Jak się żyje w mikrokawalerce. Myślałam, że uduszę męża albo skoczę przez okno
- Agata i Leszek kupili mikrokawalerkę od znajomego za 65 tys. zł. Ich mieszkanie miało niecałe 15 m kw.
- Mieściło się w nim minimalne zaplecze kuchenne z płytą indukcyjną, piekarnikiem i maleńką zmywarką, mikroskopijna toaleta z umywalką wielkości głębokiego talerza i prysznicem
- Agata opowiada, że „dzień na 15 metrach” zaczynał się i kończył gimnastyką. Rano po to, żeby wstać i zrobić kawę, trzeba było złożyć łóżko i przytwierdzany do ściany stolik
- Po 11 miesiącach para opuściła swoją kawalerkę i wyprowadziła się do większego mieszkania po babci Leszka
- — Temat mikrokawalerek jest bardzo złożony, ponieważ nie brakuje tzw. patologicznych ofert lokali, w których są składy starych zniszczonych mebli i panują spartańskie warunki — mówi Aleksander Liberka
- Więcej takich artykułów znajdziesz na stronie głównej Onetu
Agata i Leszek pobrali się zaraz po studiach. Po ślubie zamieszkali u rodziców Leszka, w jego dawnym pokoju. Konflikty zaczęły się zaledwie kilka dni po tym, jak Agata wprowadziła się do teściów.
— Wydawało mi się, że znam ich dość dobrze, ale teściowa potrafiła wejść do nas wieczorem bez pukania, chociaż drzwi były zamknięte, usiąść i gadać przez godzinę… Poza tym komentowała to, co jemy, jak jemy, jak gotujemy, jakie robimy zakupy. Chociaż płaciliśmy im ponad tysiąc złotych miesięcznie, jak za wynajem pokoju o obcych ludzi, w pewnym momencie atmosfera stała się po prostu nie do zniesienia. Po zajęciach na uczelni szłam na kilka godzin do pracy do kawiarni, kiedy wracałam do domu, chciałam odpocząć, spędzić czas z mężem. No nie dało się. Oboje byliśmy coraz bardziej sfrustrowani, ale nie było nas stać ani na kredyt, ani na mieszkanie. No i wtedy zdarzył się „cud”.
„Weszłam do mieszkania i to był koniec”
Pocztą pantoflową dowiedzieli się, że znajomy Leszka sprzedawał swoje mieszkanie: kawalerkę w cenie, która nawet im wydawała się podejrzanie niska: 65 tys. zł.
— To były pieniądze osiągalne dla nas przy kilku rodzinnych pożyczkach i jednym nisko oprocentowanym kredycie w banku — opowiada Agata. — Postanowiliśmy, że musimy spróbować. W końcu bylibyśmy „na swoim” i nikt by nam w garnki nie zaglądał. Mielibyśmy szansę na normalne życie we dwoje, układanie sobie wszystkiego po swojemu, na naszych warunkach. Na to, by się cieszyć tym małżeństwem.
W letnie popołudnie Agata i Leszek stawili się pod wyznaczonym adresem.
— Byłam mile zaskoczona — mówi Agata. — to było nowe budownictwo, ładne, zadbane i zielone osiedle z dobrym dojazdem do centrum Wrocławia. Zanim zobaczyłam kawalerkę, widziałam same plusy. Bartek otworzył drzwi, weszliśmy z Leszkiem do środka i… to był koniec mieszkania. Pamiętam, że w głowie kołatało mi się: to nie możliwe, że można tak żyć.
Na prawie 15 metrach kwadratowych mieściło się minimalne zaplecze kuchenne z płytą indukcyjną, piekarnikiem i maleńką zmywarką, mikroskopijna toaleta z umywalką wielkości głębokiego talerza i prysznicem, w której osobie o wzroście powyżej 175 cm, trudno się by było obrócić. Pod oknem stała rozkładana kanapa, skutecznie broniąc dostępu do balkonu, zdecydowanie najprzyjemniejszego miejsca w całym mieszkaniu.
— Wyszliśmy na ten balkon i właściwie dopiero tam uwierzyłam, że to mógłby być mój dom — mówi 27-latka. — Było lato, świeciło słońce, wyobrażałam sobie, że obudowujemy ten mini taras tak, by stanowił przedłużenie naszej jadalnio— salono-sypialni. W głowie rysował mi się cały plan, łącznie z pomysłem, by w tym niezbyt wysokim apartamencie zbudować antresolę. Na siłę przekonywałam siebie, że jakoś to będzie, tak bardzo chciałam mieć „swój kawałek podłogi”. Leszek miał obiekcje, ale klamka zapadła. Miesiąc później odebraliśmy klucze do naszej mikrokawalerki i urządziliśmy nawet parapetówkę. Zaprosiliśmy 6 osób, które albo stały, albo siedziały na specjalnie wypożyczonych barowych stołkach. Każdy, kto wchodził, był tak samo zaskoczony, jak ja, kiedy odwiedziłam to mieszkanie pierwszy raz. „Ej, rozpędzić to tu się nie można” — śmiali się z nas znajomi.
Pierwsze wyzwanie: zmierzyć wszystko
— Kiedy teraz o tym myślę, to naprawdę wiem, jak mogliśmy zdecydować się na to szaleństwo. Musieliśmy być naprawdę zdesperowani — opowiada Agata. — W tamtym momencie chciałam jedynie uciec do teściów. Myślałam: postawi się jakiś parawanik, oddzieli jakoś część sypialną od dzienno-kuchennej, jesteśmy spokojni, nie pozagryzamy się.
Leszek postawił „parawanik” i modny tapczan-półkę, który w dzień pełnił funkcję regału, a w nocy zajmującego pół mieszkania łóżka. Kuchenny stolik służył jednocześnie za biurko do pracy, a szafa w przedpokoju siłą rzeczy została garderobą na ubrania wszelkiego typu.
„Co pani kupi za 100 zł? Dwie reklamóweczki, a czasem i do jednej się zmieści”
— Zdarzało się, że gość, który otwierał szafę, żeby powiesić w niej płaszcz, mylił się, otwierał nie to skrzydło i chcąc nie chcąc, oglądał nasze majtki — mówi Agata. — Z czasem się przyzwyczailiśmy, oznaczyliśmy też szafki, żeby nie było takich niespodzianek.
Każdy mebel, a właściwie „pół mebla” jak żartobliwie swoje półki na książki i mini stolik jadalny oraz szafki „na wszystko” nazywa Agata, trzeba było dokładnie wymierzyć, żeby mieć pewność, że w mieszkaniu się zmieści.
— Po trzech tygodniach „kombinowania” i grania wzorami i lustrami, które optycznie miały powiększyć naszą kawalerkę, zamieszkaliśmy w niej naprawdę — opowiada 27-latka. — No i wtedy się zaczęło prawdziwe życie. Bez filtra.
— Zalety tego życia? Przymusowe dbanie o porządek. W mikrokawalerce musisz tak planować przestrzeń, żeby mieć gdzie przechować rzeczy i się o nie nie potykać. Nie zostawisz na noc brudnych naczyń w zlewie, bo widzisz je z łóżka. I wyniesiesz śmieci, bo jak wylewają się albo gniją w koszu, to też nie zaśniesz. Na takiej powierzchni nie ma miejsca na bałagan. Wady? Całe mnóstwo. Mikrokawalerka to nie jest miejsce do życia dla pary. Zabija pozytywne emocje, sprawia, że presja, ciśnienie między dwojgiem kochających się ludzi rośnie z dnia na dzień. Ja wiem, że nasi rodzice w PRL-u w niewiele większych mieszkaniach niż to nasze wychowali jeszcze dwójkę dzieci.
— Ale ja będąc w pandemii dzień w dzień na kilkunastu metrach z własnym mężem, myślałam, że oszaleję. Po trzech miesiącach w środku deszczowej, zimnej jesieni planowałam mord na mężczyźnie, z którym jeszcze pół roku wcześniej chciałam spędzić resztę życia. Denerwowało mnie w nim wszystko. Nawet to, że oddychał. Albo, że kiedy on rozmawiał z kumplem przez telefon, ja nie mogłam się skupić na książce, którą czytałam, bo słyszałam wyraźnie całą rozmowę.
Agata opowiada, że „dzień na 15 metrach” zaczynał się i kończył gimnastyką. Rano po to, żeby wstać i zrobić kawę, trzeba było złożyć łóżko i przytwierdzany do ściany stolik, który rozłożony uniemożliwiał uprasowanie ubrania do pracy. — A oo południu trzeba było się nagimnastykować, żeby w tej namiastce kuchni odgrzać obiad — śmieje się 27-latka. — Pralkę też wstawiliśmy do kuchni, więc jak wirowała, a akurat zadzwonił mój szef, zamykałam się w łazience. Na rozłożenie suszarki też nie było miejsca. W lecie ubrania schły na balkonie. W zimie i na jesieni tuż przy naszym łóżku.
— Ten brak oddechu, ścisk, brak choćby minimalnej, ale własnej przestrzeni stał się nie do zniesienia — mówi Agata — W pandemii, po całym dniu zdalnej pracy, w której rotacyjnie chodziliśmy na spotkania do toalety, żeby sobie wzajemnie nie przeszkadzać, miałam ochotę wyskoczyć przez balkon.
Mikrokawalerki znajdują różnych odbiorców
— Temat mikrokawalerek jest bardzo złożony, ponieważ nie brakuje tzw. patologicznych ofert lokali, w których są składy starych zniszczonych mebli i panują spartańskie warunki — mówi Aleksander Liberka z Agencji Nieruchomości Homfi. — Są jednak oferty naprawdę interesujące nie tylko z perspektywy inwestora, który może wynajmować taki lokal np. przez platformę booking na dni, ale również długoterminowo. Z perspektywy najemcy też mogą być interesujące, na przykład dzięki lokalizacji w centrum miasta czy niskim kosztom utrzymania takiej nieruchomości.
— Na tzw. mikrokawalerki decydują się głównie klienci inwestycyjni, którzy chcą zainwestować swoje środki w nieruchomość na wynajem krótkoterminowy lub długoterminowy — podkreśla Aleksander Liberka.— Zakup lokalu poniżej 30 m kw. wymaga zdecydowanie niższych nakładów finansowych od mieszkania o powierzchni np. 45 m kw. Wpływ ma na to przede wszystkim cena zakupowa za metr kwadratowy powierzchni lokalu oraz jego późniejsze wykończenie pod wynajem.
— Na rynku nieruchomości możemy spotkać lokale o powierzchni ok. 25 m kw., w większości w nowo budowanych inwestycjach mieszkaniowych, powstają również inwestycje składające się jedynie z małych lokali, w metrażach od np. 13 do 25 m kw. Jednak tutaj nie chciałbym podawać konkretnych nazw inwestycji. Nie można również pominąć tzw. dzielenia dużych lokali mieszkalnych na kilka mniejszych z osobnymi wejściami.
— Urządzenie mikrokawalerki, która ma być atrakcyjna i funkcjonalna dla klientów, najlepiej przekazać w ręce projektantów wnętrz — tłumaczy Aleksander Liberka. — Osoby zajmujące się tym zawodowo, pomogą dobrać odpowiednie meble i materiały oraz zaproponują funkcjonalne rozwiązania, które wpłyną na praktyczność oraz wygodę podczas codziennego użytkowania lokalu. Projektanci posiadają doświadczenie w licznych projektach tego typu inwestycji, ponieważ łączą projekty np. dla hoteli z praktycznymi rozwiązaniami, jak np. chowane łóżka w zabudowie meblowej lub komody z wysuwanymi blatami biurek.
— Taka „forma mieszkaniowa” jest popularna, ponieważ jest kierowana do różnych odbiorców — dodaje ekspert rynku nieruchomości. — W przypadku najmu długoterminowego przede wszystkim do studentów, którzy nie chcą wynajmować pokoi, młodych osób chcących rozpocząć samodzielne życie lub do singli. Często najemcami są również pracownicy tymczasowi oraz obcokrajowcy przyjeżdżający do pracy i rozpoczynający życie w danym mieście. Klient decydujący się na wynajęcie małego lokalu podejmuje świadomą decyzję zależną od swoich potrzeb lub możliwości finansowych. Najczęściej jednak to studenci decydują się na taki wybór, ponieważ nie chcą wynajmować mieszkania w kilka osób oraz cenią sobie spokój i prywatność.
— W przypadku ofert mikrokawalerek, które dotychczas wynajmowałem, klienci byli pozytywnie zaskoczeni ze względu bardzo dobrą lokalizację, bardzo wysoki standard wykończenia, funkcjonalność oraz niskie koszty utrzymania — podkreśla Aleksander Liberka. — W Krakowie, w którym mieszkam oraz pracuję jako agent nieruchomości, widziałem ofertę mikrokawalerki o powierzchni 13,30 m kw. w nowo wybudowanej inwestycji, składającej się z samych mikrokawalerek.
Agata mówi, że po jedenastu miesiącach mieszkania w mikrokawalerce wiedzieli już mężem na pewno, że albo muszą się przeprowadzić, albo się rozwiodą.
— Wybraliśmy tę pierwszą opcję, bo uśmiechnęło się do nas szczęście — mówi. — Dziś naszą kawalerkę wynajmujemy synowi przyjaciółki mojej mamy, a sami wprowadziliśmy się do mieszkania po babci Leszka, która wymaga stałej opieki i zamieszkała z jego rodzicami. Jej 45 metrów wydaje nam się prawdziwym pałacem. A co najważniejsze, każde z nas ma swój własny kąt.
