Inteligencja emocjonalna, często pomijana w tradycyjnych metodach pomiaru inteligencji, może być ukrytym kluczem do sukcesu w nauce.

Choć od dawna uważa się, że sprawność poznawcza jest najważniejszym czynnikiem wpływającym na osiągnięcia edukacyjne, najnowsze badania przeprowadzone przez grupę międzynarodowych ekspertów wskazują na coś innego.

Badanie dostarcza dowodów na to, że inteligencja emocjonalna odgrywa tak samo istotną rolę w kształtowaniu ścieżki akademickiej studenta, jak inteligencja mózgowa.

Czym jest inteligencja emocjonalna?

Inteligencja emocjonalna (EQ) to zdolność rozpoznawania, rozumienia, zarządzania i wpływania na własne emocje oraz emocje innych osób.

Ten rodzaj inteligencji wiąże się ze świadomością wpływu emocji na zachowanie, wykorzystaniem świadomości emocjonalnej do kierowania myśleniem i działaniem oraz zarządzaniem emocjami w celu osiągnięcia osobistej i interpersonalnej skuteczności.

Inteligencję emocjonalną często dzieli się na cztery główne komponenty: samoświadomość, samokontrolę, świadomość społeczną i zarządzanie relacjami.

Inteligencja emocjonalna i nauka

Badania wspólnie prowadzili dr Margherita Malanchini z Queen Mary University of London i dr Andrea Allegrini z University College London. Eksperci ustalili, że umiejętności niepoznawcze, takie jak motywacja i samoregulacja, są kluczowymi czynnikami determinującymi sukces akademicki.

Umiejętności te odgrywają coraz większą rolę w edukacji dziecka, podkreślając wagę wspierania zarówno zdolności poznawczych, jak i niepoznawczych.

„Nasze badania podważają powszechnie panujące założenie, że inteligencja jest głównym motorem osiągnięć akademickich” – powiedział dr Malanchini.

„Znaleźliśmy przekonujące dowody na to, że umiejętności niepoznawcze – takie jak determinacja, wytrwałość, zainteresowania naukowe i wartość przypisywana uczeniu się – są nie tylko istotnymi predyktorami sukcesu, ale że ich wpływ rośnie z czasem”.

Podróż badawcza obejmowała obserwację ponad 10 000 dzieci w wieku od 7 do 16 lat w Anglii i Walii. Wykorzystując badania bliźniaków i analizy oparte na DNA, naukowcy byli w stanie zbadać złożoną interakcję między genami, środowiskiem i wynikami w nauce.

Genetyka niepoznawcza: potężny wpływ

Jednym z najważniejszych wyników badania jest rosnąca rola genetyki w kształtowaniu umiejętności niepoznawczych i jej wpływ na osiągnięcia naukowe.

Naukowcy stworzyli „wynik poligeniczny” dla umiejętności niepoznawczych, analizując DNA, tworząc w ten sposób genetyczny obraz predyspozycji dziecka do tych umiejętności.

„Odkryliśmy, że efekty genetyczne związane z umiejętnościami niepoznawczymi stają się coraz bardziej predykcyjne dla osiągnięć akademickich w latach szkolnych. W rzeczywistości ich wpływ prawie się podwaja w wieku od 7 do 16 lat” – wyjaśnił dr Allegrini.

„Pod koniec obowiązkowej edukacji predyspozycje genetyczne do umiejętności niepoznawczych były tak samo ważne jak predyspozycje związane ze zdolnościami poznawczymi w przewidywaniu sukcesów akademickich”.

Wyniki podważają tradycyjny pogląd, że inteligencja jest głównym motorem osiągnięć edukacyjnych. Sugerują natomiast, że emocjonalny i behawioralny skład dziecka, na który wpływają zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe, odgrywa kluczową rolę w jego drodze akademickiej.

Rola środowiska w sukcesie akademickim

Mimo że genetyka ma ogromny wpływ na umiejętności poznawcze, środowisko odgrywa również ważną rolę w rozwoju dziecka w sferze akademickiej.

Porównując rodzeństwo, badacze byli w stanie wyizolować wpływ wspólnego środowiska rodzinnego z czynników genetycznych.

„Odkryliśmy, że chociaż procesy rodzinne odgrywają znaczącą rolę, rosnący wpływ genetyki niepoznawczej na osiągnięcia akademickie pozostał widoczny nawet w obrębie rodzin” – powiedział dr Allegrini.

„Sugeruje to, że dzieci mogą aktywnie kształtować własne doświadczenia edukacyjne w oparciu o swoją osobowość, usposobienie i umiejętności, tworząc pętlę sprzężenia zwrotnego, która wzmacnia ich mocne strony”.

Konsekwencje dla systemu edukacji

Wyniki tego badania mają głębokie implikacje dla edukacji. Uznając krytyczną rolę umiejętności niepoznawczych, szkoły mogą opracować ukierunkowane interwencje, aby wspierać rozwój emocjonalny i społeczny uczniów wraz z ich nauką akademicką.

„Nasz system edukacji tradycyjnie skupiał się na rozwoju poznawczym” — powiedział dr Malanchini. „Nadszedł czas, aby zrównoważyć to skupienie i nadać równą wagę rozwijaniu umiejętności niepoznawczych. Dzięki temu możemy stworzyć bardziej inkluzywne i efektywne środowisko edukacyjne dla wszystkich uczniów”.

Kluczowym krokiem w przyszłość będą dalsze badania nad złożonym współdziałaniem genów, środowiska i edukacji.

Dzięki zrozumieniu tych czynników nauczyciele i decydenci mogą opracować skuteczniejsze strategie wspierające ogólny rozwój uczniów i osiągać lepsze wyniki w nauce.

„To badanie to dopiero początek” – powiedział dr Malanchini. „Mamy nadzieję, że zainspiruje ono dalsze badania i doprowadzi do transformacji w podejściu do edukacji”.

Badania zostały hojnie wsparte przez Medical Research Council (MRC) brytyjskiego wydziału badań i innowacji (UKRI).

Badanie opublikowano w czasopiśmie Natura Zachowanie człowieka.

—–

Podoba Ci się to, co czytasz? Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać angażujące artykuły, ekskluzywne treści i najnowsze aktualizacje.

Sprawdź nas w EarthSnap, bezpłatnej aplikacji stworzonej przez Erica Rallsa i Earth.com.

—–