Odejście od powszechnych ataków naziemnych i powietrznych, które według palestyńskich urzędników ds. zdrowia zrównały z ziemią znaczną część enklawy i zabiły dziesiątki tysięcy ludzi, stanowiłoby znaczący kamień milowy w wojnie. Zapewniłoby to wytchnienie cywilom, którzy spędzili miesiące na linii ognia, umożliwiłoby zwiększenie pomocy humanitarnej i mogłoby wstrząsnąć impasem w wysiłkach dyplomatycznych mających na celu osiągnięcie porozumienia o zawieszeniu broni i uwolnienie izraelskich zakładników wciąż przetrzymywanych przez Hamas.

Całkowitego zakończenia wojny nie widać. Siły Obronne Izraela oświadczyły, że zniszczyły większość z 24 batalionów Hamasu i poważnie zdegradowały trzy z czterech pozostałych batalionów w Rafah. Jednak samotni bojownicy i małe grupy w dalszym ciągu wystrzeliwują rakiety w stronę Izraela i obierają za cel żołnierzy, nawet na obszarach Strefy Gazy, które są już w dużej mierze kontrolowane przez Izrael.

W sobotę ośmiu izraelskich żołnierzy zginęło w Rafah, gdy eksplozja uderzyła w transporter opancerzony, którym podróżowali, podało IDF. Zbrojne skrzydło Hamasu, Brygady Izzedine’a al-Kassama, oświadczyło, że ataku dokonano przy użyciu rakiety przeciwpancernej, nazywając go „bolesnym ciosem” wymierzonym izraelskiej armii.

„I mamy więcej” – powiedział w oświadczeniu rzecznik Qassam Brigades Abu Obaida.

Izrael dał jasno do zrozumienia, że ​​zamierza zatrzymać część żołnierzy w Gazie – lub w bliskiej odległości od izraelskiej enklawy – na czas nieokreślony, aby utrzymać Hamas w ryzach.

„Walki partyzanckie nigdy się nie kończą” – powiedział wyższy rangą izraelski urzędnik wojskowy zaznajomiony z operacjami naziemnymi, który wypowiadał się pod warunkiem zachowania anonimowości, aby omówić kwestie bezpieczeństwa. „Naszym celem jest teraz pokonanie brygady Rafah i robimy to”.

Potencjalne zakończenie ofensywy w Rafah oznaczałoby zakończenie prawie ośmiu miesięcy zakrojonych na szeroką skalę operacji lądowych w Gazie, które nastąpiły po tygodniach bombardowań z powietrza, które rozpoczęły wojnę Izraela z Hamasem po tym, jak 7 października grupa zabiła około 1200 Izraelczyków i wzięła około 250 zakładników. .

Według Ministerstwa Zdrowia Gazy, w którym zamieszkuje 2,2 miliona ludzi, co najmniej 37 372 Palestyńczyków zginęło, a 85 452 zostało rannych, które nie rozróżnia ludności cywilnej od bojowników, ale twierdzi, że większość ofiar to kobiety i dzieci.

Oczekuje się, że następna będzie wolniejsza, ukierunkowana kampania nalotów, mająca na celu powstrzymanie Hamasu przed przegrupowaniem się. Według Yossi Kuperwassera, emerytowanego generała brygady i byłego dyrektora generalnego Ministerstwa Spraw Strategicznych, te wyskakujące operacje będą przeprowadzane przez mniejszą liczbę żołnierzy izraelskich.

„Jesteśmy coraz bliżej zakończenia głównych operacji, a następnie przechodzimy do fazy 3” – powiedział Kuperwasser. „Rafah był krytyczny. Wszystko się zmieni. Ale to nie koniec wojny.”

IDF zaatakowały Rafah 6 maja, odrzucając ostrzeżenia Waszyngtonu i innych sojuszników, że najazd będzie miał niszczycielskie konsekwencje dla ponad miliona ludzi, którzy uciekli do tego obszaru po wysiedleniu w wyniku wcześniejszych walk. Wojna wywołała kryzys humanitarny, który Izrael ma zaradzić pod międzynarodową presją.

Waszyngton oświadczył, że nie będzie wspierał żadnej operacji, która nie uwzględniałaby w wystarczającym stopniu bezpieczeństwa cywilnego. 8 maja prezydent Biden po raz pierwszy zagroził wstrzymaniem dostaw broni ofensywnej do Izraela, jeśli jego siły wtargną do najbardziej zatłoczonych dzielnic Rafah. Szczególne zaniepokojenie wzbudziła partia bomb o masie 2000 funtów, których administracja, jak stwierdziła Izrael, użyła wcześniej na gęsto zaludnionych obszarach.

Izrael zrzucił ulotki i ostrzegł ludność cywilną, aby opuściła obszar Rafah na kilka dni przed rozpoczęciem ataku, co według Organizacji Narodów Zjednoczonych doprowadziło do ponownej ucieczki około 1 miliona ludzi. Wielu udało się do obozów namiotowych na północ i zachód od miasta; inni znaleźli miejsce na chodnikach i polach już zapchanych wysiedleńcami.

Dla wielu ostatnie sześć tygodni w Rafah przypomniało im okropności wojny. Ministerstwo Zdrowia Gazy podało, że w izraelskim ataku, który 26 maja przedarł się przez prowizoryczny obóz, zginęło co najmniej 45 osób. Świadkowie opisali „Washington Post” sceny płonących rodzin w namiotach.

IDF stwierdziło, że incydent, który premier Benjamin Netanjahu określił jako „tragiczny wypadek”, jest przedmiotem dochodzenia. Eksperci ds. broni powiedzieli, że izraelskie wojsko użyło do ataku precyzyjnej bomby amerykańskiej produkcji po tym, jak w pobliżu miejsca zdarzenia znaleziono fragmenty SDB GBU-39, 250-funtowej amunicji o małej średnicy.

Adli Abu Taha, lat 33, powiedział, że pociski artyleryjskie trafiły w pobliżu jego domu w pierwszych godzinach izraelskiego ataku 6 maja. On i jego rodzina uciekli z tym, co mogli unieść, powiedział, drogami nagle zapełnionymi wysiedleńcami wędrującymi z ciężkimi ładunkami.

Rodzina Abu Taha w końcu znalazła miejsce w obozie namiotowym w pobliskim Khan Younis, gdzie dowiedziała się, że ich dom został zniszczony.

„Moja mama nie przestaje płakać” – powiedział w rozmowie telefonicznej. „Ten dom reprezentował nasze życie. To była jedyna rzecz, która nam pozostała z zapachu mojego ojca.

Dwóch urzędników amerykańskich, wypowiadających się pod warunkiem zachowania anonimowości w celu omówienia sposobu myślenia w administracji, oświadczyło, że uważnie monitoruje sytuację w Rafah i ma nadzieję, że zbliżające się zakończenie operacji otworzy nowe możliwości dla dyplomacji.

Urzędnicy uważają, że zaufanie Izraela do Rafahu sprawiło, że starsi rangą Izraelczycy, w tym Netanjahu, zgodzili się pod koniec maja podpisać propozycje sześciotygodniowego zawieszenia broni i wymiany zakładników na jeńców palestyńskich przetrzymywanych przez Izrael, po czym rozpoczęły się dodatkowe negocjacje w sprawie trwałe zawieszenie broni. Porozumienie to utknęło w martwym punkcie po tym, jak Hamas nalegał, aby Izrael udzielił wyraźnych zapewnień o zakończeniu wojny.

Izrael nieoczekiwanie ogłosił w niedzielę, że rozpocznie codzienne przerwy w walkach w Strefie Gazy, aby umożliwić przedostanie się większej ilości pomocy humanitarnej przez przejście Kerem Shalom w południowym Izraelu, około pięciu mil na wschód od centrum Rafah. Przedstawiciele wojska powiedzieli izraelskim mediom, że minęły dwa tygodnie od zakończenia.

„IDF jest bardzo blisko zlikwidowania batalionów Hamasu w Rafah” – powiedział w sobotę rzecznik IDF kontradmirał Daniel Hagari.

„Z praktycznego punktu widzenia sprawa w Rafah została już zakończona i mogą rozpocząć dyskusję, co to oznacza dla umowy z zakładnikami” – powiedział Kuperwasser.

Wyższy izraelski urzędnik wojskowy zaznajomiony z operacjami w Rafah powiedział, że 162. Dywizja przeprowadzająca atak poczyniła znaczne postępy w realizacji trzech głównych celów Izraela na tym obszarze: zaatakowanie ostatnich batalionów Hamasu; niszczenie infrastruktury wojskowej; i odcięcie dostaw broni przechodzącej tunelami z Egiptu.

Gdy atak rozpoczął się na początku maja, żołnierze natychmiast zajęli przejście między Rafah a Egiptem i wkrótce przejęli kontrolę nad całą ośmiomilową długością granicy.

W tak zwanym Korytarzu Filadelfijskim – kryptonimie IDF dla strefy buforowej w Rafah, która biegnie od Izraela do Morza Śródziemnego – żołnierze wykryli 20 tuneli transgranicznych i zniszczyli 14 z nich, dławiąc główne źródło broni Hamasu, według starszy urzędnik. Wojsko szacuje, że do wykrycia pozostało jeszcze 20 tuneli.

Przed rozpoczęciem działań w pobliżu granicy Izraelczycy dzwonią do swoich egipskich odpowiedników po drugiej stronie, dając im szansę na udanie się do schronów, powiedział urzędnik.

„Mamy pełną kontrolę nad korytarzem” – powiedział urzędnik. „Od początku maja nie było żadnego przemytu”.

Z nowej, rozszerzonej strefy buforowej, rozciągającej się 550 jardów na północ od granicy, jednostki IDF zaatakowały cele w Rafah i wokół niego. Urzędnik powiedział, że zniszczyli ponad 30 km infrastruktury podziemnej, w tym stanowiska dowodzenia i warsztaty rakietowe. Urzędnik powiedział, że dwa z czterech batalionów Hamasu zostały skutecznie zniszczone; jeden z nich jest poważnie uszkodzony, a czwarty jest celem nadchodzących ataków.

Urzędnik powiedział, że walki z agentami Hamasu w Rafah są bardziej intensywne niż w innych obszarach, w tym w mieście Gaza. Jednostki Hamasu na dalekim południu miały miesiące na przygotowanie się i wyciągnięcie wniosków z taktyki IDF stosowanej gdzie indziej, powiedział urzędnik.

Ale Izraelczycy również się przystosowali, precyzyjniej celując naloty i w mniejszym stopniu polegając na bombardowaniach z powietrza, powiedział urzędnik.

„My również się nauczyliśmy” – powiedział urzędnik. „Nie ma potrzeby zajmowania każdego budynku i każdej ulicy w mieście”.

Twardogłowi w Izraelu odrzucili wezwania USA do większego ukierunkowania działań na Rafah i skrytykowali IDF za niezastosowanie większej siły. Naciskają na przywódców, aby przygotowali większy atak na ostateczne pozycje Hamasu, nawet jeśli oznacza to zniszczenie większej części miasta.

„To nie jest atak na Rafah na pełną skalę” – powiedział Amir Avivi, emerytowany generał i szef Izraelskiego Forum Obrony i Bezpieczeństwa. „Jeśli nie chcesz, żeby uciekli, musisz otoczyć miasto i zaatakować z więcej niż jednej strony”.

Avivi należy do tych, którzy twierdzą, że Izrael nie może ogłosić zwycięstwa w Rafah ani w Gazie, dopóki Yehiya Sinwar, mózg ataku z 7 października i przywódca Hamasu na tym terytorium, nie zostanie schwytany lub zabity.

„Jak możesz mówić, że zniszczyliśmy Hamas, jeśli nie dotarliśmy do jego przywództwa?” Powiedział Avivi.

Kilku Palestyńczyków w Rafah stwierdziło, że słyszało doniesienia, że ​​Izrael może wkrótce zakończyć ataki, ale nadal byli w dużej mierze przygwożdżeni walkami.

„Bombardowania i namierzanie celów nadal trwają, a helikoptery intensywnie i losowo strzelają do wszystkiego, co się rusza” – powiedział 28-letni Wissam Ismail, który od 7 października wraz z 10 swoimi krewnymi został przesiedlony trzykrotnie wraz z 10 swoimi krewnymi. „Życzenia to jedno , a media to jedno, a to, co dzieje się w terenie, to coś zupełnie innego”.

Harb doniósł z Londynu. Wkład w powstanie tego raportu wnieśli John Hudson i Karen DeYoung z Waszyngtonu.