NOWY JORK – Środkowy New York Knicks Isaiah Hartenstein powiedział, że słyszał ryk dochodzący z szatni.

Jalen Brunson, który opuścił mecz z powodu kontuzji prawej stopy pod koniec pierwszej kwarty środowego meczu nr 2 przeciwko Indiana Pacers, w przerwie wrócił na boisko w Madison Square Garden, aby zobaczyć, czy uda mu się pokonać ból.

W chwili, gdy przeszedł przez tunel, tłum wybuchł. Hałas był tak głośny, że Hartenstein i jego koledzy z drużyny powiedzieli, że słyszeli go ze swoich szafek, i tak intensywny, że Brunson błagał fanów, aby uciszyli wszystko, aby mógł odzyskać jasność umysłu niezbędną do przetestowania swojej stopy.

Skandowanie MVP, które drużyna Knicks usłyszeli w szatni, niemal jak sygnał nietoperza, sugerowało, że Brunson wrócił, gotowy do objęcia prowadzenia. I rzeczywiście, powrót Brunsona dodał energii niedoborowym Knicks w drugiej połowie, pomagając im w powrocie do gry i przetrwaniu licznych kontuzji, aby pokonać Pacers 130-121 i objąć prowadzenie w serii 2-0 w półfinale konferencji.

„To świetny lider i wszyscy zawodnicy darzą to szacunkiem, gdy facet stara się dać z siebie wszystko. To wiele o nim mówi” – ​​powiedział trener Knicks Tom Thibodeau. „Dla mnie czyny mówią o wiele więcej niż słowa. Pokazują, że bardzo troszczysz się o swój zespół i kolegów z drużyny”.

Zwycięstwo Nowego Jorku miało swoją cenę, ponieważ cała seria przeniosła się do Indianapolis na 3. i 4. mecze. Gwiazdorski obrońca OG Anunoby, który w ciągu 28 minut pracy zdobył 28 punktów, najwięcej w swojej karierze w fazie play-off, pokuśtykał do szatni w trzeciej kwarcie i nie wrócił po kontuzji lewego uda. Thibodeau powiedział, że musi jeszcze porozmawiać z personelem medycznym zespołu, aby dowiedzieć się, jak poważna jest kontuzja Anunoby’ego.

Problemy zdrowotne Knicks otworzyły drogę dla Indiany, a Pacers początkowo wykorzystali niezdolność Nowego Jorku do generowania ataku bez Brunsona. Dzięki dobrej grze Tyrese’a Haliburtona po słabym pierwszym meczu i dobrej grze TJ McConnella drużyna Indiana zdominowała ostatnie 15 minut pierwszej połowy, wygrywając wyciszającą publiczność serię 56-39, gdy Brunson przebywał w szatni. Do przerwy Pacers prowadzili 73:63.

Ale potem, 54 lata od dnia, w którym Willis Reed zelektryzował ogród, wykuśtykając z tunelu tuż przed siódmym meczem finałów NBA w 1970 r., Brunson przetestował swoją stopę. Spowodowało to, że ryk słychać było aż w szatni Knicks.

„Było naprawdę fajnie, ale wiedziałem, że muszę skupić umysł na właściwym miejscu, aby wymyślić, w jaki sposób zaatakuję w drugiej połowie” – Brunson powiedział o pieśniach MVP, którymi witali go kibice.

„To wojownik” – powiedział strażnik Knicks Donte DiVincenzo, który zakończył mecz z 28 punktami. „Nie miałem wątpliwości, że wróci”.

Obecność Brunsona – a Pacers próbowali go złapać w pułapkę – niemal natychmiast odwróciła losy meczu. W ciągu pierwszych pięciu i pół minuty drugiej połowy Nowy Jork wypracował już 15-punktową przewagę i objął pięciopunktowe prowadzenie.

Podobnie jak w przypadku meczu nr 1, był to mecz pełen akcji, w którym nie obyło się bez kontrowersji. Gdy Knicks prowadzili 124-118, Pacers wywierali presję na Hartensteinie na polu obrony na nieco ponad minutę przed końcem. Urzędnik zasygnalizował, że wzywa Hartensteina do podwójnego kozłowania, który dałby Pacers posiadanie piłki. Jednak chwilę później sędziowie skupili się i zamiast tego orzekli, że był to niezamierzony gwizdek, w wyniku czego oddali piłkę Knicks.

Niedługo potem trener Pacers Rick Carlisle został ukarany dwoma faulami technicznymi i wyrzucony z boiska.

Decyzja o usunięciu początkowej zapowiedzi podwójnego kozłowania zapadła jeden mecz po tym, jak drużyna Pacers znalazła się w niekorzystnej sytuacji w wyniku błędu polegającego na nieprawidłowym kopnięciu piłki. W ostatniej minucie pierwszego meczu, gdy wynik wynosił 115, Aaron Nesmith z drużyny Indiana wykonał podanie ręką, po czym sędzia gwizdnął, przerywając sytuację, która mogła zakończyć się szybką przerwą Pacers.

Kiedy Carlisle i Pacers złożyli skargę pod koniec pierwszego meczu, powiedziano im, że zagranie – naruszenie zasad a nie faul lub sygnalizacja autu – nie podlega ocenie.

Mimo to Indiana miała swoje szanse w drugim meczu, szczególnie gdy Haliburton (34 punkty, dziewięć asyst) wyglądał bardziej jak on sam, spowolniony Brunson (29 punktów) w końcu wyglądał jak śmiertelnik po historycznej serii czterech gier, a Anunoby został zmuszony do opuszczenia gry w trzecim.

Wydawało się, że Anunoby niezgrabnie ułożył nogę podczas przerwy w grze, a Brunson był zmuszony popełnić faul, aby przerwać grę i zapewnić mu zmianę.

Była to najnowsza dolegliwość nowojorskiego klubu, z którym zmagał się przez cały sezon. Dzień przed zwycięstwem w drugim meczu środkowy rezerwowy Mitchell Robinson został wykluczony z gry na sześć do ośmiu tygodni z powodu kontuzji kostki, co prawdopodobnie zakończyło jego karierę po sezonie. Nastąpiło to tydzień po tym, jak skrzydłowy Bojan Bogdanovic został wykluczony z gry do końca sezonu z powodu operacji nadgarstka i stopy. Zespół stracił już dwukrotnego napastnika All-NBA Juliusa Randle’a na rok po tym, jak pod koniec stycznia zwichnął ramię.

W ostatnich tygodniach Thibodeau był zmuszony spędzać mnóstwo minut na rozegraniu swoich początkowych meczów, ponieważ w jego drużynie brakowało zawodników. We wtorek Josh Hart po raz czwarty (19 punktów, 15 zbiórek, 7 asyst) rozegrał wszystkie 48 minut meczu po sezonie, co czyni go pierwszym zawodnikiem od czasów Jimmy’ego Butlera, trenera Thibodeau, który to zrobił w 2013 roku.

Według ESPN Stats & Information, w przypadku Anunoby’ego w czterech meczach poprzedzających wtorek spędzał on średnio 46 minut, to najwięcej, jakie kiedykolwiek osiągnął w swojej karierze w ciągu czterech meczów.