31 maja prezydent Joe Biden wygłosił przemówienie, w którym przedstawił plan działania dotyczący zawieszenia broni w Gazie i umowy o zakładnikach, którą izraelski rząd poparł, ale ukrywał ją przed izraelskim społeczeństwem. Przemówienie to pokazało, że administracja pragnie rozpocząć „pojutrze” i stłumić krytykę ze strony całego spektrum politycznego dotyczącą zaangażowania Ameryki w wojnę.

Jednak premier Benjamin Netanjahu może postrzegać to jako polityczną deskę ratunku, dzięki której kupi sobie kilka dodatkowych tygodni politycznego przetrwania.

Po tym, jak 7 października długoletnia polityka zarządzania konfliktem izraelsko-palestyńskim Netanjahu zakończyła się tragicznie, przyjął podobną strategię w sprawie negocjacji w sprawie zakładników. Od początku drugiej kadencji Netanjahu na stanowisku premiera w 2009 roku za każdym razem, gdy Izrael brał udział w negocjacjach pokojowych z Palestyńczykami, wydawało się, że robił to tylko w ramach frazesu. Rozmowy te pozwoliły Izraelowi zachować celową dwuznaczność co do tymczasowego statusu jego okupacji na Zachodnim Brzegu, jednocześnie pogłębiając ucisk Palestyńczyków i rozszerzając osiedla.

Netanjahu stosuje podobną taktykę w toczących się negocjacjach w sprawie uwolnienia 125 zakładników nadal przetrzymywanych przez Hamas. Ma on polityczny interes nie tylko w kontynuowaniu wojny w celu poprawy swojej pozycji politycznej, jak zauważyło kilku komentatorów, ale także w przedłużeniu negocjacji w sprawie zakładników bez osiągnięcia ostatecznego rezultatu.

Netanjahu wielokrotnie demonstrował chęć zmiany stanowiska, aby utrzymać się u władzy, zwiększyć swoją popularność polityczną i ustabilizować koalicję ze swoimi „naturalnymi partnerami” – prawicowymi osadnikami i partiami ultraortodoksyjnymi. Przykładowo Netanjahu zmienił swoje stanowisko w sprawie reform sądownictwa po postawieniu mu zarzutów korupcyjnych. Przez większość swojej kariery Netanjahu był dumnym obrońcą niezależności sądownictwa. W zeszłym roku, gdy jego proces o korupcję był jeszcze w toku, całym sercem poparł reformę sądownictwa i zwiększenie wpływu rządu na wymiar sprawiedliwości.

Po 7 października, najbardziej śmiercionośnym dniu w historii Izraela, Netanjahu stoczył żmudną walkę o odzyskanie poparcia społecznego. Sondaże na początku wskazywały, że chociaż większość Izraelczyków chciała, aby Netanjahu odszedł ze stanowiska, większość uważała, że ​​powinno to nastąpić dopiero po wojnie. Netanjahu miał zatem osobisty interes w kontynuacji wojny.

Jednym z głównych wyzwań stojących przed Netanjahu w gromadzeniu poparcia dla kontynuacji wojny jest publiczne protesty na rzecz sprowadzenia zakładników. Większość Izraelczyków opowiada się za umową, która gwarantowałaby ich powrót niemal bez względu na cenę – niedawny sondaż przeprowadzony na Uniwersytecie Hebrajskim wykazał, że 62 procent Izraelczyków popiera zakończenie wojny w ramach umowy o zakładnikach.

Jednak osiągnięcie takiego zawieszenia broni mogłoby zagrozić rządom Netanjahu, ponieważ byłoby to sygnałem dla Izraelczyków, że „dzień po” rozpoczęła się wojna i że nadszedł czas, aby zażądać odpowiedzialności od swoich przywódców. Co więcej, umowa o zakładników obejmująca wstrzymanie operacji wojskowej w Gazie i uwolnienie więźniów palestyńskich zdestabilizowałaby koalicję Netanjahu, powodując utratę przez niego poparcia prawicowych partii, które uważają, że Izrael powinien osiągnąć „całkowite zwycięstwo”.

Netanjahu nie mógł jednak całkowicie porzucić negocjacji. Trwające negocjacje odegrały kluczową rolę w utrzymaniu w rządzie nadzwyczajnym Benny’ego Gantza, głównego przeciwnika politycznego Netanjahu. Gantz dołączył do rządu Netanjahu tydzień po 7 października, twierdząc, że w najlepszym interesie kraju leży szeroka koalicja posiadająca doświadczenie wojskowe, które on i jego partner polityczny Gadi Eizenkot wnoszą jako byli szefowie sztabu Sił Obronnych Izraela (IDF). Podkreślił znaczenie pozostania w rządzie dla wsparcia wysiłków na rzecz uwolnienia zakładników, głównie ze względu na jastrzębie stanowisko prawicy osadniczej.

Zatem najlepszym politycznym posunięciem Netanjahu było utrzymanie negocjacji przy życiu, ale ich nierozwiązanie. W ten sposób Gantz odczuwa pokusę, aby pozostać w rządzie, aby zapewnić wystarczające poparcie porozumienia w przypadku głosowania, ale prawica osadników nie musi spełniać groźby opuszczenia rządu w przypadku zawieszenia broni. Netanjahu pozostawił przedstawicielom Izraela w negocjacjach jedynie minimalne pole manewru. Nawet po przełomie w rozmowach Netanjahu ostatecznie nie zgodził się na kompromis, odrzucając jakiekolwiek porozumienie, które mogłoby skutkować trwałym zawieszeniem broni.

Niedawno Gantz zagroził opuszczeniem rządu, jeśli nie będzie on promował umowy z zakładnikami i nie zgodzi się na jasny plan „dzień po” w Gazie. Jednak odnowiona nadzieja Netanjahu na porozumienie oparte na planie działania Bidena zwiększa jego zdolność do przekonania Gantza do wycofania swojego ultimatum i uzyskania większości dla porozumienia w sprawie zakładników w rządzie. Według źródłaGantz rzeczywiście ponownie rozważa swoje ultimatum.

Netanjahu jest mistrzem sztuki zwlekania jako narzędzia politycznego. Odkładanie decyzji leży u podstaw jego formuły kształtowania polityki. Po przekonaniu izraelskiej opinii publicznej, że może zarządzać konfliktem z Palestyńczykami w nieskończoność, Netanjahu zastosował podobną taktykę, aby utrzymać negocjacje w sprawie uwolnienia zakładników, ale ich nie zakończyć.

Eyal Lurie-Pardes jest gościem w Programie dotyczącym Palestyny ​​i Spraw Palestyńsko-Izraelskich w Instytucie Bliskiego Wschodu.