Iwona pracowała jako kasjerka. Trudni klienci śnili jej się w nocy
- Iwona przez pięć lat pracowała jako kasjerka w dyskoncie
- Opowiada, że klienci potrafili rzucić w jej kierunku produktami, z których w ostatniej chwili zrezygnowali
- Iwona mówi, że miała w pracy koleżanki, które odchodziły, bo nie radziły sobie ze stresem. Były też takie osoby, które z powodu szybkiego przerzucania produktów doznawały kontuzji ręki, szły na dłużej na L4 i już z niego nie wracały
- Dziś Iwona również pracuje w branży handlowej, ale nie ma kontaktu z kientami
- Mówi, że jest o wiele spokojniejsza i nie śnią już jej się koszmary
- Więcej takich artykułów znajdziesz na stronie głównej Onetu
Iwona jako kasjerka w dyskontach pracowała 5 lat. Dziś jest już po pięćdziesiątce i podkreśla, że dla niej ten etap jest skończony. I wcale nie chodzi jej o relacje i atmosferę panujące w obu firmach, w których była zatrudniona, ani o warunki, bo i jedne i drugie były jej zdaniem dobre.
Co innego teoria, co innego praktyka
— Chodzi o to, że do tej pracy trzeba mieć odpowiednią psychikę. Nie każdy może być kasjerem — mówi Iwona. — Do Biedronki, a potem do Lidla poszłam dlatego, że potrzebowałam pracy „na już”, kiedy splajtowała firma, w której spędziłam ostatnie 15 lat. Rozwiodłam się, miałam na utrzymaniu dwójkę nastoletnich dzieci. Do sklepu miałam blisko, doświadczenie na kasie mam, pomyślałam, że będzie idealnie, bo zrobię swoje przez osiem godzin i wrócę do domu, do dzieci, ogarnę życie.
Rozmowa kwalifikacyjna Iwony poszła gładko, warunki, które jej przedstawiono, były dokładnie takie, jakich się spodziewała.
— Jasne, że pytali mnie, co bym zrobiła w konkretnych sytuacjach w konfrontacji z klientem. Musiałam opowiedzieć na przykład, jak zareaguję, jak podejdzie do mnie pijany klient i zacznie bluzgać — wspomina pięćdziesięciolatka. — No, ale co innego takie rzeczy opowiadać „na sucho”, a co innego, kiedy człowiek to faktycznie przeżywa. Ale o tym przekonałam się później. Póki co cieszyłam się, że będę miała „trzynastkę”, bony świąteczne, dodatki za wyniki sprzedaży. Powiedziałam sobie, że odpocznę psychicznie, bo przecież praca na kasie to automatyczne czynności, monotonia. Myliłam się.
Iwona pracę dostała, a razem z nią przyjęto do tego samego sklepu jej znajomą.
— Tylko że Aldona odeszła z płaczem po miesiącu, a ja zostałam w tamtym miejscu trzy lata — mówi Iwona. — I wiele przeżyłam. Zatrzymała mnie całkiem niezła pensja, a raczej premie. Przyznaje się je pracownikom na przykład za zgodność cen albo wyrobienie budżetu lub obecność. Z takiej pensji wyżyć się da, pod warunkiem oczywiście, że ma się własne mieszkanie, a nie trzeba płacić kilku tysięcy za wynajem. Ja mieszkanie mam, ale zdrowia psychicznego już nie. Wykończyli mnie klienci.
Klienci przenoszą na kasjerów frustrację
Iwona opowiada, że do sklepu przychodzą dosłownie wszyscy, a przekrój jest ogromny. Łączy ich jeden mianownik: brak szacunku dla kasjera i chęć pokazania swojej wyższości.
— Generalizując, ludziom się wydaje, że jak ktoś pracuje na kasie, to po prostu nie udało mu się w życiu, nie skończył szkoły, jest mniej zdolny, gorszy — uśmiecha się gorzko kobieta. — Tymczasem muszę powiedzieć, że z takim chamstwem i brakiem kultury, z jakimi spotkałam się w tamtej pracy, to nie miałam do czynienia nigdy wcześniej. Każdy klient jest „panem”, nawet jeśli sam pracuje jako sprzątaczka czy salowy. Ale kiedy przekracza próg sklepu, to uważa się za nie wiadomo kogo. I przenosi na kasjerkę całą swoją frustrację.
Iwona mówi, że przepychanki słowne z klientami były w jej pracy na porządku dziennym.
— Ja się w dyskusje z kupującymi nie wdawałam, ale miałam kolegów i koleżanki, którzy nie dawali sobie w kaszę dmuchać i na każdą agresję odpowiadali dość zdecydowanie — opowiada. — Co widziałam? Klienci „rzucają się” na promocje, ale nie czytają dokładnie, czego ona dotyczy. Czyli potrafią nabrać do wózka, ile się da produktów, a potem mają pretensję, że suma nabita na terminalu jest o wiele wyższa, niż się spodziewali. Bo na przykład promocja była na ser w kawałku, o oni wzięli ten paczkowany w plastrach. No i czyja wina? Kasjera. To on jest „imbecylem, kretynem, niedouczonym oszustem”. A to są tylko najbardziej kulturalne określenia, które pod naszym adresem padały.
Iwona mówi, że klienci potrafili rzucić w jej kierunku produktami, z których w ostatniej chwili zrezygnowali.
— O to, żeby poprosić o odłożenie produktu w wyznaczone miejsce, już nawet im nie wspominałam — opowiada. — Chciałam tylko, żeby jak najszybciej zapłacili za resztę i wyszli ze sklepu. A najczęściej tak się nie stawało, bo takie osoby lubią sobie pogadać i pokomentować.
Iwonie zdarzało się od klientów usłyszeć na przykład, że jest „ubrana jakby chodziła po śmietnikach” albo „znalazła ciuchy w magazynach dla biednych”. Jakiś młody mężczyzna powiedział jej kiedyś, że pójdzie do jej menadżera, żeby ją natychmiast „wyp******ił” z pracy, bo omyłkowo wbiła na kasę inną markę papierosów, za co zresztą od razu przeprosiła, a błąd naprawiła.
— Tamten facet krzyczał, żądał rozmowy z kierownikiem, to był jakiś kompletny wariat — mówi Iwona. — Na szczęście miałam dobrego kierownika, który tego pana wyprowadził ze sklepu, a mi przyniósł herbatę, żebym się uspokoiła.
„Udałam, że środkowego palca nie widzę”
Innym razem złapała klientkę na kradzieży. Młoda kobieta, tuż przed podejściem do kasy, zabrała z półki tuż obok zapalniczkę i na oczach Iwony wsadziła ją do kieszeni.
— Miałam odpowiednie szkolenie i teoretycznie wiedziałam, co zrobić w takiej sytuacji — mówi 50-latka. — Poprosiłam grzecznie, by podała mi zapalniczkę, żebym mogła zeskanować kod kresowy. Najpierw upierała się, że nie wie, o co chodzi. A potem wyjęła zapalniczkę i rzuciła mi ją na taśmę. Zaczęła krzyczeć, że to ja jestem złodziejką, bo chciałam ją naciągnąć na dwa złote. I żebym jej udowodniła, że zapalniczkę wzięła dzisiaj, a nie tydzień temu i że już za nią nie zapłaciła. Pojawił się ochroniarz, uspokoiła się. Ale pakowała swoje zakupy specjalnie bardzo długo, bo wiedziała, że nam się ten czas jakoś liczy. Nie dyskutowałam z nią, nie zareagowałam nawet, kiedy odchodząc, pokazała mi środkowy palec. Udałam, że tego nie widzę.
Kolejnym problemem byli bezdomni i osoby, które przychodziły do sklepu po jedną butelkę piwa i awanturowały się o jej cenę.
— Stanął nade mną kiedyś taki pan, który zionął wczorajszym alkoholem na kilometr i krzyczał, że jego ulubione piwo podrożało o 10 groszy, a on uzbierał dokładnie tyle, ile to piwo kosztowało tydzień temu. Pan blokował całą kolejkę, rozsypywał swoje grosiki i złotówki, kłócił się, że bez piwa nie wyjdzie. Aż w końcu jakiś chłopak dołożył mu te 10 groszy… Na koniec pan spytał, czy mi pielucha przecieka, że tak szybko chce się go pozbyć. Był taki mit, że kasjerki nie mogą wyjść do toalety, dlatego mają pieluchy.
Zdarzyło się również, że klientka, która podeszła do kasy, zaczęła w Iwonę celować z batonika, który następnie rozdeptała na podłodze.
— A potem wyjęła różaniec i powiedziała, że się będzie za mnie modlić. Do sklepu może wejść każdy, osoba zaburzona psychicznie albo niebezpieczna również — mówi Iwona. — Już z tego powodu kasjer to zawód ryzyka.
Iwona mówi, że miała w pracy koleżanki, które odchodziły, bo nie radziły sobie ze stresem. Były też takie osoby, które z powodu szybkiego przerzucania produktów doznawały kontuzji ręki, szły na dłużej na L4 i już z niego nie wracały. Rotacja w sklepie była ogromna.
— Po pewnym czasie byłam już w stanie przewidzieć, kto się zwolni — dodaje. — Zaczynało się od narzekania na życie i na klientów, a kończyło na narzekaniu na zarobki i na kierownika sklepu. No i na koniec słyszałam: wiesz, ja już nie chcę słyszeć, że jestem nikim i nic nie umiem.
Ona sama tak mocno przeżywała „trudne” sytuacje z klientami, że zaczęły jej się w pewnym momencie śnić.
— Budziłam się w nocy zlana potem, bo nie byłam pewna, czy jestem w pracy czy w domu i czy ten mężczyzna, który chce mnie udusić, bo nie ma promocji na boczek, jest prawdziwy… W końcu sama odeszłam z pracy, najpierw do innego dyskontu, gdzie oczywiście klienci byli tak samo roszczeniowi, chamscy i w taki sam sposób okazywali, że mają mnie za nic. Ostatecznie rzuciłam zawód kasjerki tuż przed pandemią i bardzo się z tego cieszę.
Dziś Iwona pracuje w handlu, ale nie ma kontaktu z klientami. Jest specjalistką w dziale zamówień.
— Oddycham, nie żyję pracą jak dawniej — mówi. — W życiu nie chciałabym wrócić na kasę. Wiem, że się do tego po prostu nie nadaję. To zajęcie dla ludzi o mocnych nerwach i grubej skórze.
