Przegląd systematyczny i metaanaliza opublikowane w Lancet Diabetes & Endokrynologia wykazano, że inhibitory kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT2) zmniejszają ryzyko zgonu z powodu niewydolności serca (HF) i chorób układu sercowo-naczyniowego (CV) w szerokiej gamie podgrup pacjentów.

Pierwotnie opracowane do leczenia cukrzycy typu 2 (T2D), inhibitory SGLT2 zostały również powiązane z korzystnym wpływem na wyniki CV i nerek. W związku z tym badano je w wielu klasach chorób.

Niniejsza analiza została zaprojektowana w celu oceny wpływu inhibitorów SLGT2 na podgrupy chorób. W tym celu badacze przeszukali bazy publikacji do lutego 2024 r. w celu znalezienia dużych randomizowanych kontrolowanych badań inhibitorów SGLT2, w których wzięło udział ponad 1000 uczestników z cukrzycą typu 2, niewydolnością serca (HF), przewlekłą chorobą nerek (CKD) i/lub miażdżycową chorobą sercowo-naczyniową (ASCVD). Pierwszorzędowym wynikiem tej analizy był wynik złożony z pierwszej hospitalizacji z powodu niewydolności serca (HF) lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych (CVD).

W analizie uwzględniono łącznie 72 publikacje, 15 badań pierwotnych i 57 analiz wtórnych.

15 podstawowych badań miało łączną wielkość próby 100 952 pacjentów ze średnią wieku 65,5 lat (34,3% stanowiły kobiety; 73,7% z cukrzycą typu 2). Łącznie 53 764 pacjentów otrzymywało inhibitory SGLT2, a 47 188 otrzymywało placebo.

W połączonej populacji objętej badaniem inhibitory SGLT2 zmniejszyły ryzyko wystąpienia złożonego wyniku (wskaźnik ryzyka [HR]0,78; 95% CI, 0,75-0,82; Ja² = 5%; P <.0001), pierwsza hospitalizacja z powodu niewydolności serca (HR 0,71; 95% CI 0,67–0,75; I² = 0%; P <.0001), zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych (HR, 0,87; 95% CI, 0,83–0,92; I² = 7%; P <.0001), całkowita hospitalizacja z powodu niewydolności serca (HR, 0,70; 95% CI, 0,66-0,75; I² = 0%; P <.0001) i śmiertelność z wszystkich przyczyn (HR 0,89; 95% CI 0,84–0,94; I² = 37%; P <.0001) w stosunku do placebo.

W porównaniu z 22% redukcją ryzyka wystąpienia złożonego punktu końcowego związanego z inhibitorami SGLT2 w porównaniu z placebo w połączonej populacji badania, ryzyko wystąpienia głównego punktu końcowego zmniejszyło się o 21% u pacjentów z ASCVD, o 24% u pacjentów z HF, o 23% u pacjentów z PChN i o 23% u pacjentów z T2D.

Stratyfikowane według podgrup w każdej kohorcie chorobowej, ryzyko złożonego głównego punktu końcowego było zmniejszone u pacjentów z ASCVD od 9% przy braku współistniejącej przewlekłej choroby nerek do 24% przy współistniejącej przewlekłej chorobie nerek, u pacjentów z HF od 20% przy HF z zachowaną frakcją wyrzutową do 37% przy braku współistniejącej ASCVD, u pacjentów z CKD od 24% przy współistniejącym ASCVD lub HF do 42% przy braku współistniejącej HF, a u pacjentów z T2D od 18% przy braku współistniejącej przewlekłej choroby nerek do 25% przy współistniejącej przewlekłej chorobie nerek.

Wśród podgrup społeczno-demograficznych i klinicznych ryzyko wystąpienia złożonego punktu końcowego było stosunkowo podobne i wahało się od zmniejszenia o 17% u pacjentów z szacowanym współczynnikiem filtracji kłębuszkowej (eGFR) wynoszącym 90 ml/min/1,73 m² lub więcej, do 31% wśród pacjentów czarnoskórych.

Badanie to mogło być obarczone pewnym błędem, ponieważ korzyści z randomizacji mogły nie zostać zachowane wśród podgrup.

Autorzy badania doszli do wniosku, że „…inhibitory SGLT2 poprawiają wyniki sercowo-naczyniowe u pacjentów z niewydolnością serca, cukrzycą typu 2, przewlekłą chorobą nerek, miażdżycową chorobą sercowo-naczyniową i jakąkolwiek kombinacją tych chorób. Wyniki te były spójne we wszystkich podgrupach demograficznych”.

Ujawnienie: Niektórzy autorzy badań zadeklarowali powiązania z firmami biotechnologicznymi, farmaceutycznymi i/lub produkującymi urządzenia. Aby uzyskać pełną listę ujawnień autorów, zapoznaj się z oryginalnym odniesieniem.