Chociaż często istnieje tendencja do sięgania po źródła niewegetariańskie (jajka, chude mięso) w celu zwiększenia spożycia białka, wytyczne zwięźle zalecają łączenie zbóż (takich jak pszenica i proso) z roślinami strączkowymi (w tym soczewicą, ciecierzycą, zieloną fasolą). , rajma, soja, tofu i groszek chiński) w stosunku 3:1 w celu poprawy jakości białka. W szczególności całe jaja są dobrą formą białka, są łatwo dostępne i powinny być spożywane przez wszystkich z wyjątkiem tych z wyraźnie podwyższonym cholesterolem.

Istnieje zwiększone zapotrzebowanie na białko u dzieci, kobiet w ciąży (wymagających dodatkowych 8–18 gramów dziennie), osób starszych oraz osób z chorobami przewlekłymi, nowotworami, a także osób wracających do zdrowia po operacji lub znaczącej infekcji COVID-19. Z drugiej strony, u osób z chorobami nerek lub wysokim poziomem kwasu moczowego spożycie białka należy rozsądnie przyjmować, a nawet zmniejszyć jego spożycie.

Powyższe podejście powinno zapewnić wystarczającą ilość białka z określonych źródeł w diecie i dodatkowe suplementy białkowe nie są wymagane. W tym kontekście przestroga przed długotrwałym przyjmowaniem odżywek białkowych jest uzasadniona. Należy jednak złagodzić stwierdzenia takie jak potencjalny wzrost ryzyka niektórych chorób niezakaźnych w wyniku spożycia aminokwasów o rozgałęzionych łańcuchach (niezbędnych białek znajdujących się w białku serwatkowym), ponieważ dowody potwierdzające takie twierdzenia nie są jeszcze rozstrzygające.

WYBIERZ ODPOWIEDNIE WĘGLOWODANY

Węglowodany, często uważane za kamień węgielny naszej diety, rodzą zasadnicze pytanie: jakie rodzaje węglowodanów powinniśmy traktować priorytetowo? Wśród nich produkty pełnoziarniste, takie jak proso, komosa ryżowa i owies, są podkreślane ze względu na ich wartość odżywczą, jednak niezwykle ważne jest rozpoznanie różnic między nimi. Na przykład jęczmień (jau) ma wysoką zawartość błonnika i niski indeks glikemiczny (co oznacza mniejszy wzrost poziomu cukru we krwi po spożyciu), co czyni go korzystnym wyborem dla osób z otyłością lub cukrzycą.

Z drugiej strony proso palczaste (ragi) jest bogate w wapń, co jest korzystne dla osób z zapotrzebowaniem na wapń w diecie, ale jego stosunkowo wysoki indeks glikemiczny sprawia, że ​​jest mniej odpowiednia dla osób chorych na cukrzycę. Pomimo niedawnej krytyki pszenica (gehun) pozostaje opcją przyjazną dla budżetu i pożywną. Pojedyncze średniej wielkości roti zawiera około 3 gramy błonnika i 3,8 grama białka. Jeśli ktoś spożywa cztery takie roti dziennie, pokrywają one około 12 gramów błonnika (w przybliżeniu jedną trzecią dziennego zapotrzebowania) i 15 gramów białka (co odpowiada 26 procent dziennego zapotrzebowania na białko). Najlepiej byłoby mieć pszenicę zmieszaną z jowarem lub besanem, aby mieć jak najmniej cukru po posiłkach. Spostrzeżenia te, stanowiące integralną część przyjaznych metabolicznie potrzeb Hindusów, wymagają dyskusji.

DLACZEGO TŁUSZCZE JEDNONIENASYCONE?

Godny pochwały jest nacisk położony na „dobre tłuszcze”, takie jak wielonienasycone kwasy tłuszczowe występujące w orzechach, nasionach, soi, rybach, zbożach, prosu, zielonych warzywach liściastych i kozieradce. Należy jednak pamiętać, że inna kategoria korzystnych tłuszczów, jednonienasycone kwasy tłuszczowe, jest równie, jeśli nie bardziej, zasługuje na uwagę. Tłuszcze te, obecne w olejach, takich jak musztarda, oliwa i rzepak, a także w migdałach, orzeszkach ziemnych, awokado itp., oferują znaczne korzyści zdrowotne. Należy je uwzględnić w wytycznych dietetycznych, do których można by dodać osobny akapit w niektórych rozdziałach poświęconych kwestiom dietetycznym u pacjentów chorych na cukrzycę i choroby serca.