Brytyjska aktorka Jodie Comer uczestniczy w premierze spektaklu Focus Features „The Bike Riders” w Los Angeles w TCL Chinese Theatre w Hollywood w Kalifornii, 17 czerwca 2024 r.

FREDERIC J. BROWN/AFP/Getty Images

Jeffa Nicholsa Rowerzyści to kino retrospektywne w najlepszym wydaniu, do tego stopnia, że ​​charakterystyczny akcent Jodie Comer służy w zasadzie jako jeden z głównych efektów specjalnych filmu. Dramat kryminalny, będący w większości fabularyzowaną wersją przełomowej fotoreportażu Danny’ego Lyona z 1968 roku pod tym samym tytułem, jest kroniką wzlotów i upadków wyjętego spod prawa klubu motocyklowego w Chicago. W ramach serii wywiadów z fabularyzowanym Dannym Lyonem (Mike Faist) bohaterka grana przez Comera, Kathy, opowiada historię tego, jak została opiekuńczą żoną Benny’ego (Austin Butler) i dlaczego dołożyła wszelkich starań, aby chronić go przed klubem lidera (Johnny Toma Hardy’ego) próbuje, aby Benny go zastąpił.

82-letni Lyon udzielił wywiadów audio z okresu, gdy w połowie lat 60. pracował w prawdziwym klubie motocyklowym Chicago Outlaw Motorcycle Club, a Nichols z kolei zapewnił Comerowi dźwięk prawdziwej Kathy, który zainspirował jej rolę. Jednak po naciśnięciu przycisku „Play” brytyjska aktorka, znana już ze swojego akcentu, szybko zdała sobie sprawę, że ze względu na sposób mówienia Kathy poradziła sobie świetnie.

„Powiedziałbym, że akcent Kathy jest prawdopodobnie najtrudniejszym, z jakim się spotkałem. Danny Lyon udzielił mi 30 minut nagrania audio, w którym prawdziwa Kathy udzielała wywiadu Danny’emu Lyonowi i byłem pod wielkim wrażeniem tego, jak wyjątkowy i wyjątkowy był jej dialekt i rytm” – mówi Comer Reporter z Hollywood. „Zaczęłam więc pracować z trenerką dialektu, Victorią [Hanlin], a ona… powiedziała mi: „Wszystkie dźwięki samogłosek są sprzecznością”. To coś, co jest całkowicie jej własne. A ja powiedziałem: „Chcę zbliżyć się do dźwięku tak blisko, jak to tylko możliwe”.

24 kwietnia Comer w niecały miesiąc obsadził trzy ważne stanowiska, w tym stanowisko Danny’ego Boyle’a 28 lat późniejKennetha Branagha Ostatnie zamieszanie Madeline Hynde i Michaela Sarnoskiego Śmierć Robin Hooda, z udziałem Hugh Jackmana. Pod koniec maja Comer zaczął kręcić długo oczekiwaną kontynuację Boyle’a 28 dni później (2002) i 28 tygodni później (2007), rozpoczynając nową trylogię napisaną przez Alexa Garlanda, a ona już rozumie, dlaczego Boyle od dawna ugruntował swoją pozycję jednego z czołowych twórców filmowych w branży.

„To genialny scenariusz. Wspaniale jest pracować z Dannym i Alexem oraz być na planie z Dannym i ekipą. Wszystkie są niezwykle innowacyjne, pełne entuzjazmu i zabawne” – mówi Comer. „Czuję się bardzo szczęśliwy, że mogę pracować z Dannym. Gdybym miał coś do powiedzenia, pracowałbym z nim do końca życia”.

Podczas ostatnich rund prasowych George’a Millera dla Furiosa: Saga Mad Maxachwalony filmowiec potwierdził, że kiedyś odbył „odkrywczą” rozmowę z Comerem na temat roli młodszej Furiosy w jego docenionym przez krytyków prequelu do Mad Max: Na drodze gniewu. I choć ostatecznie rola została przeniesiona gdzie indziej, Comer nadal uważa swoje zainteresowanie za najwyższy komplement.

„Oczywiście [it was flattering]. Wszyscy podziwiają jego pracę. To coś tak odważnego i wyrazistego, że nie mogę się doczekać filmu” – mówi Comer. „Ale to ogromny przywilej móc rozmawiać z tymi reżyserami w jakimkolwiek charakterze, nawet po to, by wygadać im się, powiedzieć, że podziwiasz ich pracę lub zadać im pewne pytania. Więc tak, George Miller jest zdecydowanie jedną z takich osób.

Poniżej podczas niedawnej rozmowy z THRComer również omawia Rowerzyścitematy związane z męskością i dlaczego Kathy nie przestraszyła się nadgorliwego sposobu, w jaki Benny ją zabiegał.

Grałem coś w rodzaju motocyklisty dla Shawna Levy’ego i Ryana Reynoldsa Wolny facetczy udzieliłeś tym rowerzystom wskazówek, jak to się robi?

(Śmiech.) To takie zabawne; Nawet nie nawiązałem takiego połączenia. Ale nie, bardzo tego nie robiłem, zwłaszcza w przypadku tych motocykli. Te [‘60s] Rowery wymagają dużych nakładów w utrzymaniu i aby na nich jeździć, potrzebne są duże umiejętności. Ci goście wykonują świetną robotę, sprawiając, że wszystko wygląda na niewiarygodnie łatwe, a ja byłem całkiem szczęśliwy, mogąc po prostu biernie wspierać jednego z nich, jeśli mam być z tobą całkowicie szczery.

Niedawno przyjechała z wizytą przyjaciółka rodziny ze Środkowego Zachodu i ma bardzo wyraźny środkowo-zachodni akcent. Więc wkrótce po jej wyjściu poszedłem zobaczyć Rowerzyści, i gdy tylko usłyszałem środkowo-zachodni akcent Kathy, wzdrygnąłem się, bo niesamowicie przypominał akcent mojej przyjaciółki.

Och dziękuje!

Niektórzy brytyjscy aktorzy twierdzą, że akcenty z południa są stosunkowo łatwe, ale jak układają się akcenty ze Środkowego Zachodu?

Powiedziałbym, że akcent Kathy jest prawdopodobnie najtrudniejszym, z jakim się spotkałem. Kiedy rozpocząłem ten proces, dano mi 30 minut nagrania audio, podczas którego Danny Lyon przeprowadzał wywiad z prawdziwą Kathy. Byłem pod ogromnym wrażeniem, jak wyjątkowy i wyjątkowy był jej dialekt i rytm. Zacząłem więc pracować z trenerką dialektu, Victorią [Hanlin], z którą dużo pracuję, a ona bardzo szybko zdała sobie z tego sprawę i powiedziała mi: „Wszystkie dźwięki samogłosek są sprzecznością. To nie jest zwykłe Chicago. To coś całkowicie jej własnego.” Oczywiście, jest tam wpływ Chicago, ale nie jest to typowe Chicago. Zapytała więc: „Co chcesz zrobić?” Powiedziałem: „Chcę zbliżyć się do dźwięku tak blisko, jak to tylko możliwe”. To była więc decyzja, którą podjęliśmy bardzo wcześnie i staraliśmy się jej trzymać tak wiernie, jak to tylko możliwe.

Fabuła filmu opiera się na trzech różnych wywiadach Kathy z postacią graną przez Mike’a Faista, Dannym Lyonem, i mają one miejsce na początku, w środku i na końcu jej 9-letniej współpracy z klubem. Jak więc ty, Mike i Jeff podeszliście do subtelnego wątku, który rozgrywa się w każdym z nich?

To dobre pytanie, ale nie pamiętam, jak do nich podeszliśmy w tym sensie. Myślę, że na potrzeby scenariusza pewne rzeczy zostały trochę przetasowane, ale oczywiście nie dotyczy to przeszłości i teraźniejszości [scenes]. Byli bardzo wyraźni. Było też sporo dialogów, które ze względu na tempo nie nadawały się do filmu. Mówiła tak dużo, że kiedy Jeff zaczął redagować, pomyślał: „O Boże, nie możemy się doczekać, aż nam powie, a potem to pokaże”. Ale po prostu spędziłem mnóstwo czasu z dźwiękiem w słuchawkach, analizując wszystko i naprawdę próbując przeanalizować, co ona naprawdę sądzi o różnych rzeczach ze względu na sposób, w jaki wypowiadała swoje słowa.

Nigdy nie widziałem tak wielkiego romantycznego gestu, jak Benny (Butler), który palił łańcuchowo przez całą noc przed domem Kathy, dopóki jej chłopak nie przyznał się do porażki.

(Śmiech.) To wybór!

Dziwicie się, że nie pobiegła w góry?

Ja wiem! To jest czerwona flaga, tam. (Śmiech.) Chyba podziwiała jego zaangażowanie. Obejrzeliśmy ponownie scenę, w której spotykają się po raz pierwszy w barze, i ona mówi: „Cóż, muszę wracać do domu”. A Benny w zasadzie mówi: „No to idź”, ale ona tego nie robi. Czuje to przyciąganie i przyciąganie do niego. Ona na to: „Ten facet jest szalony”, ale jest też w pewnym sensie szalony. Przez sekundę mamy do czynienia z „podobnym i podobnym”.

Pomiędzy jej historią o ojcu a jej ostatecznym związkiem z Bennym, twoja postać bezpośrednio wchodzi w interakcję z tematem męskości. Dla mnie film ostatecznie mówi, że wyrażanie emocji przez mężczyznę nie powoduje kastracji; to po prostu kultura uwarunkowała mężczyzn, aby tak myśleli.

Absolutnie. Naprawdę pokazuje, jak można w ten sposób dusić mężczyzn. Widzi, co chcą przekazać — lub jak tego nie przekazują — i niemal tę fasadę, którą zakładają, próbując być kimś i do czegoś dążyć, ale tak naprawdę szkody, jakie to powoduje po drodze . Jeśli chodzi o jej związek z Bennym, nie sądzę, że okazała w tym związku zbyt wiele miłości i trzyma się tych kawałków, które jest jej okazywane przez całe życie. Więc chciałem dla niej więcej w tym sensie, jednak kiedy spotyka Benny’ego, ten bardzo wyraźnie pokazuje jej, kim jest, a ona to przyjmuje. Myślę, że z biegiem czasu miała nadzieję, że wyrośnie z tych aspektów siebie i klubu, że będzie chciał być z nią w domu i dać jej o wiele więcej, ale taki nie jest. Jest to więc coś, co musi boleśnie zaakceptować.

Tom Hardy jest często opisywany jako nieprzewidywalny od ujęcia do ujęcia, a wasza dwójka ma świetną scenę, gdy Kathy i Johnny (Hardy) przeciągają wojnę o Benny’ego. Czy ta nieprzewidywalność była zgodna z twoim doświadczeniem?

Tak, powiedziałbym, że jest dość nieprzewidywalny i bardzo spontaniczny. Ma prawdziwą świadomość techniczną, jakiej wcześniej nie widziałem. Ma wrodzone zrozumienie aparatu i obiektywu oraz tego, czego potrzebuje i co się w nim sprawdzi. To coś naprawdę fajnego, czego wcześniej nie widziałem.

Czy kostiumy filmowe wpływają kiedykolwiek na Twoje wybory modowe? Innymi słowy, czy brud na jej białych dżinsach przypominał ci, żebyś nie nosił białych dżinsów?

(Śmiech.) Zdecydowanie. [The dirty jeans] były do ​​tego świetne [bar] scenę, ale nie sądzę, że w najbliższym czasie będę spieszyć się z zakupem jakichkolwiek białych dżinsów typu boyfriend. Wszystkie jej dżinsy były trochę źle dopasowane, co sprawiło, że naprawdę doceniłam znaczenie dobrze dopasowanych dżinsów i płynącej z nich mocy.

Twoje panowanie na szczycie tego miasta trwa nadal, odkąd zacząłeś strzelać 28 lat później według reżyserii Danny’ego Boyle’a i scenariusza Alexa Garlanda. Czy ten przepchnie cię przez wyżymaczkę?

W pewnym sensie tak. To genialny scenariusz, a zdjęcia kręciłem dopiero tydzień [May 30], ale mieliśmy mały okres prób. Zatem wspaniale jest pracować z Dannym i Alexem oraz być na planie z Danem mojego życia, jeśli mam coś do powiedzenia w tej sprawie.

Wspomniałem wcześniej, jak pracowałeś z Shawnem i Ryanem i dlatego ostatecznie zdecydowałeś się na współpracę z Hugh Jackmanem Śmierć Robin Hooda? Czy chciałeś skompletować to bromantyczne trio?

(Śmiech.) Muszę, prawda!? Czuję, że to mój obowiązek. To takie zabawne i w tym sensie wydaje się, że świat jest mały. Ale Hugh jest cudowny. Poznałem go niedawno i jestem naprawdę podekscytowany możliwością pracy z nim i Michaelem [Sarnoski] na początku przyszłego roku.

George Miller powiedział ostatnio kilka interesujących słów o Tobie i Furiosa. Nawet jeśli było to wstępne zainteresowanie, czy pochlebne było mu znalezienie się w roli tytułowej?

Oczywiście. Wszyscy podziwiają jego pracę. To coś tak odważnego i wyrazistego, że nie mogę się doczekać filmu. Jeszcze tego nie widziałem, ale to dla mnie ogromny przywilej móc rozmawiać z tymi reżyserami w jakimkolwiek charakterze, nawet po to, by pogadac z nimi, powiedzieć im, że podziwiasz ich pracę lub zadać im pewne pytania. Więc tak, George Miller jest zdecydowanie jedną z takich osób.

Masz także Kena Branagha [The Last Disturbance of Madeline Hynde] pewnym momencie na horyzoncie.

Tak, niestety, nie mogę o tym mówić, ale czuję się bardzo szczęśliwy. Miałem trochę przerwy po występie na Broadwayu [with Prima Facie], a całkiem niedawno pojawiły się takie możliwości. Wszystkie scenariusze są bardzo różne, ale jestem równie podekscytowany wspaniałym materiałem, w którym mogę zanurzyć zęby. Więc tak, jest naprawdę dobrze.

***
Rowerzyści w kinach od 21 czerwca.