Rodzice i dzieci często są do siebie podobni. Dotyczy to również rozwoju neurologicznego i zdrowia psychicznego. W rzeczywistości wiemy, że dzieci rodziców z zaburzeniami neurorozwojowymi mają zwiększone ryzyko rozwoju tego samego lub pokrewnego stanu. Ale dlaczego tak jest? W nowym badaniu opublikowanym w Molecular Psychiatry przyjrzeliśmy się przenoszeniu ryzyka między pokoleniami dla cech charakterystycznych dla zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD). Zbadaliśmy dwie ważne możliwości. Pierwszą była transmisja genetyczna. Transmisja genetyczna ma miejsce, gdy geny ADHD współdzielone w rodzinach przyczyniają się do cech ADHD u obojga rodziców i ich dziecka. W takich przypadkach, nawet jeśli dziecko nie jest wychowywane przez biologicznych rodziców (dzieci adoptowane), ryzyko nadal istnieje. Druga zbadana możliwość była bardziej środowiskowa. Powiedzmy, że rodzic ma ADHD, może to wpłynąć na sposób, w jaki są w stanie zorganizować środowisko domowe, a bardziej chaotyczne środowisko domowe może z kolei przyczynić się do zwiększenia cech ADHD u dzieci.

Związek między cechami rodzicielskimi a cechami ADHD u dzieci

Wiele czynników odgrywa rolę w rozwoju cech ADHD u dzieci. Wcześniejsze badania sugerowały, że ADHD ma silny składnik genetyczny, a badania wykazały, że rodzeństwo dzieci z ADHD ma większe prawdopodobieństwo rozwoju ADHD. Przedmiotem badań było również kilka czynników środowiskowych, z których część dotyczy rodziców. Należą do nich ADHD rodziców, problemy ze zdrowiem psychicznym, cechy takie jak neurotyzm (skłonność do doświadczania negatywnych emocji) oraz inne cechy rodziców, takie jak zdolności poznawcze i poziom wykształcenia. Według wcześniejszych badań, dzieci rodziców, którzy palą, piją więcej alkoholu lub używają konopi indyjskich, zwłaszcza w czasie ciąży, mogą mieć zwiększone prawdopodobieństwo rozwoju cech ADHD. Jednak wcześniejsze badania rzadko uwzględniały fakt, że rodzice nie tylko zapewniają środowisko, ale także przekazują swoje geny swoim dzieciom.

Przeważające rozumienie obecnej bazy dowodów na powiązania między cechami rodziców a cechami ADHD ich dzieci jest takie, że rodzice tworzą środowiska, które mogą zwiększać lub zmniejszać szanse rozwoju u dzieci cech charakterystycznych dla ADHD. Jednak badanie powiązań między czynnikami rodzicielskimi a cechami ADHD u dzieci nie jest tak proste, jak kiedyś sądziliśmy. W nowej erze badań nad genomem wiemy już, że na wiele czynników predysponujących do ADHD ma wpływ nasza genetyka. Na przykład geny zaangażowane w to, jak nasze mózgi reagują na nagrody lub jak prawdopodobne jest podejmowanie ryzyka, mogą sprawić, że będziemy bardziej podatni zarówno na rozpoczęcie palenia, jak i rozwój cech ADHD. Wracając do przykładu chaotycznego środowiska domowego i prawdopodobieństwa rozwoju cech ADHD u dzieci, środowiska te można wytłumaczyć wspólnymi genami ADHD między rodzicami i dziećmi, a nie wychowaniem.

Nowe dowody na mechanizmy genetyczne i środowiskowe

Psychiatria Molekularna niedawno opublikowała jedno z naszych najnowszych badań, „Wychowanie genetyczne a genetyczna transmisja ryzyka cech ADHD w norweskim badaniu kohortowym matki, ojca i dziecka”. W tym badaniu zbadaliśmy rolę genetyki w rozwoju cech ADHD u 19 500 dzieci i ich rodziców. Rodziny w tym dużym i wyjątkowym badaniu zostały poddane genotypowaniu. To pozwoliło nam obliczyć wyniki poligeniczne, wskaźnik genetycznej skłonności danej osoby do określonej cechy lub zaburzenia, zarówno dla rodziców, jak i ich dzieci. W badaniu zmierzono również cechy ADHD u dzieci, korzystając z ocen zachowania ich dzieci dokonywanych przez matki.

Zastosowaliśmy nową metodę, aby wspólnie modelować wyniki poligeniczne dla matek, ojców i ich dzieci, indeksując samo ADHD, inne schorzenia psychiczne, używanie substancji, zdolności poznawcze i wykształcenie. Ponieważ dzieci dziedziczą połowę swojego materiału genetycznego od każdego z rodziców, byliśmy w stanie przeanalizować powiązania między cechami ADHD dzieci a wynikami poligenicznymi rodziców na dwa komponenty:

1. skojarzenia ze względu na geny rodziców, które odziedziczyły również ich dzieci
2. skojarzenia wynikające z genetyki rodziców, których dzieci nie odziedziczyły

Powiązania między genami rodziców, które nie zostały przekazane ich dzieciom, nazywane są „wychowaniem genetycznym”. Wychowanie genetyczne odnosi się do skutków środowiskowych, ponieważ zakłada się, że genetyka rodziców, która nie jest dzielona z dziećmi, wpływa na rozwój dzieci poprzez mechanizmy środowiskowe, takie jak środowisko domowe zapewniane przez rodziców.

Wyniki wskazują, że większość cech rodziców, w tym ADHD rodziców, palenie tytoniu, poziom wykształcenia i zdolności poznawcze, jest powiązana z cechami ADHD ich dzieci, przynajmniej częściowo, z powodu transmisji genetycznej. Znaleźliśmy niewiele dowodów na to, że cechy rodzicielskie wpływają na cechy ADHD u dzieci z powodu wychowania genetycznego. Jedynym wyjątkiem było to, że poligeniczny wynik matki dla neurotyczności był powiązany z cechami ADHD u dzieci po uwzględnieniu transmisji genetycznej, co wskazuje na wpływ wychowania genetycznego.

Ogólnie rzecz biorąc, te nowe odkrycia wskazują, że przenoszenie cech ADHD z pokolenia na pokolenie jest w dużej mierze wyjaśnione przez wspólne geny rodziców i dzieci, a nie przez genetyczne wychowanie. W rezultacie wcześniejsze dowody na powiązania między cechami rodziców a cechami ADHD ich dzieci mogły przeceniać znaczenie wpływu środowiska. Raczej wiele można wyjaśnić loterią genetyczną, która sprawia, że ​​każde dziecko jest wyjątkowe.

Wyniki w kontekście

Niektóre czynniki predysponujące do ADHD, takie jak własne cechy ADHD rodziców lub palenie przez matkę w czasie ciąży, są częściowo spowodowane wspólnymi genami rodziców i dzieci, a nie głównie środowiskiem, jakie zapewniają rodzice. Niemniej jednak rodzicielstwo może mieć duży wpływ na wyniki dzieci. Istnieją na przykład dowody na to, że wsparcie coachingowe rodziców może poprawić funkcjonowanie dzieci z ADHD. Wpływy środowiskowe mogą mieć wpływ na wyniki dzieci, nawet jeśli aspekty ich rozwoju są uwarunkowane genetycznie.

Ten post został napisany przez dr Wikusa Barkhuizena i dr Jean-Baptiste Pingault.

Bibliografia