switch] z jednego kowalencyjnego inhibitora BTK na inny.