JEROZOLIMA (AP) – Osłabiony, ale nie odstraszony Hamas nadal podejmuje walkę po siedmiu brutalnych miesiącach wojna z Izraelemprzegrupowując się w niektórych z najbardziej dotkniętych obszarów w północnej Strefie Gazy i wznawiając ataki rakietowe na pobliskie społeczności izraelskie.

Izrael początkowo poczynił taktyczne postępy przeciwko Hamasowi po niszczycielskim bombardowaniu z powietrza, które utorowało drogę jego oddziałom lądowym. Jednak te wczesne osiągnięcia ustąpiły miejsca zaciekłej walce z dającą się przystosować rebelią – i rosnącemu przeczuciu wśród wielu Izraelczyków, że ich wojsko ma tylko złe opcje, co porównuje się z wojnami USA w Iraku i Afganistanie.

To był podtekst bunt w ostatnich dniach dwóch członków trzyosobowego Gabinetu Wojennego premiera Benjamina Netanjahu – minister obrony Yoav Gallant i Benny Gantz, główny rywal polityczny Netanjahu – którzy zażądali od niego przedstawienia szczegółowych planów powojennych.

Wspierali m.in. izraelski odwet za atak Hamasu z 7 października jedna z najcięższych kampanii bombowych w najnowszej historii operacje naziemne, które unicestwiły całe dzielnice i ograniczenia na granicach, jak mówi Światowy Program Żywnościowy ONZ zepchnął część terytorium na głód.

Ale teraz dwaj emerytowani generałowie obawiają się długotrwałej i kosztownej ponownej okupacji Gazy, z której Izrael wycofał żołnierzy i osadników w 2005 roku. Sprzeciwiają się także wycofaniu, które pozostawiłoby Hamas pod kontrolą lub doprowadziłoby do ustanowienia państwa palestyńskiego.

Zamiast tego przedstawili alternatywy, które wielu Izraelczyków uważa za szalenie nierealne. Tymczasem Hamas zaproponował swój własny powojenny plan.

Oto cztery sposoby, w jakie ta wojna może się zakończyć.

Okupacja wojskowa na pełną skalę

Netanjahu obiecał „całkowite zwycięstwo”, które odsunie Hamas od władzy, zdemontuje jego potencjał militarny i zwróci dziesiątki zakładników, których wciąż przetrzymuje po ataku, który wywołał wojnę.

On powiedział zwycięstwo może nadejść w ciągu kilku tygodni jeśli Izrael przeprowadzi inwazję na pełną skalę na Rafah, które Izrael przedstawia jako ostatnią twierdzę Hamasu.

Amir Avivi, emerytowany izraelski generał i były zastępca dowódcy dywizji w Gazie, twierdzi, że to dopiero początek. Powiedział, że Izrael będzie musiał zachować kontrolę, aby zapobiec przegrupowaniu się Hamasu.

„Jeśli nie osuszysz bagna, nie poradzisz sobie z komarami. Osuszanie bagien oznacza całkowitą zmianę systemu edukacji i radzenie sobie z lokalnymi przywódcami, a nie z organizacją terrorystyczną” – powiedział. „To proces pokoleniowy. To nie stanie się w jeden dzień.”

Skrajnie prawicowi członkowie koalicji rządzącej Netanjahu, którzy są kluczem do utrzymania go u władzy, wezwali do trwałej okupacji, „dobrowolnej emigracji” dużej liczby Palestyńczyków dokądkolwiek, gdzie będą ich przebywać, oraz odbudowy osiedli żydowskich w Gazie.

Większość Izraelczyków jest przeciwna, wskazując na ogromne koszty stacjonowania tysięcy żołnierzy na terytorium zamieszkiwanym przez 2,3 miliona Palestyńczyków. Jako mocarstwo okupacyjne Izrael byłby prawdopodobnie pociągnięty do odpowiedzialności za zapewnianie opieki zdrowotnej, edukacji i innych usług. Nie jest jasne, w jakim stopniu międzynarodowi darczyńcy wkroczą, aby sfinansować odbudowę w obliczu trwających działań wojennych.

Nie ma też gwarancji, że taka okupacja wyeliminuje Hamas.

Kiedy pod koniec lat 80. XX w. powstał Hamas, Izrael sprawował pełną kontrolę nad Gazą. 18-letnia okupacja południowego Libanu przez Izrael zbiegła się z powstaniem Hezbollahu i wojsk izraelskich regularnie walczą z bojownikami na Zachodnim Brzegu, kontrolowany od 1967 r.

Lżejsze zajęcie, przy pomocy „jednorożców”

Netanjahu powiedział, że Izrael utrzyma kontrolę bezpieczeństwa nad Gazą, ale przekaże administrację cywilną lokalnym Palestyńczykom niezwiązanym z Hamasem lub wspieranej przez Zachód Autonomii Palestyńskiej, który rządzi częściami okupowanego Zachodniego Brzegu. Zasugerował, aby kraje arabskie i inne pomogły w zarządzaniu i odbudowie.

Jednak jak dotąd nikt nie okazał zainteresowania.

Nie są znane żadne Palestyńczycy, którzy zaoferowaliby współpracę izraelskiemu wojsku, być może dlatego, że Hamas powiedział, że będą traktowani jak kolaboranci, co stanowi zawoalowaną groźbę śmierci.

Wysiłki mające na celu dotarcie do palestyńskich biznesmenów i wpływowych rodzin „zakończyły się katastrofą” – mówi Michael Milshtein, izraelski analityk ds. Palestyny ​​na Uniwersytecie w Tel Awiwie i były oficer wywiadu wojskowego.

Mówi, że Izraelczycy poszukujący takich sojuszników szukają „jednorożców” – czegoś, co nie istnieje.

Państwa arabskie również stanowczo odrzuciły ten scenariusz – nawet Zjednoczone Emiraty Arabskie, które jako jedno z niewielu formalnie uznają Izrael i mają z nim bliskie powiązania.

„ZEA odmawiają zaangażowania się w jakikolwiek plan mający na celu zapewnienie przykrywki dla izraelskiej obecności w Strefie Gazy” – oznajmił minister spraw zagranicznych Abdullah bin Zayed Al Nahyan powiedział w tym miesiącu.

WIELKA OKAZJA

Zamiast tego państwa arabskie zjednoczyły się wokół amerykańskiej propozycji mającej na celu rozwiązanie trwającego od kilkudziesięciu lat konfliktu i przekształcenie Bliskiego Wschodu.

W ramach tego planuzreformowana Autonomia Palestyńska miałaby rządzić Gazą przy wsparciu narodów arabskich i muzułmańskich, w tym Arabii Saudyjskiej, co normalizowałoby stosunki z Izraelem w zamian za pakt obronny USA i pomoc w budowie cywilnego programu nuklearnego.

Jednak urzędnicy amerykańscy i saudyjscy twierdzą, że zależy to od zaangażowania Izraela w wiarygodną drogę do ostatecznej państwowości palestyńskiej.

Netanjahu wykluczył taki scenariusz – podobnie jak Gallant i Gantz – twierdząc, że nagrodzi on Hamas i doprowadzi do powstania państwa rządzonego przez bojowników na granicach Izraela.

Palestyńczycy twierdzą, że zakończenie trwającej dziesięciolecia izraelskiej okupacji i utworzenie w pełni niezależnego państwa w Gazie, na Zachodnim Brzegu i we wschodniej Jerozolimie – na terytoriach zdobytych przez Izrael w wojnie na Bliskim Wschodzie w 1967 r. – to jedyny sposób na zakończenie cyklu rozlewu krwi.

Hamas powiedział zaakceptowałaby rozwiązanie dwupaństwowe przynajmniej tymczasowo, ale jej program polityczny nadal wzywa do „pełnego wyzwolenia Palestyny”, w tym terenów dzisiejszego Izraela. Hamas stwierdził również, że musi to być część każdego powojennego porozumienia.

Układ z HAMASEM

Hamas zaproponował zupełnie inna wielka okazja – taki, który, jak na ironię, może być bardziej do przyjęcia dla Izraelczyków niż porozumienie amerykańsko-saudyjskie.

Grupa bojowników zaproponowała stopniowe porozumienie, na mocy którego uwolni wszystkich zakładników w zamian za setki więźniów palestyńskich – w tym starszych bojowników – a także wycofanie sił izraelskich z Gazy, długotrwałe zawieszenie broni i rekonstrukcję.

To prawie na pewno pozostawiłoby Hamasowi kontrolę nad Gazą i potencjalnie umożliwiłoby mu odbudowę swoich zdolności wojskowych. Hamas może nawet ogłosić zwycięstwo, pomimo rozległej śmierci i zniszczeń, jakich doznała palestyńska ludność cywilna od 7 października.

Jednak w ostatnich tygodniach tysiące izraelskich demonstrantów wyszło na ulice, wzywając swoich przywódców do zawarcia takiego porozumienia, ponieważ prawdopodobnie jedyny sposób na odzyskanie zakładników.

Oskarżają Netanjahu o utrudnianie takiego porozumienia, ponieważ mogłoby to doprowadzić jego skrajnie prawicowych sojuszników do obalenia jego rządu, potencjalnie kończąc jego karierę polityczną i narażając go na oskarżenie zarzuty korupcyjne.

Zwolennicy takiego porozumienia twierdzą, że poza uwolnieniem zakładników Izrael przyniósłby inne korzyści.

Konflikt o niskiej intensywności z libańskim Hezbollahem prawdopodobnie ucichnie w miarę złagodzenia napięć regionalnych, umożliwiając dziesiątkom tysięcy ludzi po obu stronach granicy powrót do swoich domów. Izrael w końcu mógł liczyć się z błędami w zakresie bezpieczeństwa co doprowadziło do 7 października.

I może przygotować się na kolejną, nieuniknioną rundę walk.

Milshtein mówi, że Izrael powinien przyjąć koncepcję Hamasu dotyczącą „hudny” – przedłużonego okresu strategicznego spokoju.

„Hudna nie oznacza porozumienia pokojowego” – powiedział. „To zawieszenie broni, które wykorzystasz, aby stać się silniejszym, a następnie zaatakować i zaskoczyć wroga”. ___

Śledź relacje wojenne AP pod adresem