Seth Meyers nie miał pojęcia, czego się spodziewać, kiedy w 1997 roku dostał pracę, występując w raczkującym klubie komediowym Boom Chicago w Amsterdamie. Miał dwadzieścia kilka lat i nigdy nie podróżował poza Stany Zjednoczone. Musiał wystąpić o paszport.

„Nie wiedziałem nic o Holandii” — powiedział w niedawnym wywiadzie. „Moją pierwszą myślą było kupienie dobrych butów turystycznych, chyba dlatego, że myślałem, że jadę do Szwajcarii. A potem pojawiłem się w dosłownie najbardziej płaskim miejscu, w jakim kiedykolwiek mieszkałem”.

Meyers nie był zbyt często na trekkingu, ale miał dużo praktyki komediowej, występując w przedstawieniach improwizowanych cztery lub pięć razy w tygodniu i wypróbowując tony materiału przed żywą i często sceptyczną holenderską publicznością.

Klub, który ma teraz własny teatr w centrum Amsterdamu, nadal jest tym, czym był na początku: miejscem dwugodzinnego improwizowanego i skeczowego pokazu komediowego pięciu wykonawców, którzy angażują się w gry komediowe i akrobacje na podstawie sugestii publiczności . Członkowie obsady wymyślają sceny i piosenki na miejscu, a następnie proszą publiczność o nazwy lub słowa, na których zriffują i zbudują scenariusz.

Założyciele Boom, Andrew Moskos i Pep Rosenfeld, poznali się w szkole podstawowej w Evanston w stanie Illinois i obaj uczęszczali na Northwestern University. Jako początkujący komicy znaleźli się we właściwym miejscu we właściwym czasie: w Chicago w latach 80.

Uczestniczyli w nocnych improwizacjach w słynnym klubie Second City — gdzie Joan Rivers, John Belushi, Bill Murray, Tina Fey i Stephen Colbert rozpoczynali swoje kariery — i brali udział w wielu lekcjach improwizacji i jak najczęściej pojawiali się na scenie.

Ale improwizowanie w Chicago nie opłacało czynszu, powiedział Moskos. W 1992 roku duet wybrał się na wycieczkę do Amsterdamu, gdzie, jak wielu młodych turystów, odwiedził „coffeeshop”, jedną z legalnych kawiarni z marihuaną w mieście. „Mieliśmy jeden z najlepszych pomysłów palaczy w historii, który polegał na rzuceniu pracy w Ameryce, przyjeździe tutaj i założeniu klubu komediowego” — wspomina Moskos.

Pomysł nie zniknął wraz z kacem. Po powrocie do domu napisali list z biznesplanem do miasta Amsterdam. Odpowiedź była niemal natychmiastowa, wysłana faksem.

„Twój pomysł nie wypali” — napisał urzędnik miejski. „Holendrzy nie chcą oglądać przedstawienia w języku angielskim, a turyści w ogóle nie chcą oglądać przedstawienia. Będziesz potrzebować dotacji na teatr w Holandii, ale nie dostaniesz dotacji. Przemyśl dwa razy swoje plany”.

Zachowali faks, który jest teraz oprawiony, zastanowili się dwa razy i postanowili zrobić to mimo wszystko, powiedział Moskos.

Nie mogliby jednak ruszyć naprzód bez spotkania z Saskią Maas, mieszkanką Amsterdamu, która służyła jako łącznik, tłumacz i partner biznesowy. Ona i Moskos zakochali się w sobie i pobrali; ona, Moskos i Rosenfeld są współwłaścicielami Boom Chicago.

Pierwsze przesłuchania dla wykonawców klubu przeprowadzili w Chicago, obiecując pełnoetatowe płatne zatrudnienie. Meyers próbował swoich sił ze swoim przyjacielem, Peterem Groszem, który później zdobył nagrodę Emmy za napisanie „Raportu Colberta”.

Meyers i Grosz zostali zaakceptowani i dzielili mieszkanie w Amsterdamie z Allison Silverman, która później została nagrodzoną Emmy autorką komedii za „The Daily Show with Jon Stewart” i „The Colbert Report”. Kolejnym członkiem obsady był wówczas Jordan Peele, który później został gwiazdą „MADtv”, a następnie zdobył Oscara za oryginalny scenariusz do filmu „Uciekaj”.

„Musieliśmy być na scenie cztery lub pięć nocy w tygodniu, a to nigdy nie zdarzało się nam w Chicago” — powiedział Meyers. ”

Ruffin po raz pierwszy dołączył do obsady w 2004 roku i występował z przerwami do 2011 roku. „W Boom Chicago krzywa uczenia się jest stroma, człowieku, ale kiedy już się ją zdobędzie, jest to najlepsza zabawa, jaką można mieć” — powiedziała. „To było idealne miejsce do nauki dla młodej osoby – idealne połączenie imprezowania i konieczności dostarczania”.

Występowanie przed holenderską publicznością to wysoki poziom komedii, wyjaśnił Meyers. „Oni nie dają tego za darmo, Holendrzy” – dodał. „Tak naprawdę nie ma bariery językowej, ale myślę, że są wymagający. Mam wielki sentyment do publiczności, którą tam miałem, ponieważ było to najprawdziwsze odbicie, jakie kiedykolwiek uzyskałeś ”.

Hunt, współtwórca „Teda Lasso”, który pracował w Boom Chicago w latach 1999-2005, powiedział, że „ciągła praca” pomogła mu zapomnieć o trudnej publiczności. „W Chicago, jeśli masz zły występ, musisz poczekać tydzień, aby pozbyć się go z ust” – powiedział. „W Boom masz kolejny występ następnego wieczoru”.

Dodał, że w tych latach zasiano również nasiona „Ted Lasso”. Jason Sudeikis współpracował z Huntem w Boom Chicago przez sześć miesięcy w 2000 roku, a potem obaj pozostali blisko siebie. Ponieważ w tamtych latach trudno było śledzić amerykańskie sporty z zagranicy, Hunt powiedział, że zaczął oglądać piłkę nożną, stając się ostatecznie „gorliwym” graczem.

Hunt i Sudeikis wpadli na pomysł „Teda Lasso” — poważnego trenera futbolu amerykańskiego, który przyjmuje ofertę kierowania brytyjską drużyną „piłki nożnej”, niewiele wiedząc o piłce nożnej — która zdobyła już cztery nagrody Emmy. W hołdzie ich czasowi w Boom, powiedział Hunt, on i Sudeikis nakręcili odcinek sezonu 3 w Amsterdamie, czerpiąc z ich przywiązania do miasta, aby uniknąć banalnych pułapek.

Pod koniec odcinka postać grana przez Hunta, Coach Beard, wyłania się z furgonetki ubrana w kostium Davida Bowiego z lat 70. i sztuczny świński pysk — „Piggy Stardust” — i mówi po holendersku, co Hunt również nabył podczas pobytu w Boom Chicago.

Hunt i Meyers wrócą do Amsterdamu w przyszłym miesiącu na wyprzedane solowe występy na Boom Chicago Comedy Festival, dwutygodniowym festiwalu improwizacji, stand-upu, programów rozrywkowych i kabaretu w języku niderlandzkim i angielskim, od 5 lipca do lipca 16. To rodzaj zwycięskiego okrążenia.

„Najtrudniejszą częścią powrotu do Amsterdamu jest to, jak nostalgicznie mnie to nastraja” — powiedział Meyers, który wystąpi na festiwalu 6 lipca. „To po prostu boleśnie smutne, jak bardzo tęsknię za tamtym czasem” — dodał. „Czułem, że to czas wniebowstąpienia, nie tylko dla mnie, ale dla wszystkich wokół mnie. Wydawało się, że robimy coś naprawdę wyjątkowego”.