UWAGA SPOILER: W tej historii omówiono główne punkty fabuły, w tym zakończenie „Młoda kobieta i morze”, grany obecnie w kinach.

Podczas gdy Joachim Rønning czytał scenariusz „Młodej kobiety i morza”, po drodze robił krótkie notatki. Kiedy dotarł do końca, jego pierwszą myślą było: „To niesamowite”. Następną jego myślą było: jak mógłby uchwycić to, co właśnie przeczytał na ekranie?

„Młoda kobieta i morze” opowiada historię Trudy Ederle, granej przez Daisy Ridley, która w 1926 roku jako pierwsza kobieta przepłynęła kanał La Manche. Na jej drodze stanął jednak przypadek odry, która omal nie doprowadziła do jej śmierci i spowodowała poważny ubytek słuchu, a także seksizm. Mimo to pokonała wszelkie przeciwności losu. Wyzwaniem dla Rønninga było zrównoważenie fabuły z motywacją, wyruszenie w podróż z postacią, a następnie bycie tam, gdzie osiąga ona ten cel.

Reżyserka chciała przerywać film takimi momentami, szczególnie tym pod koniec filmu: „Kiedy zgubiła się w ciemności, a ludzie wychodzą na klify i rozpalają ognisko, pomyślałem, że to było niesamowite. Mam nadzieję, że uda mi się to przełożyć na ekran, aby te chwile stały się ważne”.

Zaczęło się od tego, że Rønning uczynił film tak realistycznym, jak to tylko możliwe. „Chciałem być nad oceanem. Chciałem znaleźć się w prawdziwym życiu z Daisy Ridley pływającą wśród prądów i zimnej wody” – mówi reżyser, który ma na swoim koncie takie filmy jak „Piraci z Karaibów: Dead Men Tell No Tales” i „Kon-Tiki”.

Film kręcono w Warnie w Bułgarii, a przy produkcji wykorzystano sceny dźwiękowe do wnętrz, zbiorników wodnych i oczywiście zimnych wód Morza Czarnego.

Rønning ściśle współpracował ze swoim operatorem Oscarem Faurem. Faurowi nie było obce kręcenie wody, ponieważ pracował nad filmem katastroficznym „Niemożliwe” z Naomi Watts, Ewanem McGregorem i Tomem Hollandem. Ich rozmowy dotyczyły tego, jak najlepiej schwytać Trudy w wodzie. „Zbudowaliśmy specjalne platformy. Ćwiczyliśmy w zbiorniku ze sprzętem kamerowym. Zaprojektował dla nas przewody i dźwigi, abyśmy mogli uchwycić w filmie całe pływanie” – mówi Rønning.

Ridley intensywnie trenował, aby zagrać Trudy. „Zaczęła trenować miesiącami, pływając na wodach otwartych pod okiem Siobhan-Marie O’Connor, angielskiej pływaczki, medalistki olimpijskiej. Oni trenowali, a ona nauczyła się pływać okresowo – tak jak pływali 100 lat temu”. Rønning kontynuuje: „Kiedy weszła do wody, była twarda. Nigdy się nie skarżyła i zawsze dążyła do celu i pytała: „Chcesz jeszcze jednego?” a jej usta zrobiły się niebieskie.”

Oprócz konieczności pływania w lodowatej wodzie Trudy spotyka w filmie także rój meduz. „Element meduzy jest jednym z niewielu, który jest CG. Kiedy kręcisz taki film, którego akcja rozgrywa się w prawdziwym świecie – a to jest film z epoki – jeśli nie wygląda on realnie, zostajesz usunięty z historii” – mówi Rønning. „Naprawdę ciężko pracowaliśmy nad stworzeniem tej sekwencji meduz i planowaliśmy to od dawna. Mieliśmy Daisy w wodzie z zastępcami meduz, które później stały się animowanymi zwierzętami”.

Ostatnie chwile pływania były dla Trudy monumentalnym osiągnięciem, a Rønning chciał uwiecznić ten spektakl. Mówi: „Mieliśmy 1000 statystów w środku nocy na plaży na odludziu, wszyscy wystrojeni i siedzieli tam przez sześć godzin, a kręciliśmy do szóstej rano przez kilka nocy . Daisy ponownie dopłynęła do brzegu w lodowatej wodzie i to było niesamowite uczucie spełnienia”.

Jeśli chodzi o uwzględnienie wszystkich elementów opowiadania historii – historii Trudy, jej rodziny, kamieni milowych w jej karierze pływackiej i prób przepłynięcia kanału La Manche – Rønning przypisuje jednej osobie znalezienie równowagi w opowiadanej historii filmu.

„Moim producentem jest król dynamiki, Jerry Bruckheimer” – promienieje. „Nauczyłem się od niego tak wiele. Jeśli chodzi o odczucia widzów, ma niezwykłą umiejętność trzymania ręki na pulsie widza i wyczuwania, kiedy coś się przeciąga.”