W sobotę zmarł James Kent, wybitny szef kuchni i odnoszący sukcesy restaurator z Manhattanu, który wydawał się gotowy zostać potentatem branży spożywczej. Miał 45 lat.

O jego śmierci poinformowała Saga Hospitality Group, spółka holdingowa jego dwóch restauracji, Crown Shy i Saga, oraz baru koktajlowego Overstory, które mieszczą się w tym samym budynku w dzielnicy finansowej Manhattanu. W oświadczeniu nie podano, gdzie zmarł ani co było przyczyną.

W 1993 roku, kiedy miał 14 lat, dorastał w Greenwich Village i pracował już w restauracji, matka Kenta kazała mu zapukać do drzwi najnowszego mieszkańca ich budynku – znanego szefa kuchni Davida Bouleya. Młody człowiek zapytał, czy może spędzić czas w kuchni pana Bouleya. Pan Bouley powiedział, że tak. Lato spędził pracując w Bouley, ostoi szefa kuchni w TriBeCa.

Wkrótce pan Kent pracował także w słynnych nowojorskich restauracjach, takich jak Babbo, Jean-Georges, Eleven Madison Park i NoMad, gdzie został szefem kuchni.

W 2019 roku otworzył własną restaurację Crown Shy wraz z partnerem Jeffem Katzem, dyrektorem generalnym Del Posto, włoskiej restauracji na Manhattanie, która została zamknięta w 2021 roku. „W Crown Shy, jedyny fałszywy krok to nazwa” czytaj nagłówek recenzji „wybór krytyka” autorstwa Pete’a Wellsa, krytyka restauracyjnego „The New York Times”. (Nazwa nawiązuje do tendencji wysokich drzew do tego, aby ich górne kondygnacje nie zaplątały się w gałęzie sąsiadów.)

Wells napisał, że dania pana Kenta „regularnie dostarczają więcej”. Pochwalił „niemal absurdalnie kremowe purée z hummusu z białej fasoli pod ognistą czerwoną plamą roztopionego „nduja”; tatar wołowy z prażonymi orzechami włoskimi i grzankami żytnimi; i ostrygi podawane z „galaretą ogórkową, pokrojonymi w kostkę ogórkami, ziarenkami jalapeño i mikrolistkami fioletowego shiso”.

Z tym zgodziła się felietonistka restauracji The Times, Florence Fabricant, opisując menu Crown Shy w artykule z 2019 roku jako „eklektyczne i kreatywne”.

Dwa lata później pan Kent zyskał cztery piętra w tym samym budynku – wieżowcu w stylu Art Deco przy 70 Pine Street, wybudowanym w 1932 roku.

Crown Shy zajmuje parter; Piętra 62, 63, 64 i 66 budynku zostały przekształcone z sal konferencyjnych firmy ubezpieczeniowej AIG w Saga, Overstory i prywatną jadalnię. Przestrzeń obejmuje 12 tarasów „z zapierającymi dech w piersiach widokami we wszystkich kierunkach” – podała pani Fabricant w 2021 r. „Sezonowe menu degustacyjne” firmy Saga kosztuje dziś 298 dolarów za osobę.

Restauracja Crown Shy otrzymała jedną gwiazdkę w przewodniku po restauracjach Michelin. Saga zdobył dwa.

To była wyśmienita kuchnia godna europejskiej tradycji, ale z amerykańską swobodą i przyjęciem popkultury.

Pan Kent grał w Wu-Tang Clan i Notorious BIG w Crown Shy. Wystrzegał się formalnego ubioru. W płaszczu szefa kuchni często można go było zobaczyć w drogich tenisówkach.

Po latach robienia graffiti, gdy dorastał, dał się poznać jako „szef kuchni, który jest także niezwykle utalentowanym artystą graffiti”, jak donosił Bloomberg w 2016 roku. Otrzymał zlecenie wykonania grafiki w hotelu NoMad i firmie Salido zajmującej się technologią restauracyjną.

„Wchodzę do tych eleganckich restauracji i nie czuję się mile widziany” – powiedział pan Kent Bandit, działającej marce i blogowi. Chciał, żeby Crown Shy, jak powiedział, była „restauracją naszego pokolenia”.

Wszystko to składało się na zwycięską formułę biznesową.

W kwietniu dziennik „The Times” doniósł, że pan Kent i Saga Hospitality Group wynajęli 3000 stóp kwadratowych na parterze dawnej rafinerii Domino Sugar na Brooklynie na piekarnię i „swobodną, ​​czynną przez cały dzień restaurację”.

W tym samym miesiącu The Robb Report opisał jeszcze bardziej ambitne plany. Pan Kent otwierał nową restaurację na 140 miejsc przy Park Avenue, inspirowaną Grand Central Oyster Bar, gdzie jego babcia, Sue Mingus, po raz pierwszy poszła na randkę z muzykiem jazzowym Charlesem Mingusem, który został jej mężem i którego dziedzictwo przejęła za zabezpieczenie do własnej śmierci w 2022 roku.

W tym samym czasie pan Kent planował także restaurację typu fast casual ze smażonymi kanapkami z kurczakiem na poziomie Shake Shack, podaje The Robb Report. LRMR Ventures, prywatna firma inwestycyjna LeBrona Jamesa i jego przyjaciela i partnera biznesowego Mavericka Cartera, wspierała ekspansję Saga Hospitality Group.

Inwestorzy „wierzą, że Kent to rzadki, wielowymiarowy talent, który ma szansę zostać kolejnym wielkim amerykańskim restauratorem” – napisano w The Robb Report.

„Kiedy siedem lat temu wszedłem do 70 Pine, byłem jedną osobą” – powiedział Kent. „To nie tak, że byłem Danielem Bouludem z ogromnym zespołem i zbudowałem wszystkie systemy – wszystko – czego potrzebowaliśmy, aby działać na tym poziomie”.

Jamal James Kent urodził się w 1979 roku. Jego matka urodziła się w Rzymie, a ojciec w Tangerze. Dorastał w Greenwich Village.

W wywiadzie dla marki herbaty Kettl określił swoje wychowanie jako kiepskie i powiedział, że aby zarabiać pieniądze, musiał pracować „jako mały dzieciak” w restauracji należącej do jego wujka i jego najlepszego przyjaciela wujka. Następnie matka zachęciła go, aby przedstawił się panu Bouleyowi.

Studiował gastronomię i sztukę kulinarną na Uniwersytecie Johnson & Wales w Rhode Island oraz brał udział w programie studiów zagranicznych w Le Cordon Bleu w Londynie i Paryżu.

Dorastał w islamskim domu i kiedy jako młody mężczyzna ubiegał się o pracę, używał swojego drugiego imienia, obawiając się islamofobii, powiedział Eaterowi w 2022 roku.

W miarę jak pan Kent odnosił coraz większe sukcesy, kojarzono go szczególnie z pracą w Eleven Madison Park, „odpowiedniku Harvardu dla ambitnych młodych kucharzy” – napisał w 2023 r. Pete Wells.

W ogłoszeniu Saga Hospitality o śmierci pana Kenta jako ocalałych wymieniono jego żonę Kelly Kent oraz jego dzieci, Gavina i Avery’ego.

Pan Kent obszernie opowiadał o tym, jak ciężko pracował. Powiedział, że zauważył na zdjęciach wyglądającego na zmęczonego. Opisał, jak pewnego razu miał atak paniki, kiedy przyszedł do pracy. Powiedział, że bieganie pomogło mu poczuć się bardziej uziemionym.

„Przed bieganiem miałem tylko cele zawodowe” – powiedział Bandit. „Pomyślałam sobie: «Chcę być najlepsza, uczyć się od najlepszych i prowadzić te niesamowite restauracje.» A potem doszedłem do punktu, w którym bez osobistych celów leżałem na podłodze i myślałem, że umrę.