Konserwatyści dominują w brytyjskiej polityce od 14 lat, utrzymując się przy władzy pomimo kryzysu za kryzysem, w tym także przez siebie wywołanego.

Teraz, gdy nieszczęśliwi Brytyjczycy przygotowują się do pójścia do urn, konserwatyści stoją przed perspektywą nieistotności. Sondaże sugerują, że mogliby zapewnić sobie najniższy odsetek miejsc w parlamencie od być może stulecia.

Po burzliwych pięciu latach rządów ich baza uległa załamaniu.

Niektórzy idą w lewo, a partia ma w sondażach około 20 punktów procentowych za Partią Pracy. Inni kierują się pokusą skrajnej prawicy – ​​jedna trzecia Brytyjczyków, którzy ostatnim razem głosowali na konserwatystów, twierdzi, że poprze antyimigracyjną partię Reform pod przewodnictwem Nigela Farage’a.

Sondaże wskazują, że wyniki wyborów mogą być katastrofalne dla konserwatystów. Choć sondaże często zawężają się w miarę zbliżania się wyborów, sytuacja konserwatystów nie wykazuje oznak poprawy.

Oto kilka kluczowych powodów:

Wyborcy uważają, że kraj jest w gorszej sytuacji

Wielu wyborców wyraża poczucie, że Partia Konserwatywna pozostawiła Wielką Brytanię w gorszym stanie niż przed dojściem do władzy.

Obietnica sfinalizowania Brexitu, który wyprowadził Wielką Brytanię z UE, była dużym zwycięstwem konserwatystów w ostatnich wyborach. Brytyjczycy mają teraz inne zmartwienia. Twierdzą, że tym razem największymi problemami są gospodarka i opieka zdrowotna, a w dalszej kolejności imigracja. Według sondażu przeprowadzonego przez YouGov wyborcy uważają, że Partia Pracy jest lepiej przygotowana do poradzenia sobie ze wszystkimi trzema.

Poprzedniczka premiera Rishi Sunaka, Liz Truss, wywołała kryzys gospodarczy po tym, jak ogłosiła plany obniżek podatków, deregulacji i pożyczek.

Siedem i pół miliona osób oczekuje na planową opiekę zdrowotną zapewnianą przez państwową służbę zdrowia, o pięć milionów więcej niż w momencie objęcia władzy przez konserwatystów w 2010 roku.

I pomimo obietnic konserwatystów dotyczących ograniczenia imigracji, saldo migracji osiągnęło najwyższy w historii poziom w 2023 r.

Utrata zaufania do konserwatystów w kwestii rozwiązania tych kwestii nastąpiła po okresie intensywnych zmian i zamieszania.

Konserwatyści nadzorowali gwałtowne cięcia wydatków po kryzysie finansowym w 2009 r., argumentując, że oszczędności przywrócą finanse publiczne. Premier David Cameron zwołał w 2016 r. referendum w sprawie Brexitu, które spowodowało podziały, a następnie podał się do dymisji.

Od ostatnich wyborów rząd musiał zmagać się z Covid-19, załamaniem energetycznym po odcięciu przez Rosję dostaw gazu do Europy i wysoką inflacją. Przeszła także przez serię kryzysów, które sama sobie wywołała, przechodząc przez trzech premierów i pięciu kanclerzy odpowiedzialnych za politykę gospodarczą.

Najbardziej wiarygodni wyborcy konserwatystów ich opuszczają

Ponad połowa osób, które w ostatnich wyborach głosowały na konserwatystów, mówi ankieterom, że teraz planują głosować na inną partię.

Wśród wyborców, którzy mówią, że porzucą konserwatystów, znajdują się jedni z najbardziej wiarygodnych zwolenników partii.

W ciągu ostatnich kilku dekad wiek zastąpił klasę jako główny wyznacznik poparcia politycznego w Wielkiej Brytanii, a konserwatyści zdobywali więcej starszych wyborców. W ostatnich wyborach wiek, w którym ktoś częściej głosował na konserwatystów niż na Partię Pracy, wynosił około 40 lat lub więcej.

Obecnie sondaże wskazują, że konserwatyści prowadzą tylko w jednej grupie wiekowej: osobach powyżej 65. roku życia.

Z najnowszego sondażu YouGov wynika, że ​​konserwatywni kandydaci mogą zostać wyeliminowani z najmłodszych obszarów Wielkiej Brytanii. Wydaje się, że Partia Pracy jest w stanie wywrzeć znaczący wpływ także wśród starszych okręgów wyborczych, gdzie centrolewicowi Liberalni Demokraci podważą kontrolę konserwatystów nad mandatami we wszystkich grupach wiekowych.

W ostatnich wyborach niektóre z najbardziej potrzebujących obszarów kraju – ze względu na takie czynniki, jak dochody, warunki mieszkaniowe i zdrowie – po raz pierwszy głosowały na Partię Konserwatywną.

Sondaże sugerują, że tym razem, gdy zostaną policzone karty do głosowania, zwolennicy partii mogą być znacznie mniej zamożni pod względem ekonomicznym, biorąc pod uwagę sondaże Partii Pracy wśród osób o niższych dochodach.

Jednocześnie Keir Starmer, przywódca Partii Pracy, od chwili przejęcia władzy bezwzględnie przesunął partię do centrum, ryzykując tym samym zniechęcenie części bardziej lewicowych zwolenników partii. Zmienił zdanie w związku z obietnicą wydawania 28 miliardów funtów rocznie na plan zielonych inwestycji, mówiąc, że kraju nie stać już na to, i był mniej krytyczny wobec Izraela w związku z ofiarami śmiertelnymi wśród cywilów w Gazie, niż zrobiłoby to wielu zwolenników tak jak.

Sondaże sugerują, że takie podejście kosztuje poparcie laburzystów wśród osób w wieku od 18 do 24 lat, ponieważ skłaniają się one do mniejszych partii, w tym Liberalnych Demokratów i Zielonych. Siedzibę Bristol Central – miasta z dużą liczbą młodych, wykształconych wyborców w południowo-zachodniej Anglii – po raz pierwszy może zdobyć Partia Zielonych.

Utrata miejsc w historycznych sercach Partii Pracy i poza nią

Po katastrofalnym występie w ostatnich wyborach Partia Pracy, aby zdobyć władzę, musi zdobyć dodatkowe 120 mandatów w parlamencie w porównaniu z ostatnimi wyborami. To niezwykła liczba i trudne zadanie. Sondaże pokazują, że lider partii pan Starmer również nie cieszy się popularnością, chociaż jego pozycja w sondażach poprawiła się w trakcie kampanii.

Jednak najnowsze sondaże sugerują, że Partia Pracy może zdobyć mandaty w całym kraju i zmienić mapę wyborczą Wielkiej Brytanii.

Kluczowym testem dla Partii Pracy będzie to, czy uda jej się odzyskać postindustrialne centra w Midlands i północnej Anglii, tradycyjnie zwane „czerwonym murem”. Wiele z tych mandatów po raz pierwszy przypadło kandydatom konserwatystów w 2019 r., po tym jak wyborcy poparli brexit.

W tych wyborach kluczowe znaczenie ma położenie geograficzne bazy wyborców każdej partii, ponieważ brytyjski system wyborczy nagradza partie o wysoce skoncentrowanej bazie wyborców.

Liberalni Demokraci wykazują szczególną siłę w niewielkiej liczbie bogatszych, starszych mandatów na południu Anglii, gdzie konkurują o mandaty z Partią Konserwatywną, a nie o Partię Pracy. Sondaże spodziewają się, że zdobędzie od 30 do 50 mandatów, prawie wszystko kosztem konserwatystów.

Strata wyborców Brexitu na rzecz skrajnej prawicy

Jedną z największych niewiadomych są wyniki skrajnie prawicowej Partii Reform.

Nigel Farage, który na początku czerwca wstrząsnął kampanią, obejmując stanowisko lidera Reformy, ma nadzieję, że uda mu się wykorzystać niezadowolenie wśród wyborców konserwatystów i rosnące obawy związane z imigracją, aby zdobyć miejsca w parlamencie. W dłuższej perspektywie Farage wyraził nadzieję, że będzie kandydatem na premiera do 2029 r., kiedy zostaną zaplanowane kolejne wybory.

Wydaje się, że jego ryzyko się opłaciło, a niedawna ankieta YouGov wykazała, że ​​Reforma przeszła przez konserwatystów, ciesząc się poparciem prawie jednego na pięciu ankietowanych wyborców.

„To właśnie geografia tego poparcia jest tak bardzo niebezpieczna dla konserwatystów” – powiedział Will Jennings, profesor nauk politycznych na Uniwersytecie w Southampton. W przeciwieństwie do Liberalnych Demokratów baza wyborców Reformy jest słabo rozproszona po całym kraju i choć utrudnia to zdobycie mandatów, może podzielić głosy prawicy w całym kraju i spowodować utratę większej liczby mandatów przez konserwatystów na rzecz Partii Pracy.

„Reforma, która zdobędzie 15 do 20 punktów w niektórych z tych okręgów wyborczych, potencjalnie umożliwiłaby Partii Pracy – nawet jeśli zdobędą również trochę głosów Partii Pracy – obalenie ogromnej większości” – powiedział Jennings.