CNN
—

Kiedy w zeszłym tygodniu po 40 dniach w kolumbijskiej dżungli amazońskiej znaleziono czwórkę młodych tubylczych dzieci, ich ratownicy zauważyli, że najstarsza, 13-letnia Lesly Jacobombaire Mucutuy, ma coś ukrytego między zębami.

„Odkryliśmy, że miała kilka nasion powoli przeżuwanych między policzkami a szczęką” – powiedział Eliecer Muñoz, jeden z czterech rdzennych strażników, którzy jako pierwsi nawiązali kontakt z dziećmi.

Muñoz powiedział CNN, że nasiona pochodziły z rodzimej palmy amazońskiej o nazwie Oenocarpus Bataua, potocznie znanej w Kolumbii jako „milpesos”.

Jego owoce są bogate w tłuszcz, a plemiona Amazonii używają ich do produkcji oleju roślinnego, ale nasiona Leslie były jeszcze niedojrzałe, kiedy ją znaleziono, powiedział Muñoz.

„Trzymała je, aby ciepło jej ust otwierało nasiona i mogła karmić miąższem swoje młodsze rodzeństwo” – mówi Muñoz. „W ten sposób pozostali przy życiu”.

Odkąd dzieci zostały przywiezione do domu, reporterzy i eksperci od przetrwania próbują odpowiedzieć na to pytanie: Jak czworo dzieci – najmłodsze zaledwie niemowlę – przetrwało tak długo w sercu amazońskiego lasu deszczowego?

Znalezienie ich wymagało zespołu ponad 130 komandosów sił specjalnych i jednych z najbardziej wykwalifikowanych rdzennych przewodników w kraju.

Odcinek dżungli, w którym zostali znalezieni, jest jednym z najbardziej odległych i niegościnnych w Kolumbii, gdzie występują dzikie zwierzęta, takie jak jaguary, anakondy czy jadowite robaki, deszcz może padać przez ponad 15 godzin dziennie, a widoczność jest czasem ograniczona do 10 metrów ze względu na do gęstej roślinności.

Lesly i jej rodzeństwo byli niebezpiecznie wychudzeni, kiedy w końcu zostali odnalezieni. Wygląda na to, że przez ponad miesiąc bez dorosłych osobników przetrwały na dzikich owocach i trzech funtach mąki z manioku, wysokobiałkowej tradycyjnej diety amazońskiej, którą odzyskały z wraku katastrofy lotniczej, która utknęła w lesie .

Znaleźli także jeden z setek zestawów ratunkowych pozostawionych w dżungli podczas akcji poszukiwawczo-ratowniczej, który zawierał małe racje żywnościowe, elektrolity i zapalniczki.

„Rozumiemy, że używali tylko jednego zestawu wojskowego, a reszta to tylko owoce, nasiona i woda” — mówi Henry Guerrero, starszy z tubylców, który również był częścią zespołu, który ich znalazł.

Tylko ktoś z głęboką znajomością lasu i niezwykłą odpornością osobistą mógł tam przetrwać ponad miesiąc – nie mówiąc już o utrzymaniu przy życiu trzech innych osób.

Kilka tygodni temu większość kolumbijskiej publiczności śledzącej ich historię nie mogła wiedzieć, w jakim stopniu Lesly i jej rodzeństwo posiadali te umiejętności. Ale ich stryjeczny dziadek, Fidencio Valencia, nie rozpaczał: „Już znają dżunglę… są dziećmi, ale mamy nadzieję, że żyją i mają dostęp do wody” – powiedział dziennikarzom 19 maja.

Jego słowa zostały potwierdzone.

Dzieci jeszcze nie przemawiały publicznie i wracają do zdrowia w centralnym szpitalu wojskowym Kolumbii w Bogocie. W czwartek w oświadczeniu ze szpitala stwierdzono, że dzieciom nie zagraża bezpośrednie niebezpieczeństwo, ale nadal są one w grupie wysokiego ryzyka z powodu chorób zakaźnych, na które się nabawiły i poważnego niedożywienia.

Ślady ich przetrwania świadczą o imponującej wiedzy botanicznej i dalekowzroczności.

Podczas poszukiwań ratownicy znaleźli porzucone owoce, takie jak awichure, dzika roślina podobna do marakui, którą dzieci jadły samotnie w lesie. Nasiona milpesos znaleziono również wzdłuż ich śladów, a władze kolumbijskie uważają, że Lesly zabrała mleko modyfikowane dla niemowląt z wyrzuconego samolotu, aby przez kilka dni karmić 11-miesięczną Cristin.

Po znalezieniu dzieci miały butelki, których używały do ​​zbierania wody ze strumieni lub z deszczu, którego było pod dostatkiem w ciągu miesiąca poszukiwań.

Osiągnięcie to jest momentem dumy dla rdzennej społeczności kolumbijskiej Amazonii. „Dzięki tym dzieciakom pokonaliśmy technologię” — zachwycał się Guerrero na niedawnej konferencji prasowej w Bogocie. „Dzięki dzieciom zdaliśmy sobie sprawę, że my, tubylcy, jesteśmy ważni”.

Chociaż ich przetrwanie pozostaje cudem, bez wątpienia ułatwiła je tradycyjna wiedza o lesie, którą otaczali od niezwykle młodego wieku, a podczas gdy Kolumbia rozmieszczała swoją armię, to czterech miejscowych przewodników jako pierwszych zauważyło maluchy.

W szczególności Lesly jest chwalona za to, że nie tylko sama przeżyła, ale także upewniła się, że jej młodsze rodzeństwo przetrwa po stracie matki w katastrofie lotniczej.

Po znalezieniu jedno z pierwszych zdań, które czteroletni Tien Ranoque Mucutuy wyszeptał ratownikom, brzmiało: „Moja matka nie żyje” – powiedział Muñoz w rozmowie z CNN.

Jednym z tradycyjnych zadań tubylczych kobiet jest opieka nad rodzeństwem tak, jakby były własnymi dziećmi. Starsza siostra jest w zasadzie drugą matką i myślę, że dokładnie tak została wychowana Lesly” – mówi Nelly Kuiru, tubylcza aktywistka z osady murui w La Chorrera.

Ale Kuiru wierzy, że ta sprawność wykracza daleko poza wiedzę botaniczną: „Tradycyjna wiedza przodków polega nie tylko na tym, że Lesly nauczyła się zbierać owoce czy coś w tym stylu, ale jest w tym coś znacznie głębszego, duchowa więź z otaczającym nas lasem”.

Kiedy ojciec dwójki dzieci, Manuel Ranoque, dowiedział się, że samolot wiozący jego żonę i czworo dzieci rozbił się w drodze do San Jose del Guaviare, poprosił o pomoc tradycyjnych starszych i mędrców w swojej społeczności, takich jak Guerrero i Muñoz, który połączył siły z kolumbijską armią, aby zlokalizować dzieci.

Wojsko przyniosło technologię GPS, zaawansowaną komunikację radiową i przeprowadziło ponad czterysta godzin lotu nad dżunglą.

Rdzenni poszukiwacze murui nauczyli żołnierzy czytać ślady i poruszać się po dżungli. Tradycyjni starsi, tacy jak Guerrero, próbowali nawiązać duchową więź z dziećmi, używając tradycyjnych roślin, takich jak tytoń, koka i yage, świętej halucynogennej rośliny znanej również jako ayahuasca.

W końcu to połączenie dwóch światów uratowało dzieci: Muñoz i jego zespół w końcu znaleźli je, prawie zagłodzone na śmierć, w obszarze wolnym od drzew, który sprawdzili w poprzednich dniach. W ciągu kilku godzin zostali zabrani z dżungli helikopterem wojskowym Blackhawk.

Magdalena Mucutuy była kobietą z chagry – świętej przestrzeni, która działa zarówno jako ogród żniwny, jak i społeczna szkoła tradycyjnej wiedzy – według jej męża często zabierała swoje dzieci do lasu.

Tam prawdopodobnie nauczyli się umiejętności, które pozwoliły im przetrwać do przybycia ratowników.

„Tradycyjnie wychowanie dzieci (rdzennej ludności) odbywa się w środowisku naturalnym, w lesie, zwłaszcza gdy są bardzo młode” — mówi Kuiru. Ostrzega jednak, że intymna znajomość dzikiej przyrody, która pozwoliła Leslie i jej rodzeństwu przetrwać, jest zagrożona, mówi.

„Nasze tradycje są skażone wylesianiem, obecnością aktorów zewnętrznych [like criminal syndicates] i w pewnym sensie asymilację. To nie tylko fizyczna kolonizacja, jak na przykład ubrania, które teraz nosimy, ale kolonizacja wiedzy i nasza ginie” – powiedział Kuiru w rozmowie z CNN.

Według badania przeprowadzonego w 2010 roku przez kolumbijski Instytut Badań Naukowych Amazonii, w ostatnich latach ludność tubylcza porzuciła lasy, zepchnięta w kierunku obszarów miejskich przez obecność grup przestępczych na wsi oraz brak możliwości pracy i edukacji.

Sam Ranoque mówi, że został zmuszony do opuszczenia ich rodzinnej osady w Araracuara w Amazonas z powodu gróźb ze strony grup partyzanckich. Powiedział, że jego żona i jej dzieci również uciekali przed wkroczeniem grup zbrojnych, kiedy ich samolot rozbił się 1 maja, zabijając Magdalenę, pilota i tubylczego przywódcę – i zostawiając dzieci na mieliźnie.

Kuiru chciałby, aby państwo kolumbijskie wspierało i chroniło rdzenny styl życia i wiedzę, jednocześnie oferując możliwości wejścia do głównego nurtu gospodarki. W edukacji może to oznaczać pozwolenie dzieciom na spędzenie tylko połowy dnia w szkołach państwowych, a następnie udanie się do chagras, aby otrzymać tradycyjną edukację, mówi. Lub może to oznaczać wspieranie lokalnej przedsiębiorczości w celu tworzenia miejsc pracy w regionie i zachęcania młodych ludzi do pozostania w Amazonii.

W pewnym sensie, tak jak czwórka dzieci została uratowana przez mieszankę tradycji i nowoczesności, tak tylko obie strony razem mogą przynieść regionowi prawdziwy rozwój.

„Nie powinniśmy bać się modernizacji, ale musimy wrócić do naszych korzeni, co nas definiuje i wyróżnia jako rdzennych mieszkańców Amazonii. Jeśli nie, skończymy pustkami, jak skorupki jajek bez nadzienia” – powiedziała.